if you think that the simple solution is retribution, please... breathe.

Mijn ogen staren naar de digitale klok op mijn nachtkastje, waar de nummers langzaam voorbij kruipen. Mijn hand doet rusteloos mijn mobiel bewegen, terwijl ik af en toe op de display kijk om te zien of ik niet toch per ongeluk een oproep gemist heb. Natuurlijk is dat niet zo, hij staat op zijn luidst en ik kijk elke paar seconden wel; tevens is het nog niet de tijd dat Suzy normaal belt. Bij die gedachte laat ik mijn hoofd met een zucht op de rug van mijn stoel vallen. Een keer per maand mag Suzy een half uurtje met me bellen; niet meer dan dat, en me zien is natuurlijk helemaal uit den boze: papa is immers nog steeds alcoholist, ook al wordt haar dat niet gezegd. Hoe het ook zij, ik leef voor die telefoontjes, ook al brengen ze meer pijn dan goed, en ik wil er geen enkele missen. Er een missen betekent dat ik nog een maand langer haar stem niet kan horen, dat ik nog een maand langer niet weet hoe het op school gaat, hoe het met haar en haar beste vriendin gaat, welke jongen haar een briefje heeft gegeven. Voor we Suzy kregen had ik niet gedacht dat zulke dingen me ooit zouden kunnen interesseren, zelfs bij een eventueel kind van mij; nu hunker ik naar die details, omdat het betekent dat Suzy met me praat.

Na nog tien minuten gaat dan eindelijk mijn telefoon over, en ik heb hem al tegen mijn oor voor de eerste beltoon uitgestorven is. "Hey, Suzy-Q," zeg ik zachtjes, en glimlach wanneer ze lachend protesteert dat ik haar zo niet moet noemen. Vanaf daar is het gemakkelijk; Suzy ratelt aan een stuk door, omdat ze me in dat half uur altijd zo veel mogelijk kwijt wil, en ik laat haar haar gang gaan, allang blij dat ik naar haar mag luisteren. Na een half uur zwakt het gesprek haast automatisch af, zoals altijd, en ik voel de woorden al aankomen nog voor ze zegt: "Ik moet ophangen. Hou van jou, papa." Zo sluit ze iedere keer af; alsof ze me er elke keer aan wil herinneren dat ik nog steeds belangrijk ben, ook al ben ik er nooit. Ik sluit mijn ogen. "Hou ook van jou," zeg ik. "Hou je taai." Er heerst stilte; dan volgt de beltoon. Enkele ogenblikken lang beweeg ik niet; ik luister als verdoofd naar het ritmische tuut-tuut-tuut-tuut, en het duurt een hele tijd voor ik mezelf ertoe kan brengen mijn telefoon uit te drukken.

Nadat ik dat eenmaal gedaan heb, sta ik echter binnen enkele seconden overeind. Mijn telefoon laat ik liggen op mijn bureau; ik neem überhaupt niets mee, alleen mijn sleutels, en loop simpelweg naar de deur en vervolgens de gang op. Ik sluit de deur, laat de sleutels in mijn broekzak vallen, en loop vervolgens de trappen af en richting de buitendeur. Eenmaal buiten blijf ik staan, mijn blik gericht op het hek, maar ik dwing mezelf mijn ogen weg te scheuren en richting het grasveld te lopen. Daar laat ik me in het gras ploffen en ga meteen languit liggen, naar de hemel starend. De vingers van de hand die niet onder mijn hoofd ligt, tikken nerveus tegen mijn bovenbeen in een ritme dat eigenlijk al geen ritme meer is, en ik moet mezelf ervan weerhouden niet overeind te komen, de hekken uit te lopen, en de eerste de beste bar binnen te lopen om me te bezatten. Mijn laatste terugval was nog niet zo lang geleden geweest (Suzy's verjaardag was drie maanden geleden), en ik had de afkickverschijnselen nog niet helemaal afgeschud; ik had er geen zin in om weer van voren af aan te moeten beginnen. Evenmin om voor de dertigste keer aan mijn psycholoog te moeten uitleggen waarom ik (alweer) een terugval had gehad, vooral als de reden alle dertig keren hetzelfde was.

