Distress and coma

Het was rustig in de 'eetzaal' waar ik zat. Ik had de gewoonte om in de eetzaal te leren, aangezien het daar na de pauze's altijd het rustigst was en ik dan geen last kon hebben van irritante mensen. Slaperig staar ik in een boek. Een geeuw ontsnapt die ik zonet nog probeerde te onderdrukken. Nogmaals doe ik een poging om de tekst te lezen en te verwerken, helaas is die poging tevergeefs. Nog steeds lukt het me niet de tekst in me op te nemen. De letters blijven maar voor mijn ogen dansen, echter kan ik er niks zinnigs van maken. Binnenkort heb ik een tentamen en ik beheers de stof nog steeds niet, en ik had werkelijk geen idee waar het aan lag, aangezien ik normaliter teksten goed in me op kon nemen.. Gefrustreerd zucht ik, misschien helpt een korte pauze wel en kan ik daarna weer opnieuw beginnen.

Rustig heft Ylenia dan ook haar hoofd op en kijkt met haar blauwe kijkers de zaal rond. 'Niemand' althans er bevonden zich enkele gedaantes achterin de zaal, en zij zat voorin dus ze zou geen last van ze hebben. Op dit tijdstip was het een uitgelezen kans voor Ylenia om wat te gaan eten. En ze maakte maar al te graag gebruik van deze kans. In een beweging staat de jonge vrouw op, en beweegt zichzelf op een elegante manier richting het eten. Een broodje zou haar vast en zeker goed doen, dat wist ze. Ze pakte het lekkerst uitziende broodje uit de schappen en rekend het af.

Waarna ze zich weer richting de tafel loopt waar ze zonet aan had gezeten. Ylenia had een klein en tenger figuur, ze had grote helder blauwe ogen die perfect afstaken bij haar dieprode haarkleur. Natuurlijk was deze kleur niet echt, haar echte haar was meer asblond. Maar ze had een hekel aan deze kleur gekregen dus besloot ze het te verven In een kleur die goed bij haar karakter past. Vurig'' zo kon ze af en toe uit de hoek komen ja, als een vurige feniks die ontwaakt uit haar slaap.

Wanneer ze weer zit haalt ze een fles water uit haar tas en begint het broodje gulzig op te eten. En binnen no time was het broodje dan ook verdwenen. 'nomm'. Met een zucht neemt ze een paar slokken van haar water en richt haar gezicht dan weer op het geschiedenis boek wat voor haar lag. *Shit vak* bedacht ze zich.
Na een halfuur nog pogingen te hebben gedaan het boek in zich op te nemen klapt ze het met een dreun dicht en gaat achterover zitten in de stoel. Met haar ogen richting het plafond gericht staart ze naar boven. Voor enkele seconden sluit ze dan ook haar ogen en vervolgens besluit ze het boek in haar tas te gooien en nog even te blijven zitten. Ze vond het fijn zo alleen .. Tenminste, fijn is een te groot woord. Ze had nu tenminste niet de kans uitgelachen te worden, en ze liep ook niet de kans dat iemand haar kon bekritiseren.

Met haar blik nog steeds richting het plafond gericht beseft ze zich opeens hoe ze hier 3 weken geleden was binnengekomen. Als een zombie had ze de eerste week door het instituut gelopen. Denkend wat haar hier nu weer te wachten stond. Maar het tegendeel was bewezen, Ylenia vond het hier helemaal niet zo erg. In iedergeval was het hier veilig, en had ze geen last van mensen die haar konden veroordelen om hoe ze zich gedroeg..

