I will always love you

Dahlia staarde via het raam naar buiten en hield Percy stevig in haar armen. Gelukkig had ze het knuffel beestje mee mogen nemen maar het had een hele controle moeten ondergaan. Toen de bewakers er eindelijk mee eens waren dat er niks in de teddy beer verstopt zat kreeg ze hem eindelijk mee. En nu zat ze doelloos op haar kamer voor haar uit te kijken. Ze miste Percy zo erg, het leek net als of hij dood was. Zo voelde het voor haar. Dahlia vroeg zich af waar Percy nu was, wat hij deed en of hij haar al vergeten was. Dahlia draaide de knuffel zo zodat ze hem aan kon kijken en drukte hem tegen haar borst aan. "Percy wat moet ik toch doen." fluisterde ze zachtjes terwijl ze de teddy aan keek. Ze streek een pluisje weg en wachtte op een antwoord. "Gewoon door gaan met je leven kleintje Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Met een zucht stond ze op en hield de teddy stevig vast. "Laten we maar gaan eten." Met een zucht trok ze de deur achter haar dicht en keek om haar heen. Ze was hier nog geen twee uur en nu wou ze hier al weg. Ze had verdomme haar belofte aan Percy niet waar kunnen maken en dat maakte haar gek. Nog gekker dan ze al was. Terwijl ze nog steeds bij de deur stond keek ze van links naar rechts en vroeg zich af welke kant ze op moest. Uiteindelijk besloot ze links te gaan, maar eenmaal aan het einde van de gang zag ze gelukkig een trap. Ze liep naar beneden en keek weer om haar heen. Een vrolijk gevoel maakte meester over haar en voor ze het wist huppelde ze op haar blote voeten door de gang heen. Met een glimlach keek ze naar het raam en zag haar lange rood geverfde haren haar gezicht omlijsten. Haar grijze ogen stonden echter niet zo vrolijk als hoe ze zich gedroeg. Er was ook totaal geen reden om vrolijk te zijn maar ze kon er zo als gewoonlijk niks aan doen.

Terwijl ze een pluk haar achter haar oor streek huppelde ze weer verder. Ze had zo als gewoonlijk enkel een paar witte en zwarte lange jurken in haar tas. Ze moest ze namelijk nog uit pakken maar had er nog geen zin in gehad. Terwijl ze naar Percy's verhaal luisterde keek ze haar ogen uit aangezien het groot was. En totaal anders dan Disturbia. Zonder te aarzelen sloeg ze een andere gang in en kwam uiteindelijk bij de rest in de eetzaal te recht. Ze zag verschillende ogen op haar rusten maar in plaats van het stille in onzeker meisje te spelen gooide ze haar kin omhoog rechte haar rug zodat haar borsten naar voren stak en haar kont naar achteren. Met rechte schouders liep ze verschillende tafels voorbij en was dan ook blij toen ze uiteindelijk bij de balie stond. Terwijl ze een dienblad pakte hield ze Percy stevig tegen haar borst aan gedrukt. "Dus wat zou ik eens gaan eten?" Vele zullen denken dat ze tegen haar zelf sprak maar weer had ze het tegen de teddy. "Wat dacht je van de aardappelpuree, de worteltjes en een gehaktbal." Dahlia keek Percy bedenkelijk aan waarna ze het toch op schepte om vervolgens een glas met melk pakte en een met appelsap om vervolgens bij een vrouw te eindigen. "Naam?" Verbaast als Dahlia was bekeek ze de vrouw kort. Waarom moest ze haar naam weten. Schouder op halend opende ze haar mond om wat te zeggen. "De naam is Dahlia Donovan mevrouw" Al snel wist Dahlia waar voor ze haar naam nodig hadden. Dahlia kreeg een kleine beker met medicijnen in de handen gedrukt en werd vervolgens weg gestuurd. Ze draaide zich om en keek om haar heen op zoek naar een lege tafel. Vervolgens liep ze naar het raam en nam plaats. Zachtjes zette ze het dienblad neer en zette vervolgens Percy op tafel. Terwijl ze naar de medicijnen keek slikte ze kort maar besloot ze maar gewoon te nemen. Terwijl ze het weg spoelde met een paar grote slokken appelsap staarde ze naar Percy die naar haar terug staarde. Vervolgens blikte ze naar haar dienblad en besloot met een wortel te beginnen. "Ik laat jou nooit meer kiezen Percy dit lijkt net ziekenhuis voedsel.", sprak ze hard op uit terwijl ze naar de zwijgende beer keek. "Ja tuulijk zeg maar niks." Met een zucht besloot ze verder te gaan met eten en staarde naar buiten.