Enkele minuten later ga ik overeind zitten en zet een van mijn handen achter me neer om mijn gewicht te dragen; de andere begint te tikken op een ritme dat ik later herken als iets van AC/DC. Ik laat mijn blik over de binnenplaats gaan. Er zijn niet veel mensen buiten, maar de mensen die buiten zijn, zitten voornamelijk rond de picknicktafels, in kleine groepjes bijeen. Groepsgesprekken hielpen, schijnbaar. Voor mij niet, daar was ik al vroeg achter gekomen, maar zolang het voor anderen hielp, was het mij allemaal best. Hoe dan ook, tussen al die groepjes viel het nogal op als er iemand alleen zat; dat was ook de reden dat mijn ogen bleven rusten op een jongen aan een tafel het verste van de rest verwijderd. Ik aarzel enkele momenten, maar kom dan toch overeind; ik mag momenteel dan wel geen les hoeven geven, maar ik ben nog steeds een leraar, en de meeste mensen die hier zitten zijn mijn verantwoordelijkheid. Daarom loop ik op de jongen af en ga tegenover hem aan de tafel zitten. Ik wacht tot hij naar me opkijkt (?) en laat vervolgens mij armen op tafel rusten. "Alles in orde?" vraag ik. Dat was een vraag die veilig genoeg was; hij kon me afschudden als hij dat wilde, het bewaren voor zijn sessies; maar hij kon er ook op ingaan. Volledig zijn keuze.

Het zweet loopt in dikke druppels over mijn lichaam als ik met een scherpe inhalering naar lucht wakker schrik. Mijn ogen flitsen van links naar rechts, terwijl ik zwaar blijf ademen, een lichte trilling duidelijk hoorbaar. Dan zie ik vaag door mijn slaperige en betraande ogen de omtrek van een persoon naast mij staat. Ik adem weer scherp in, ga rechtop zitten, kruip zover mogelijk in het hoekje en trek mijn knieën dicht naar mij toe. Ik steek mijn hand op als een halt-teken. ''Blijf daar,'' fluister ik nauwelijks hoorbaar. Ik voel m'n hart tekeer gaan en ik kan warme tranen over mijn gezicht voelen rollen. Mijn zicht word wat scherper en ik kan nu zien dat de dokter zijn hand naar mij uitstrekt. ''Blijf uit mijn buurt!'' schreeuw ik nu, een geweldig contrast met voorheen. Ik sluit mijn armen iets sterker om mijn benen heen en rust mijn voorhoofd op mijn knieën, mijn ogen stevig dichtgeknepen. Alles komt goed, hoor ik de stem in mijn hoofd zeggen. Rustig blijven ademen. Hij gaat weg.

Tegen de tijd dat ik opkijk is de kamer inderdaad leeg en ben ik alleen. Mijn ademhaling is rustiger geworden, maar ik voel nog steeds de tranen over mijn wangen rollen. Ik werp een blik op de klok; het was al 11:36 am, hetgeen betekende dat ik al enkele uren wakker was. Ik kon mij niet herinneren dat de dokter weg ging, of die tijd dat ik hier zat. Ik moest hierom concluderen dat de andere 'hem' in dat geval vast naar buiten was gekomen. Ik zucht zachtjes en wrijf met de rug van mijn hand de tranen uit mijn ogen. Langzaam maar zeker kruip ik van mijn bed af en begin ik mij om te kleden, bij dit eerst er zeker van zijnt dat de deur goed op slot zit. Ik hoefde mij niet echt te haasten; de dokter van eerder had mijn leraren vast al geïnformeerd dat ik vandaag niet aanwezig zou zijn. En Yuichi... Ik wist dat hij er voor mij wou zijn, maar ik wist ook dat het bestuur wou dat hij gewoon naar zijn lessen ging. Ik bijt zachtjes op mijn lip en besluit nadat ik omgekleed ben in een vaalblauwe ripped jeans en een felgekleurd t-shirt naar de binnenplaats te gaan.

Ik maak de deur van mijn kamer open en loop, ogen op de grond gericht en zo dicht mogelijk langs de muur, naar het trappenhuis. Ik vlieg de trappen haast in record-tijd af en baan mij snel een weg de binnenplaats op. Uiteraard stond het geluk niet geheel aan mijn kant als ik zie dat enkele studenten die vrij hebben en ook een paar andere patiënten aan enkele picknicktafels met elkaar aan het communiceren zijn. In normale omstandigheden was ik waarschijnlijk zo op een van de tafels af gelopen. Ik was namelijk vrij sociaal ingesteld en hield van de drukte. Ik herkende zelfs een aantal vrienden van mij. Een van hen kijkt even op en weet mijn blik te vangen. Ik ken hem al praktisch de hele tijd dat ik hier zit en hij kent mij inmiddels goed genoeg om in een oogopslag te zien wat er gebeurd was. Hij schenkt een treurige glimlach en richt zich daarna weer op de groep. Ik bijt weer even zachtjes op mijn lip, een slechte gewoonte van mij, en loop dan naar de tafel het verst verwijderd van de rest. Ik plof neer op het gedeelte bank dat in de schaduw staat en trek mijn benen ook op de bank, dicht tegen mijn lichaam aan, mijn armen om ze heengeslagen om alvorens mijn kin op mijn knie te laten rusten. Ik sluit mijn ogen en begin heel zachtjes wat melodietjes te neuriën, iets wat mij kalmeerd.