Al voor een eeuwigheid lijk ik hier rond te lopen in dit verschrikkelijke oord. Naja verschrikkelijk.. Ik heb alles wat ik nodig heb behalve vrijheid. Op Sora Institute word gewoon je vrijheid afgenomen en word je in een kooitje gepropt. Ik heb al geprobeerd om me te verzetten tegen dit alles, maar het is allemaal tevergeefs. Ik word meegenomen, naja meer gesleurd, naar mijn sessies en moet daar dan net zo lang zitten tot dat ik enig zinnig woord uitkraam. Belachelijk allemaal. Toch denk ik er geen moment over na om te stoppen, mijn ouders hebben het tenslotte gewild. Het waren hun laatste woorden en was hun laatste 'opdracht 'voor mij. Want ik was niets meer en niets minder als een product van hun, haast een huisdier. Een dier wat je kunt dumpen zodra je er geen zin meer in hebt. Ergens kunt achterlaten vastgebonden aan een boom om hem misschien zo nu en dan een koekje te geven, en hem vervolgens weer in de steek te laten. Haast geiriteerd wrijf ik door mijn krullerige haar heen. Ik heb nooit de moeite genomen om mijn haar te fatsoeneren maar vandaag was het toch wel extreem, al zeg ik het zelf. Overal steken plukjes haar uit naar links en naar rechts, maar het kan me maar weinig schelen. In totaliteit zag het er nog niet zo verkeerd uit, ik ben tenslotte toch iemand die 'anders'is. Zuchtend loop ik door de gangen heen tot ik bij de wc aan kom waar ik in de spiegel tevergeefs wat haren uit de weg haal. Daarna loop ik wat afwezig in de richting van de eetzaal. Vandaag had ik nog niet gegeten, niet dat ik dat echt nodig vond. Want honger had ik nu ook weer niet. De dokters waren al begonnen met zich zorgen te maken over mijn gezondheid, omdat ik simpelweg weigerde te eten wanneer hun er om vroegen. Toch is niet alles slecht hier in Sora Institute, ik kan praten met anderen over wat er wel niet allemaal door me heen gaat, bovendien word ik niet continu raar aangekeken als ik weer eens halfdronken door de gangen zwalk.

Wanneer ik in de eetzaal aankom word ik verrrast door het gebrek aan mensen hier. Niet alleen is het stil en leeg, de mensen díe er zitten houden zich meer bezig met hun eigen zaken. Ik zucht zachtjes voor ik mijn handen in mijn zakken duw en de mensen in de zaal ongegeneerd observeer. Er waren een aantal mensen met elkaar aan het praten achterin, ze waren aan het lachen en aan het doen.. Want ohja! Het leven is zo happy en regenbogen wanneer je hier komt. Er is helemaal niets mis met je als je hier zet.. Je bent net zoals de anderen. Tsk. Dat is tenminste wat de dokters je proberen wijs te maken. En dan heb je ook nog een paar idioten die er in geloven en als schaapjes hun blije leven vervolgen. Hoor mijn cynische gedachtes nu.. Eigenlijk ben ik gewoon jaloers op die zorgeloze wezens die wel een normaal leven kunnen leiden zonder dat ze continu aan hun aandoening hoeven te denken. De dokters waar ik tot noch toe geweest was hadden me allemaal niet kunnen verbazen of me iets kunnen doen geloven.. Enkel Alexander had me verrast bij zijn sessie. Je stelt je aan. Had hij gezegd. En ja, die zat. Even glijden mijn bruine ogen weer door de zaal heen. Er waren hier serieuzere gevallen als mij, en dan ging ik een beetje moeilijk zitten doen. Ik grimas eventjes voor een meisje met rode haren vanuit mijn ooghoeken komt opdoemen.

Het meisje haar haren zijn echt bloedrood en steken behoorlijk af tegenover haar blauwe ogen. Het moet geverfd zijn besluit ik dan. Net zoals mijn eigen haar overigens, eigenlijk had ik gitzwarte haren, maar dat vond ik weer te donker, dus nu waren ze soms bruin, soms blond en ook heel soms donkerrood. Ze neemt weer plaats aan haar tafel en met enige interesse volg ik haar tengere lichaam. Pas wanneer ze haar boeken in de tas gooid begin ik op haar af te lopen, mijn handen nog altijd in mijn zakken gestoken. Voordat ik bij haar ben werp ik vluchtig op de naam van het boek wat ze aan het leren was en moet ik een kleine glimach onderdrukken. Moeite met leren? Komt er op een grinnikende manier uit, voordat ik zonder pardon naast haar ga zitten, mijn ellebogen op de tafel steunend. Je bent hier nog niet al te lang toch? Ik heb je tenminste nog niet zien rondlopen.. begin ik langzaam, mijn ogen peilend in de hare gericht. En ik denk dat als ik haar gezien had, ik haar niet had kunnen missen met die bloedrode haren van der. Ik glimlach met een hint van charme voordat ik zeg: William Lee, aangenaam. Mijn ogen staan vrolijk, maar met enige terughoudendheid in de hare gericht. Die als een blauwe zee zijn, die je binnen een moment helemaal opslokken.

Abrupt wordt ik uit mijn concentratie getrokken wanneer ik voetstappen mijn richting op hoor lopen. Snel ga ik recht zitten en kijk ik langs mijn schouder naar de jongen die zich duidelijk een weg richting mij beende. En hij niet veel later ook nog eens tegen mij begint te praten. Voordat ik ookmaar besefte wat er werkelijk aan de hand was zat de jongen al naast me. Snel draai ik mijn gezicht weg tussen mijn rode lokken en prober zo min mogelijk oogcontact met hem te zoeken.