Percy wreef zachtjes over zijn voorhoofd toen hij terug naar binnen liep. Zijn armen branden lichtjes van de pijn. Hij had die pijn echt gemist, vreemd normale mensen zouden pijn niet missen, hij natuurlijk weer wel. Hij was dan ook niet normaal, anders had hij hier niet gezeten. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij de weg probeerde terug te vinden naar de kantine. Hij had honger gekregen toen hij buiten zat. Het was dan ook niet dat de kliniek klein was. de eerste dag was hij al meteen verdwaalt en kwam hij pas laat in zijn kamer terecht omdat een bewaker hem de weg gewezen had. Best dom als je er over nadacht dat hij ook aan niemand een platte grond of zo iets gevraagd had. Misschien moest hij gewoon en cursus niet verdwalen krijgen.
Een klein glimlachje lach op de lippen van Percy, nee zo'n cursus was ook geen goed idee. Nieuwe mensen en nieuwe dingen waren niet echt Percy zijn ding. Hij ging door een klapdeur en kwam in de witte kantine te recht. Hij greep een dienblad en keek naar het eten dat voor iedereen op geschept werd.
"Percy Farrow." Zei Percy zonder dat de vrouw het aan hem vroeg. De eerste dag vond hij het nog al vreemd dat ze om zijn naam vroeg. Misschien kwam dat ook omdat hij in Disturbia geen medicijnen kreeg. Maar hier wel, hij kreeg kalmerings middelen waardoor Percy soms dagen versuft voorzich uit zat te kijken. Soms sliep hij dan ook hele dagen lang omdat de middelen soms sterker waren dan hij was. Met zijn dienblad liep Percy naar de tafels. Hij liet zijn blik door de ruimte glijden en merkte een rood harig meisje op. Ze zag er lief uit. De laatste keer dat hij iemand er lief uit vond zien bracht dat hem behoorlijk in de problemen, daarom besloot hij maar niet om daar te gaan zitten. Toch bleef zijn blik even hangen bij het meisje. Er was iets wat hij behoorlijk herkende aan haar. Of nou ja aan haar, wat er bij haar op tafel stond was herkenbaar. Een donker bruine teddy beer zat op de tafel voor het meisje.

"Niet huilen kleintje." Mompelde Percy zachtjes terwijl Dahlia zachtjes tegen zijn schouder huilde. Hij streek zachtjes door haar donker blonde haren. Drukte zachtjes zijn lippen tegen haar voorhoofd.
"Het komt echt goed, ik beloof het je." Fluisterde hij zachtjes tegen haar. Hij probeerde een klein glimlachje op zijn lippen te krijgen. Gelukkig lukte het hem toen hij dacht aan het kleine kadotje dat Percy stiekem voor Dahlia had mogen kopen van Jack.
"Ik heb iets voor je." Zei Percy zachtjes terwijl hij een ingepakt pakketje pakte. Dahlia keek hem aan met grote ogen en scheurde het papier er van af als een klein kind. Percy glimlachte breed toen hij het gezicht van Dahlia zag.
"Een klein kadotje zodat je toch nog aan me kan denke..." Voordat Percy zijn zin had af kunnen maken raakte de lippen van Dahlia de lippen van Percy.

De donker bruine teddy beer had Percy aan Dahlia gegeven. Percy bekeek het meisje iets beter, haar grijze ogen herkende hij maar al te goed. Haar blote voeten en haar jurk. Een grote glimlach vormde de lippen van Percy en zijn hart leek een slag over te slaan. Hij had nooit gedacht dat hij haar ooit nog zou zien. Percy zetten zijn dienblad op een willekeurige tafel en liep naar haar toe. HIj legde zijn handen over haar ogen en fluisterde zachtjes in haar oor.
"Je heb me helemaal niet geschreven dat je, je haar rood heb gekleurd." Daarna gaf hij zachtjes een kus op haar wang.

