Living in a fantasy

Onderwerp: Living in a fantasy zo jul 08, 2012 10:05 pm

Percy beet hard op zijn onderlip terwijl hij door de bibliotheek liep. Het was pas sinds een jaar dat hij weer een bibliotheek gezien had. In de vorige kliniek hadden ze namelijk geen bieb. Of hij heeft hem nooit gezien. Normaal leest Percy ook niet echt, hij vind het wel leuk om te lezen, maar heeft nooit het geduld om een boek uit te lezen. Waarschijnlijk kwam dat ook omdat hij vroeger veelste druk was om eens rustig te gaan zitten. Percy wreef zachtjes over zijn voorhoofd terwijl hij aan vroeger dacht. Zijn zusje zou binnen kort 7 worden, hij had haar al een jaar niet gezien. Ook niets van haar gehoord, zou het goed met haar gaan? En zijn moeder, hoe zou het met zijn moeder zijn? Zou ze nog bij Jason zijn, de man waar hij naar vernoemd is omdat ze altijd gedacht hebben dat hij zijn vader was. Eigenlijk wilde Percy veel liever vernoemd worden naar zijn echte vader. Jack Dawson. Eerst vond Percy dat de grootste sukkel die er bestond op de wereld. Natuurlijk kwam dat ook door de baan die hij had. Hij was een van de bewakers van zijn vorige kliniek. De meeste bewakers waren echt niet vriendelijk en mishandelde je en lachte je uit. Zo ver Percy wist was Jack wel anders. Hij was wel aardig. Hij had ook echt gesproken met Percy en hem niet meteen plat gespoten toen hij zichzelf pijn gedaan had.

Percy glimlachte lichtjes terwijl hij verder door de bieb heen liep. Bij de eerste de beste boekenkast liep hij naar toe. Hij viel gelukkig niet zo op tussen de boekenkasten. Hij pakte een boek uit de kast, het ging over een misdaad die opgelost moest worden, las Percy vlug op de achterkant. Hij haalde zijn schouders op en liep naar een hoek toe, in de hoek ging hij op de grond in kleermakerzit zitten en opende het boek.
1987, London
Regen stroomde over de ruiten, buiten liepen zwarte schimmen. Ik kon geen gezichten herkennen alleen maar schimmen. Mensen moesten wel gek zijn om in dit weer buiten te zijn. Ik was gelukkig niet zo gek, ik was op alles voorbereid. Ik knoopte mijn jas dicht tot boven en liep naar buiten toe. De eerste regen viel al op mijn paraplu en de schimmen begonnen meer duidelijker te worden....
Percy hoorde in de verte de regen vallen, een koude rilling ging door de ruggengraat van Percy. Het boek was intersanter dan hij gedacht had.