Het is mede dankzij dit dat ik niet opmerk als er iemand op de tafel komt afgelopen. Als ik de picknicktafel echter wat voel bewegen open ik mijn ogen groot en stop ik abrupt met neuriën. Ik kijk mijn leraar geschiedenis afwachtend aan, in mijn hoofd de woorden 'kom niet dichterbij' herhalend. Dit doet hij gelukkig niet. Niet veel althans. Hij laat slechts zijn armen op de tafel rusten, die ik stiekem vanuit mijn ooghoeken in de gaten houd. Ik hoor hem een vraag stellen. Vriendelijk; niet opdringerig. Ik kijk hem even twijfelachtig aan, volledig op alert. Dan haal ik mijn schouders op en weet ik een glimlach op mijn gezicht te toveren. ''Het kan altijd beter he?'' antwoord ik zijn vraag. Ik hoor mijn maag knorren. Ochja. Nog niet gegeten. Ik besluit het echter voor dit moment te negeren. Té nieuwsgierig naar wat de leraar te zeggen heeft en wellicht ook een gedeelte bang om zomaar weg te lopen. Ik werd tenslotte altijd teruggetrokken en pijn gedaan als ik dit wel deed.

Het duurt even voor ik antwoord krijg, en voor dit gebeurt, word ik eerst een tijdje aangekeken. Ik beweeg me gedurende die tijd niet. Dan verschijnt er een glimach op het gezicht van de jongen die overduidelijk niet helemaal gemeend is, en ik verwacht een vaag antwoord dat hij waarschijnlijk uit zijn duim zuigt. In plaats daarvan verbaast hij me door - waarschijnlijk eerlijk, als hij liegt, had hij wel een ander antwoord gegeven - zegt dat het altijd beter kan. Ik laat een zachte hum horen terwijl ik hem voorzichtig, zonder te bewegen, aan blijf kijken. Door de glimlach op zijn gezicht realiseer ik me dat ik deze jongen ken, al duurt het even voor ik me zijn naam kan herinneren. Zodra ik het weer weet, trek ik mijn armen meteen wat terug, zodat ze meer op de rand van de tafel balanceren dan iets anders.

Natuurlijk ben ik over Yuji ingelicht, globaal; ik weet dat hij DID heeft en dat hij momenten heeft waarop hij volledig in paniek raakt wanneer iemand hem aanraakt of zelfs maar bij hem in de buurt komt. Ik weet niet waardoor dit kwam, die informatie is privé. Ik heb ergens ook het gevoel dat ik het niet eens wilde weten, dat je iets gruwelijks meegemaakt moest hebben om er zo gehavend en schuchterig uit te komen, en dat ik waarschijnlijk niet de aangewezen persoon ben om daar een oplossing voor te vinden, als die al bestaat. Ook al weet ik er het fijne niet van en kan ik nooit zeker weten hoe Yuji in zijn vel zit, heb ik mezelf er wel op geschoold dat ik überhaupt nooit binnen zijn personal space kom, gewoon voor het geval het een van die momenten is. Dat is de reden dat ik mijn armen terugtrek, voorzichtig, zodat het hem niet zou opvallen; vooral omdat ik er vrij zeker van ben dat dit misschien wel eens net het verkeerde moment kan zijn.