Dahlia genoot van het eten zover dat kon en nam een slok van haar drinken terwijl ze doelloos voor haar uit staarde. Eigenlijk dacht ze nergens aan. Gewoon helemaal niks, het leek als of aliens haar hersens leeg hebben gezogen om er zo voor te zorgen dat ze nooit meer terug in de maatschappij kon. En daar zou ze best van schrikken, iedereen schrok daar van toch. Kort schudde ze haar hoofd en keek weer kort naar Percy. Ze haatte het als hij haar zo doelloos aan staarde. Hier door zette ze hem iets een andere kant op zodat hij haar niet de hele tijd aan kon kijken. Dahlia had zich geen benul van haar omgeving en vergat hierdoor de blikken die op haar rusten. Die blikken die ze eerde had gekend. Die ze eigenlijk altijd had gehad. Maar nu ze de nieuweling was, was het allemaal anders. Deze waren nieuwsgierig soms een tikje verbaast. Wat natuurlijk vreemd was, maar ach wat maakte het uit. Het leven was zo als het was en daar viel niks over te veranderen. Terwijl ze zo in haar gedachten op ging hoorde ze niet hoe voetstappen haar naderde en schrok dan ook lichtjes toen ze twee handen voor haar ogen zag en een bekende stem hoorde praten. Vervolgens de kus op haar wang deed haar kort rillen. "Je was er bij terwijl ik mijn haar verfde Percy." Dahlia legde haar handen op de zijne en rilde lichtjes toen ze warmte voelde. Het was een heel tijd geleden dat ze die gevoeld had. En de geur kwam haar ook al bekend voor. Ze wist donders goed dat dit alles van Percy af kwam maar het kon niet aangezien hij voor haar zat. Terwijl ze zijn handen weg trok en die vervolgens weer los liet keek ze met op getrokken wenkbrauwen naar de teddy beer. "Je zie me zelf welke kleur ik moest kiezen." Wonder boven wonder kreeg ze die kleur ook echt binnen gesmokkeld en hielp een meisje bij wie ze op de kamer lag haar. En hij had op de wc bril mee gekeken hoe alles gedaan werd. Ze had zelfs haar wenkbrauwen mee laten kleuren, maar natuurlijk wel met een ander soort spul maar nu leek het net echt. En ze was er trost op. Al had ze wel een groot probleem gekregen bij de bewakers en werd het een nachtje isolatie. Maar ze had het gehaald en de volgende dag huppelde ze al weer vrolijk door de hallen heen met Percy in haar hand. Met een zucht besloot ze verder te gaan met het avond eten. Het duurde niet lang voordat ze haar vork in het laatste stukje gehaktbal prikte en deze op begon te eten. Nadat ze klaar was en ook haar twee glazen leeg waren stond ze op. "Ik haal nog een toetje op." melde ze terwijl ze Percy aan keek. "Neem er ook een voor mij mee." Dahlia glimlachte lichtjes en liep met het dienblad naar de balie waar ze twee toetjes en twee lepels op haalde. Eenmaal weer terug maakte ze het toetje voor hem los en stak de lepel er in. "Alsjeblieft, perry." sprak ze zachtjes lachend. Nu maakte ze haar toetje zelf ook los en nam al snel een hap. De heerlijke smaak van aardbeien deed haar kort haar ogen sluiten terwijl ze er van genoot en al snel een keer de lepel in haar mond liet gaan.

Percy zijn glimlach werd groter toen hij de handen van Dahlia voelde op zijn handen. Ze waren een beetje koud maar dat vond hij niet erg. Hij zou haar straks wel in zijn armen sluiten en dan had ze het niet meer koud. Een klein lachje kwam uit de keel opzetten van Percy toen Dahlia zei dat hij er bij was geweest en zelfs de kleur had uitgekozen. Dahlia hield er van om grapjes te maken, dat wist Percy heel goed. Maar iets zei toch dat het niet als grapje bedoelt was. Ze keek zo serieus naar de beer, haar blik had geen een keer afgewijkt naar hem. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek vanaf de beer weer naar Dahlia.
Kleintje? Ik was er niet bij. Ik heb je bijna 4 maanden niet gezien." Zei Percy voorzichtig. Hij wilde Dahlia niet kwetsen maar het was wel de waarheid. Toch gaf Dahlia hem de rillingen hoe hij nog steeds genegeerd werd.
Percy keek Dahlia een beetje versuft na toen ze opstond om nog een toetje te halen. Hij was zijn eigen eten helemaal vergeten. Hij begreep het niet, was Dahlia niet blij om hem te zien? Of herkende Dahlia hem niet? Dat kon niet, ze kende elkaar al een paar jaar. Ze hebben vaak genoeg samen in een isoleercel gezeten, ruzie gemaakt en zelfs...
Een avontuurtje in de kelder gehad. Percy beet harder op zijn onderlip toen Dahlia weer terug kwam met twee toetjes in haar handen. Ze had hem wel opgemerkt, natuurlijk had ze hem op gemerkt. Percy glimlachte breed maar zijn glimlach vervaagde meteen weer toen Dahlia het toetje voor de beer neerzetten.