~Catherine~

Onderwerp: Re: Living in a fantasy ma jul 09, 2012 12:53 am

Na een rustig ontbijt loop ik tevreden door de gangen. Ik heb vandaag vrij, of hoef tenminste geen les te geven. Natuurlijk wacht er nog een berg nakijkwerk en moet ik nog van alles voorbereiden. Ik buig me over een stapel papieren heen om te bepalen wat ik vandaag echt moet doen. Ik hoor een geluid en draai me vlug om. daarbij stoot ik een berg papier om. De bladen vallen naar beneden van het bureau en verspreiden zich over de grond. Een tapijt van volgekrabbelde papieren, so's en andere opdrachten. Geërgerd veeg ik mijn haar uit mijn gezicht en buk om alles op te rapen. Zo netjes mogelijk vorm ik weer stapels en stop dan een deel in mijn schoudertas. Ik heb hier altijd wel wat te doen. Soms iets te veel. Som heb ik even behoefte aan wat rust. Maar toch, de leerlingen verwachten cijfers, verwachten een goed voorbereide les. De tieners zijn niet bepaald redelijk als het op dat punt aankomt. Van mij verwachten ze van alles, maar over elke bladzijde huiswerk krijg ik gezeur. Toch hou ik van mijn baan, bedenk ik wanneer ik naar de bibliotheek loop. Een kop thee in mijn hand en mijn werk in mijn tas. Rustig loop ik helemaal naar de achterkant van de ruimte. Daar staat een eikenhouten tafeltje, waar ik wel vaker zit na te kijken. De sfeer hier zorgt dat ik kalmeer. Glimlachend leg ik alles neer. Ik ga zitten en neem een slokje van mijn warme thee. Allereerst maar de so's. Bij sommige antwoorden grinnik ik hardop. Als kinderen iets niet weten schrijven ze soms de gekste dingen op, hopend op een paar puntjes. Maar ik moet streng zijn, al is het antwoord nog zo goed gevonden. Nee, rode bloedcellen kunnen helaas niet zien waar de zuurstof zich bevindt. Dat zit toch een beetje anders. Net als ik een ferme streep door een fout antwoord wil zetten begeeft mijn pen het. Mijn enige rode pen die ik bij me heb. Ik grinnik, dit zou mijn vader een teken hebben genoemd en dan zou Nathaniel aanvullen dat het lot wilde dat ik iets anders ging doen. Misschien zouden ze nog gelijk hebben ook. Te veel werken is niet goed voor een mens. Misschien moet ik weer beginnen met mediteren, mijn eigen momenten van rust creëren. Maar nu zal ik gewoon een leuk boek zoeken en in een zachte stoel gaan zitten en lezen totdat ik verdwaal in een prachtig verhaal. Ik laat de papieren voor wat ze zijn en loop door de boekenrekken. Dan zie ik in mijn ooghoek een jongen zitten. Hij is verdiept in een boek. Voor de rest is het rustig in de bibliotheek, dus zonder het echt te beseffen loop ik in zijn richting. De jongen heeft zijn ogen op de bladzijdes gericht en is waarschijnlijk helemaal opgegaan in het verhaal. Ik wil hem niet laten schrikken, dus op een afstandje blijf ik staan. Het is misschien niet wat de jongen wil nu, een praatje met een lerares. Maar hij heeft niet echt een keus, naast me negeren of antwoorden. ''Hallo daar,'' zeg ik vriendelijk. ''Sorry dat ik je stoor in je boek. Wil je geen stoel hebben?'' Wauw, zo klink ik net als de bibliothecaresse. Ik glimlach mijn warme lach, hopend dat de tiener zich niet te veel in een hoekje gedreven voelt.''Catherine Miller.'' noem ik dan mijn naam dan, wel zo handig als je een gesprek voert met iemand, die daar helemaal niet om heeft gevraagd. Ik duw mijn krullerige haar achter mijn linkeroor. Als het niet gestijld is heeft het de neiging om rebels te zijn en vooral niet te blijven zitten.

Onderwerp: Re: Living in a fantasy ma jul 09, 2012 5:36 am

Percy beet hard op zijn onderlip terwijl hij verder door las in het boek. Het begon goed, spannend maar niet veel weg gevend. Soms kon hij al raden wat er zou gebeuren en soms werd hij totaal verrast. Een klein glimlachje begon rond zijn lippen te spelen terwijl de detective gewond raakte, maar nog net genoeg kracht had om weg te kunnen rennen. Percy was haast jaloers op de man. Dat hij nog wel de kracht had om te overleven en Percy zich laat leven door iedereen. Hij zou ook wel moorden willen oplossen en mensen willen helpen. Maar hoe? Als hij zichzelf niet eens kan helpen.
Percy keek op vanuit zijn boek toen een warme stem door zijn hoofd galmde. Hij keek de vrouw aan die voor hem stond. Hij herkende haar wel, ze werkte hier. Hij had al een paar keer les van haar gehad. Percy had nooit echt iets aan haar gevraagd zat altijd ergens achterin de klas zodat hij niet opviel. Niet naar voren hoefde te komen als er een vraagstuk moest worden opgelost.
"Uhm, Hallo." Zei Percy zachtjes, hij voelde zich niet echt op zijn gemak. Wat nou als ze hem kwam halen omdat hij weer gecontroleerd werd. Hij had zichzelf gesneden, waarschijnlijk hebben ze het wel gezien.