Zijn maag knort, en mijn blik wordt erdoor naar zijn opgetrokken knieën getrokken. Ik knik tot mezelf en kom vervolgens overeind, al blijf ik achter de tafel staan en houd ik mijn handen waar hij ze kan zien. (Ik heb mijn eigen conclusies getrokken over waarom hij zo in paniek raakt wanneer anderen hem aanraken, al heb ik dit tegen niemand gezegd, zeker niet tegen hem. Hoe dan ook, het heeft er wel voor gezorgd dat ik er altijd voor zorg dat hij mijn handen kan zien.) "Kom op, eten." Mijn stem is niet echt dwingend; ik laat ruimte open voor het geval hij echt van me weg wil, maar ik maak er tegelijk geen vraag van; hij heeft duidelijk honger, en bij een vraag zou hij waarschijnlijk antwoorden dat hij geen honger had, en daar zou ik het dan bij moeten laten, maar het is toch zeker ergens mijn taak dat mijn leerlingen in ieder geval eten. Ik blijf staan, mijn ogen op Yuji gericht, en steek vervolgens mijn handen in mijn zakken.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de leraar zijn handen rustig en zo onopvallend mogelijk terug naar zich toe trekt. Natuurlijk valt dit mij op. Ik hield ze ten slotte al de hele tijd in de gaten. Erg vind ik het uiteraard niet. Hoe meer ruimte, hoe beter. Hoe meer afstand, hoe beter. Wel word ik er wederom weer even aan herinnerd dat de leraren en artsen hier alles van je wisten. Of in ieder geval genoeg om te weten dat ze niet altijd even dicht in mijn buurt kunnen komen als bij anderen. Zelfs deze leraar, waarvan ik wist dat hij zelf eigenlijk ook een patiënt was. Soms vroeg ik mij af of ze niet alleen uit mijn buurt bleven omdat ze bang waren om zelf besmet te raken. Ik wou dat het anders kon. Ik wou dat niet iedereen hoefde te weten dat ik niet helemaal goed was. Dat niet iedereen hoefde te weten dat ik een verleden had. Dat ik vies was. Dat ik kapotte waar was.

Als mijn maag knort zie ik zijn ogen weg van die van mij schieten en verder beneden rusten. Het maakt me even ongemakkelijk en ik wiebel een beetje op mijn plek. Ik weet dat Nathan er niet die bedoelingen bij heeft, maar het is gewoon dat vandaag nou even geen superdag was. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip en probeer mezelf en zijn blik te negeren. Dit lukt aardig. Maar wat wil je dan ook met al meer dan tien jaar training. Je zou toch denken dat ik meer dan genoeg ervaring heb met het vergeten van alles om me heen; weg te dromen. Jammer dat dit niet altijd wil lukken.

Plots staat de leraar op, hetgeen mij met een kleine sprong van schrik uit mijn gedachten haalt. Ik kijk hem half afwachtend en half angstig aan. Had ik net ongelijk gehad? Had hij wel die bedoelingen? Dan zie ik echter dat hij (in principe duidelijk merkbaar) zijn handen houd waar ik ze kan zien. In mijn mistige gedachten kan ik mij herinneren dat hij dit praktisch altijd doet. Hij speelde het altijd op veilig rondom mij. Mijn veranderd naar een wat verontschuldigende blik. Ik weet niet of hij begrijpt wat ik hiermee wil zeggen, maar toch. Dan weerklinkt zijn stem weer in mijn oren. Eten. Toegegeven, ik heb honger, maar ik wil eigenlijk liever gewoon op Yuichi wachten. Ik weet echter ook maar al te goed dat het nog wel even kan gaan duren voor Yuichi eindelijk klaar is met zijn lessen. Daarnaast was het niet alsof ik ooit écht veel met de leraar heb gepraat. Tuurlijk; als ik niet in zo'n bui ben als nu; dan ben ik meestal luidruchtig en duidelijk aanwezig in de lessen, en het is niet alsof Nathan geen orde in de lessen kon houden; dus qua preken met de gezegde leraar had ik er een mooi aantal.

''Nee bedankt,'' zeg ik, een vriendelijk glimlach op mijn gezicht. ''Ik heb niet zoveel honger.'' De woorden hadden mijn lippen nog maar nauwelijks verlaten voor mijn maag zich duidelijk hoorbaar (en zeer verraderlijk) weer liet horen. Ik voel mijn hoofd warm worden en ik weet zeker dat mijn gezicht ondertussen de kleur van een tomaat heeft aangenomen. Ik richt mijn blik wat omlaag, in de hoop dat de kleur niet al te goed te zien is voor de leraar. Ik zucht eenmaal diep voor ik mijn benen los laat en deze van het bankje af laat vallen. Ik sta langzaam op en kijk weer naar de leraar op. ''Okay,'' zeg ik dan vastberaden om vervolgens om de tafel heen te lopen en op zo'n anderhalve meter bij hem verwijderd te gaan staan. Ik glimlach breed en begin richting de eetzaal te lopen; er zeker van makend dat hij niet té dicht bij mij in de buurt liep en dat hij zeker niet achter mij liep, waar ik hem niet in de gaten kon houden. Eenmaal bij de eetzaal aangekomen zoek ik mij, of nouja ons, een tafel die ver bij andere patiënten vandaan ligt. Niet veel anders als dat ik op de binnenplaats had gedaan. Ik plof neer op een stoel en hoop dat Nathan tegenover mij gaat zitten.. Niet naast me.