De woorden drongen niet meteen tot Percy door, maar toen ze door kwamen leek het alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Noemde ze de beer nou Perry?
"Dahlia?" Vroeg Percy zachtjes terwijl ze rustig haar toetje op at. Nee het kon niet, ze kon zijn beer die hij als kado had gegeven geen Perry noemen. Percy schudden lichtjes zijn hoofd en keek het meisje aan waar hij zoveel van hield, die met haar rode haar nog mooier was geworden. Hij greep Dahlia vast bij beide schouders en draaide haar naar hem toe. Hij dwong haar om in zijn ogen te kijken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek recht in haar grijze ogen.
"Dahlia? Ik zit hier." Het voelde dom om dit te zeggen. Alsof Dahlia een klein kind was. Hij herkende haar niet meer. Misschien zou Dahlia hem ook niet meer herkennen, misschien dat ze daarom tegen haar teddy beer sprak. Hij was ook niet meer de Percy van Disturbia. Hij had zichzelf geestelijk en lichaamelijk verwond, steeds een stapje hoger, telkens een beetje meer.
"Ik hou van je Dahlia. Kijk me asjeblieft aan." Fluisterde Percy zachtjes.

Zijn volgende woorden liet haar kort verbaast kijken. Hoe kon hij het nou vergeten? Hij was er bij geweest dat wist ze zeker. Wie zou er anders op de wc bril hebben moeten zitten. Dahlia tikte kort in de buik van de teddy beer en keek hem glunderend aan. "Jij grapjas." Hij maakte gewoon een grapje dat was het hem. Ze waren onafscheidelijk geweest de afgelopen 4 maanden zo als altijd. Terwijl ze onderweg was om het toetje op te halen dacht ze er toch over naar. Zijn stem had voorzichtig geklonken en er was nog iets zijn stem kwam van een hele andere kant uit. Dan waar Percy zat, ach misschien leek dat gewoon zo. Misschien door de wind. Dahlia blikte kort over haar schouder maar zag de teddy nog steeds op de plek zitten waar ze hem neer gezet had. Eenmaal weer terug genoot ze van haar toetje terwijl ze haar naam hoorde. Dahlia blikte vragend naar de teddy maar hij hield zijn mond. Schouder op halend at ze verder en toen ze haar toetje op had zette ze het op de tafel Een kleine gil verliet haar lippen toen ze schrok. Wie legde zijn handen nu op haar schouder. Verbaast als ze was keek ze de persoon aan aangezien hij dat haar dwong. "Ik weet dat je daar zit." glimlachte ze terwijl ze een kus op zijn lippen drukte. Vervolgens haalde ze zijn armen van haar schouders en gaf hem het toetje aan. "Je hebt hem nog niet op liefje." Dahlia ging weer recht zitten en pakte Teddy weer vast. "Hey waar is je toetje?" Dahlia tok de teddy weer tegen haar aan en klemde zich aan hem vast. Dus wat gaan we zo doen Percy?" Dahlia drukte haar lippen op zijn snuit en glimlachte naar hem.

Percy zat daar met een mond vol tanden. Was Dahlia serieus, ze gad meer aandacht aan die beer dan aan hem. Hij begreep het niet, hij begreep het echt niet. Kom op, hij wist ook wel dat Percy niet geweldig was en dat hij haar in de steek had gelaten wel twee keer, maar...
Percy wist het niet, hij wist niet of hij nou boos moest worden, geschokt of bezorgd. Eigenlijk was hij het alle drie de emoties. Hij kon boos worden op zichzelf omdat hij zo dom was om haar een teddy beer te geven. Geschokt omdat hij dit nooit gedacht had van Dahlia en bezorgd omdat, Dahlia was zijn vriendin. HIj hield van haar en dit kon gewoon niet. Hij wilde Dahlia omhelzen, maar ze voelde niet meer zoals de Dahlia die hij gekent had. Ze was veel wijzer en slimmer en praatte niet tegen een teddy beer. Nu leek ze wel een klein meisje die met haar teddy beer speelde. Percy beet hard op zijn onderlip en wreef over zijn voorhoofd. Man wat had hij wel niet allemaal aangericht. Hoe kon hij zo stom zijn om Dahlia een teddy beer te geven. Hij beet harder op zijn onderlip en steunde met zijn ellebogen op te tafel. Bekeek het tafreel, hoe ze zijn lippen kusten.

Percy begreep het echt niet, moest hij gewoon mee doen in haar verhaal. Of moest hij haar de werkelijkheid laten zien. Hij pakte het toetje een beetje versuft aan en zijn ogen werder groter toen Dahlia vroeg waar het toetje was.
"Die gaf je net aan me." Zei Percy zachtjes terwijl hij door het toetje roerde en uiteindelijk weer op tafel zetten.
"Dahlia, liefje." Sprak Percy voorzichtig toen Dahlia vroeg wat ze gingen doen. Hij was benieuwd wat er zou gaan gebeuren als hij die teddy beer zou pakken.
"Geef die teddy beer eens." Vroeg hij en pakte de teddy beer al beet. Hij wilde het uit haar handen trekken en weg gooien, maar toch deed hij het niet. Hij kon die teddy beer niet van haar afpakken.

Dahlia keek verbaast op toen een stem haar zei dat ze het toetje net aan hem had gegeven.