Percy liet onhoorbaar een zucht ontsnappen tussen zijn lippen vandaan en keek even om zich heen. Eigenlijk helemaal niet over een stoel na gedacht.
"Ja... Ja zou kunnen." Zei Percy terwijl hij opstond. Hij voelde zich meteen een stuk veiliger nu hij recht stond en gewoon makkelijker weg kon als het nodig was. Het was niet nodig, niemand had hem kunnen zien, hij wist het zeker.
"Eigenlijk niet zo over nagedacht." Zei hij met een klein glimlachje.
"Percy Farrow." Stelde hij zich voor aan Catherine. Hij keek opnieuw door de bibliotheek, hij was toch wel benieuwd waarom ze nou zo juist hem had aan gesproken. Misschien dat hij een slecht cijfer had. Of...
Omdat er niemand anders in de bibliotheek was. Percy richtte zijn blik weer tot Catherine toen hij er achter kwam dat er bijna niemand anders was in de bibliotheek. Nee zo mocht hij niet denken, er zou wel iets zijn waarom hij aangesproken werd. Hij durfde het niet echt te vragen, maar toch deed hij het maar.
"Waarom... uhmm. Is er iets aan de hand? Of moet u me ergens naar toe sturen?" Vroeg Percy razend snel waardoor hij de woorden bijna aan elkaar plakte.

Onderwerp: Re: Living in a fantasy ma jul 09, 2012 11:19 pm

De jongen kijkt op en ik richt mijn groene ogen op de zijne. Hij begroet me zachtjes, alsof hij bang is. Bang voor mij? Het is lastig om me dat voor te stellen. Maar, zo breng ik mezelf in herinnering, hier in Sora Institute zitten de niet-normale jongeren. Dus deze jongen zou best bang voor mij kunnen zijn. Hij zou allerlei problemen kunnen hebben. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik elk moment op mijn woorden moet letten. Dat ik niet zomaar alles kan zeggen en doen wat ik wil. Want straks is er opeens iets wat een van die pubers triggert. Straks vererger ik hun problemen. "Ja... Ja zou kunnen." zei de jongen, waarna hij opstaat. Nu ik niet meer zo veel hoger sta, ben ik misschien ook wat minder bedreigend. Ik blijf ontspannen lachen, hopelijk kan ik hem wat meer op zijn gemak stellen. Eindelijk een kleine glimlach van zijn kant, die ik uiteraard kalm beantwoord. Percy Farrow, de naam komt me bekent voor. Dat doet me vermoeden dan ik hem les geef, een van de vele leerlingen hier. Een van de onopvallende leerlingen. Sommige gevallen springen er meteen uit, maar de meesten houden zich waar mogelijk afzijdig. Bang voor bemoeienis of nog meer medicatie. Percy laat zijn ogen door de bibliotheek dwalen en ik bekijk hem ondertussen. Op zoek naar iets bekends, waardoor ik met zekerheid kan weten of ik hem in mijn lessen heb gehad. Dan is hij klaar met zijn inspectierondje. Tja, zo veel was er momenteel niet te zien. Hoogstens een hele hoop boeken en verlaten stoelen en tafels. Want het was hier behoorlijk uitgestorven. Percy begint op sneltreinvaart te spreken. Ik luister goed, zodat ik alle woorden opvang. Dan nog een logisch geheel maken van de brij aan snel uitgesproken woorden. Hij wil weten waarom ik tegen hem praat, daar komt het op neer. Ik denk goed na voor ik wat zeg. ''Hé, maak je geen zorgen. Ik ben hier niet omdat je iets fout hebt gedaan. Ik.. ik zag je zitten en daarom heb ik je aangesproken. Er is niets aan de hand. Voor zover ik weet niet, dan.'' Ik grijns en haal een hand door mijn haren in een halve poging het wat te fatsoeneren. Dan word mijn houding even iets serieuzer. Al ben ik dan een leerkracht en geen psycholoog of hulpverlener, toch voelt het als mijn taak. Om de leerlingen zo veel mogelijk steun en hulp te bieden als ik kan. En ze daarnaast ook nog iets te leren over planten en dieren. ''Is er een reden waarom je je zo'n zorgen maakt als iemand een gesprek begint, Percy?'' vraag ik vriendelijk. Deels bezorgd, maar toch niet al te zwaar en dwingend, hoop ik. Want ik begrijp dat ik hier hoogstwaarschijnlijk geen antwoord op ga krijgen. Geen eerlijk antwoord, om het zo te formuleren. Dus dat verwacht ik ook niet. Maar als iemand me iets wil vertellen moet dat kunnen, daarom bied ik hem de gelegenheid. ''Sorry...Je hoeft het niet te vertellen hoor. Ik wed dat er al honderd psychologen tegen je lopen te zeuren. En dan komt er ook nog eens een lerares bij, die je ondervraagt.'' Ik glimlach begrijpend. ''Welk boek lees je?'' Ja, ik ga over op een luchtiger onderwerp. Ik kwam hier enkel om te lezen en voor Percy geldt hetzelfde. Dus dan moet ik niet de amateur-psycholoog uithangen. Ik kan dan beter overlaten aan de pro's, die ervoor zijn opgeleid. Voordat ik alles wat de therapie heeft bereikt verpest met mijn onnadenkendheid. Daarom is een neutraal onderwerp een beter idee. Boeken. Iets waarover ik uren kan praten. Waar Percy waarschijnlijk ook weer niet op zit te wachten.