Evenlater hoor ik ‘Moeite met leren’. T was immerse en vraag, maar wat bezielde die jongen! *Ylenia doe rustig .. herhaal ik voor mezelf* en mijn blik richt zich op de tafel waarna ik kortweg antwoord, Nee Ik heb vandaag geen kracht om te leren. Het lukt me niet om ook maar iets in me op te nemen.

Zo dat was er uit, de eerste woorden waren altijd het moeilijkst. Er waren gelukkig nog geen vreemde dingen gebeurd. Toch bedenk ik me enkele seconden of het geen beter idee is om op te staan en weg te lopen. Maar, aangezien hij tot nu toe de enige was die contact met me had willen maken besloot ik te blijven zitten. Een zachte zucht ontglipt tussen mijn lippen en ik draai voor de eerste keer mijn gezicht naar die van de jongen, die druk bezig was zijn woorden met mij uit te wisselen.

Zodra ik zijn vraag in me opnam bedacht ik me hoelang ik hier eigenlijk wel al niet zat. 2 misschien 3 weken? Ja dat moest het zijn. Dus antwoord ik .. Nee ik ben hier pas een week of 3 geleden aangekomen. Maar ik ben niet echt een opvallend persoon, ik hou me geloof ik liever afzijdig Zo voorkom ik een hoop problemen. Met een grillage glimlach richting de jongen sluit ik mijn zinnen af. Tot ik me bedacht dat het wel zo beleefd was te vragen hoelang hij hier al wel niet zat, of was dat juist niet beleefd .. Hm twijfels.. Gauw knipperd ze met haar blauwe ogen En jij dan? Jij zit hier al een aardige tijd of niet? T voelde best fijn om weer eens op een 'normale' manier met iemand contact te kunnen hebben. Het voelde haast te gewoon. Op een of andere manier kon ze het nu al vinden met deze jonge man.

Geintereseerd staar ik de jongen een tijdje aan .. wanneer hij zich voorsteld glimach ik kort. Ik was niet zo van het voorstellen en vooral niet als ik iemand nog niet eens kende. Toch besloot ik vriendelijk te blijven .. Aangenaam William, Mijn naam is Ylenia en ik glimlachte kort.

Mijn bruine ogen staan nog altijd in die van het meisje naast me. Haar blauwe diepe poelen doen me denken aan de zee en dan voornamelijk de zoute geur die er hangt. Althans dat was mijn eerste gedachte, de tweede gedachte van meisjes in bikini's kwam pas daarna. Heel even strelen mijn ogen haar rode haren die als een rode boei in het water opvallen. Niet veel mensen hier hadden zo'n opvallende stijl. De meeste houden alles graag voor zichzelf en willen liever niet benaderd worden. Aan haar uiterlijk te zien lijkt dit meisje daar anders in, toch merk ik vrijwel meteen dat uiterlijk niet alles zegt over haar innerlijk. Een haast verbaasde blik staart terug in mijn bruine ogen en ik kan het niet laten om even onschuldig te glimlachen. Ze kijkt namelijk naar me alsof ik een monster ben wat haar ieder moment kan gaan opvreten. Om haar hopelijk meer op haar gemak te doen voelen draai ik mijn ogen van haar lichaam af en richt ze op haar boekentas, en dan voornamelijk de inhoud waar ik zojuist een vraag over had gesteld. Haar antwoord laat even op zich wachten, en wanneer ik denk dat er helemaal niets uit gaat komen hoor ik plots een geluid. Eerst weet ik niet waar het vandaan lijkt te komen, omdat het zo helder als belletjes in je oren klinkt. Het is pas wanneer de geluiden woorden vormen dat ik merk dat het het meisje naast me is die haar mond heeft open gedaan. Ik glimlach vrolijk, en geniet stilletjes van haar zuivere en melodische stem. Ik knik als teken dat ik haar woorden gehoord heb, ja gehoord maar geluisterd heb ik niet. Als ze me nu zou vragen wat ze zojuist verteld had kon ik waarschijnlijk geen zinnig woord uitbrengen, terwijl ik toch zeer goed geluisterd heb. Ik heb meerdere malen oogcontact met haar proberen te zoeken, maar het is pas wanneer ze zich omdraait dat ik haar ogen echt in die van mij voel branden. Ik grimas vrolijk, mijn ogen tot spleetjes vernauwend. Fijn, ze kon zich tenminste een beetje openstellen naar andere mensen.. Want dat was vaak ook nog een probleem in dit instituut. Geen enkel durfde je aan te kijken, laat staan een conversatie met je aan te gaan.