Zijn houding verandert meteen nadat ik opsta, en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Het is echt geen rocketscience me te hoeven realiseren dat hij niet graag aangeraakt wordt, bang is voor iedere kans dat er ook maar iemand te dichtbij komt - hoe dat ook mag komen - en eerst naar hem kijken en vervolgens opstaan zonder iets te zeggen was misschien niet een hele heldere zet. Maar de woorden hebben mijn mond al verlaten voor ik eraan kan denken om me te verontschuldigen; achteraf lijkt een verontschuldiging niet nodig, aangezien mijn woorden hem op zijn gemak lijken te stellen. Zelfs zo erg dat hij mij een verontschuldigende blik toewerpt. Daarop frons ik, maar het lijkt me niet de tijd of de plaats om daarover te beginnen; wanneer ik er ook maar een opmerking over maak, weet ik dat me waarschijnlijk een lange, ingewikkelde discussie te wachten staat, een waar ik op het moment niet op zit te wachten, en hij waarschijnlijk ook niet, vooral wanneer er nogal wat mensen zitten die zo'n gesprek mogelijk zouden kunnen afluisteren. En dus slik ik voor de zoveelste keer mijn woorden in.

Bij zijn antwoord kan ik het niet helpen hem een ongelovige blik te schenken, maar ik zeg niets; het is niet mijn plaats. Ik ben zijn leraar, niet zijn psycholoog, en heb dus in theorie buiten mijn lessen niets over hem te zeggen. Als hij per se niet wil eten, dan is dat zijn zaak. Op dat moment knort zijn maag echter weer, en ik trek een wenkbrauw op, alsof ik wil zeggen daar is mijn punt. Hij loopt rood aan en ik zie hem met overduidelijke tegenzin opstaan - waar ik een beetje beledigd door ben, want is het nu echt zo'n ongelofelijke opgave om met me te moeten praten? Natuurlijk ben ik echt de jongste niet meer, maar-- Nog voor ik die gedachte kan afmaken realiseer ik me dat het waarschijnlijk niets persoonlijks is, dat het een automatische reactie is op vrijwel iedereen behalve zijn broer (dat wist ik ook, iedereen die die twee op de gang tegen kwam zag dat zijn broer en hij haast onafscheidelijk waren), als gevolg van wat hij ook doorgemaakt mocht hebben. En nogmaals, ik had mijn vermoedens. Ik dacht er alleen wel twee keer over na voor ik ze uitsprak, want o wee als ik ernaast zat. Dat zou alleen maar pijnlijk zijn.

Natuurlijk valt het op dat hij zijn afstand houdt, maar daar ben ik inmiddels aan gewend, en meestal ben ik zelf degene die erop lette dat die afstand in stand blijft, dus zeg ik er niets over. Ik ben allang blij dat hij uiteindelijk toch besluit iets te gaan eten. Ik volg hem wanneer hij naar de kantine loopt, en zorg ervoor dat ik binnen zijn gezichtsveld blijf, aangezien hij daar de voorkeur aan lijkt te hebben. In de kantine is het niet geweldig druk; er zitten wel enkele mensen, maar hier loopt Yuji natuurlijk langs, om aan een afgezonderde tafel te gaan zitten. Zonder een moment van aarzeling ga ik tegenover hem zitten. Schuchterig als hij was, was het waarschijnlijk verstandig om in ieder geval een tafel tussen ons in te laten. Mijn handen houd ik wederom aan de rand van de tafel. Enkele ogenblikken nadat ik ben gaan zitten, sta ik alweer overeind, terwijl ik mijn portemonnee uit mijn achterzak vis. "Wat wil je hebben?" vraag ik, hem aankijkend. Voor hij kan protesteren, voeg ik eraan toe: "Geen gemaar, alsjeblieft, dan staan we hier een kwartier te kibbelen terwijl ik toch uiteindelijk ga betalen omdat ik koppiger ben dan jij en al wat langer meedraai, en dus beter weet hoe ik mijn zin moet krijgen." Met mijn portemonnee in één hand en mijn andere op te tafelrand gezet kijk ik hem aan.