Onderwerp: Re: Living in a fantasy di jul 17, 2012 4:09 am

Oi, sorry dat het zo laat pas er is, ik heb het een beetje druk gehad.

Percy beet hard op zijn onderlip en voelde zijn handen klam worden. Hij kon hier echt niet tegen als mensen naar hem toe liepen en dingen gingen vragen. Straks moest hij weer ergens naar toe en dan? Wat zouden ze met hem doen? Hij kende hier nog niemand en wilde eigenlijk ook niet echt mensen leren kennen. Natuurlijk gaat het automatisch, zo was het ook op Disturbia. Toen wilde hij ook niemand leren kennen, maar uit eindelijk werd hij toch vrienden met Stefan en Jared. Een kleine zucht ontsnapte tussen zijn lippen vandaan toen Catherine hem gerust probeerde te stellen.
Waarom hij zich zorgen moest maken ale mensen hem wilde spreken? Was dat een grap? Wist ze wel waar ze waren? Natuurlijk zou hij zich zorgen maken als mensen hem willen spreken. Hij haalde maar nonchalant zijn schouders op en beet harder op zijn onderlip.
"Nee... Nee natuurlijk niet." Beet hij maar een beetje van zich af. Het enige wat er zou kunnen zijn is dat ze hem hebben gezien. Dat ze hebben gezien dat hij zichzelf weer gesneden had. Nee dat kon niet, hij zat achter die grote boom in de binnenplaats. Hij had elke dag ergens gezeten om de camera's te volgen. Hij had alles uit gestippeld wanneer er mensen rond liepen en waar ze liepen. Hoe veel tijd hij had en waar hij het beste kon gaan zitten.
Percy was zo in gedachte dat hij de vraag van Catherine even had gemist. versuft keek hij even naar het boek dat hij in zijn handen had. Hij wist niet eens hoe het heette, hij had gewoon gepakt omdat de kaft er zo aanlokkelijk uitzag. Het was helemaal wit met alleen zwarte letters er op. Normaal had hij er zo voorbij gelopen, maar op de een of andere manier had dit boek hem uitgenodigd om te gaan lezen. Omdat je vanaf de kaft niet kon zien waar het over ging.
"Eigenlijk heb ik hem gewoon gepakt vanwege de kaft." Gaf Percy toe. "Normaal ben ik niet echt iemand van het lezen. Ik vind het wel leuk maar ik doe het nooit. Maar deze leek me zo interessant omdat de kaft niet verraden waar het over ging. Het is leeg, net zoals een tekenvel. Je kan het zelf opvullen met je eigen fantasieën." Zei Percy. Het klonk allemaal als of hij heel wijs was, maar van binnen leek hij op instorten te staan. Hoe vaak had hij er niet naar verlangd om het potlood weer op te pakken en elk leeg blad op te vullen met zijn fantasieën.

Onderwerp: Re: Living in a fantasy vr jul 20, 2012 3:52 am

Ik ben opgelucht als ik zie dat mijn geruststelling een beetje effect heeft. Tenminste, Percy ziet er niet meer zo ontzettend zenuwachtig uit. Dat is al een hele verbetering en ik ben blij. Want ik kreeg bijna het gevoel dat ik het gesprek volkomen het verprutst. Maar gelukkig neemt hij van me aan dat er niets aan de hand is. Okay, Cath, voortaan niet zomaar mensen aanspreken, spreek ik met mezelf af, al weet ik dat het niet gaat lukken. Ik ben gewoon te nieuwsgierig en sociaal ingesteld en wil juist graag met anderen praten. En helpen, wat zou ik graag een van hen kunnen helpen. Maar ik moet niet te veel willen, ik kan me beter op mijn lessen concentreren. Dat is alles wat ik voor de jongeren kan doen, jammer genoeg. Hulp van een of andere lerares zullen ze niet willen, dus ik moet mezelf geen illusies voorspiegelen waarin ik een groot verschil kan maken. Op haar vraag of hij zich zorgen maakte met een reden reageerde hij ontkennend, zoals te verwachten viel. De scherpe toon waarmee hij van zich afbeet deed me weer realiseren dat dit echt een kliniek was voor mensen met problemen en ik me er midden in bevond. En me staande moest houden tussen instabiele persoonlijkheden waarvan je niet kon weten wat hun probleem was. gevaarlijk? Mischien, maar daar dacht ik liever niet aan. Moeilijk? Dat zeker, het was zwaar werk. Wat verklaarde waarom Sora Institute een groot probleem had met medewerkers vinden. Al betaalde het in vergelijking met andere scholen behoorlijk goed, voor de meesten woog dat niet op tegen het feit dat je met gekken werkte. De jongen wist de naam van zijn boek niet eens, wat me verbaasde. Dat was toch essentieel? Nou ja, het was niet aan mij daarover te oordelen en nadat hij een blik op de titel van het boek had geworpen gaf hij antwoord. "Eigenlijk heb ik hem gewoon gepakt vanwege de kaft." Ik glimlach en knik begrijpend. Zlef ga ik meestal op drie dingen af. De titel van het boek, de kaft en de dikte van het boek. Want aangezien ik vrij snel lees en veel ook, zijn dunne boekjes verspilde moeite. Daar raas ik doorheen zonder echt in het verhaal te komen. Nee, dan liever een serie van dikke boeken, minstens 300 bladzijdes per deel. heerlijk vind ik het om in een fantasiewereld weg te kruipen als het even te donker is in de realiteit. "Normaal ben ik niet echt iemand van het lezen. Ik vind het wel leuk maar ik doe het nooit. Maar deze leek me zo interessant omdat de kaft niet verraden waar het over ging. Het is leeg, net zoals een tekenvel. Je kan het zelf opvullen met je eigen fantasieën." Ik ben even stil en kijk naar de witte kaft. Dan knik ik nogmaals. ''Wauw, je weet het erg poëtisch te verwoordden, Percy. Het klinkt bijna alsof er een filosoof aan het woord is.'' Ik lach, vind het leuk om te horen hoe de jongen zo over een boek praatte. ''En bevalt het boek tot nu toe?'' Ik kijk naar de boeken die achter hem staan, we bevinden ons bij de detectives en misdaadromans. ''Is er al een aanwijzing voor de dader van het misdrijf?'' Ik grinnik, het is leuk om te proberen te raden waar zijn boek over gaat. Mijn redenen om te denken dat het een detectiveroman is zijn: 1. Hij is een jongen, dus die lezen meestal actieverhalen. 2. We staan het dichtst bij dat genre. 3. Ik herken de schrijver van het boek, heb in mijn jeugd wel meer van zijn boeken gelezen, dus dat is eigenlijk valsspelen of in ieder geval een toevallig voordeeltje. Maar ik kijk Percy aan alsof ik hoogstpersoonlijk heb opgelost welk boek hij leest. Nu nog hopen dat het klopt, anders heb ik straks een leuke rode kop.