Ze beantwoord mijn vraag rustig, een teken voor mij dat ze zich een beetje weet te ontspannen. Haar woorden doen me grinniken aangezien ik zojuist in mijn gedachte een hele andere conclusie had getrokken. Ik besluit er niets over te zeggen en uiteindelijk enkel te knikken als teken dat ik haar dit keer wél luid en duidelijk had verstaan. Zo voorkom ik problemen zijn de woorden die eventjes in mijn hoofd doorgalmen. Waarom zou ze hier zitten? Het is vast en zeker nog te vroeg om het aan haar te vragen dus besluit ik enkel om er in me hoofd over te piekeren, in plaats van het haar te vragen. Als ik bij haar te recht voor z'n raap was zou ze waarschijnlijk zonder pardon opstaan en weglopen. En als ik me een beetje in haar kon inleven dan was die gedachte haar hoofd ook vast al gepasseerd. Even ben ik bang dat ons gesprekje stil gaat vallen, maar al snel klinkt haar zuivere stem weer als belletjes in mijn oren. Ik richt me meteen tot haar een afwachtende glimlach op mijn lippen. Nadat ze uitgesproken is kijk ik meteen bedenkelijk omhoog, terwijl ik met een van mijn handen door mijn haar heen wrijf. Een tik van me, wanneer ik zenuwachtig of onzeker ben, maar nu gewoon omdat ik diep aan het graven ben naar een eerlijk antwoord op haar vraag. Iets meer als 2 jaar denk ik? Langer? Korter... ik heb geen idee, maar ergens rond dat getal. Vertel ik haar met een ietwat bedrukt gezicht. Al die tijd zit ik al hier, en toch heeft het tot nu toe nog geen enkel nut gehad. Nog altijd grijp ik naar de drank wanneer het me moeilijk word of wannneer er iets gebeurd is wat ik niet wil of kan verwerken. Ik kijk even naar de grond toe en verdwijn voor een moment in diepe gedachten van de aardbol af. Zij zat hier nu pas 3 weken, zal het bij haar baat hebben? Wat zóu er met haar zijn? Haar gedrag naar andere mensen toe was niet zodanig dat ik kon zeggen dat ze een sociale fobie had, maar wat dan wel? Wanneer ik weer terug uit gedachte ben en ik mijzelf aan haar heb voorgesteld zie ik haar haast even twijfelen. Toch besluit ze zichzelf voor te stellen en kan ik het roodharige meisje nu benoemen met de naam Ylenia. Aangenaam Ylenia, die naam.. je komt niet van dichtbij of wel? Vraag ik met een kleine grimas. Ikzelf heb daar maar weinig over te zeggen natuurlijk aangezien ik helemaal uit Korea kom. Toch, is haar naam me opgevallen als eentje die je hier niet zo vaak hoort en ben ik plots nieuwsgierig geworden. Wanneer er wat rumoer aan de achterkant van de zaal plaatsvind draai ik me even grimmig om naar de eerste en tweede jaars van de school. Rainbows and butterflies. Ik snuif even uit irritatie maar ben opgelucht wanneer de menigte de zaal heeft verlaten. Dat zorgt ervoor dat enkel Ylenia en ik achterblijven in de eetzaal. De rest had les en of andere, waarschijnlijk betere, dingen te doen. Lichtelijk zenuwachtig wrijf ik door mijn haar heen, normaal ben ik nooit zenuwachtig. En al helemaal niet in bijzijn van een vrouw of meisje. Het feit dat ik sinds gisteren al niets meer gedronken had, is hier vast een reden voor. Niet zeker hoe ik hiermee moet omgaan wijk ik mijn ogen van haar af en richt ze op mijn friemelende handen voor me op de tafel. Uit alle macht probeer ik ze stil te houden, maar met weinig succes. Voordat Ylenia's ogen er op kunnen vallen heb ik ze weggestoken in m'n zakken, een iets ongemakkelijke glimlach op mijn gezicht tonend. Door de zenuwen vraag ik plots: Waarom ben je op Sora Institute? Ik kan mezelf wel al meteen voor m'n kop slaan wanneer de woorden er uit zijn, maar nu het eenmaal gebeurd is staat er enkel die standaard glimlach op m'n gezicht. Het zal me niets verbazen als ze nu zou weglopen of me zou negeren of me zelfs zou slaan. Ik grimas, typisch jezelf, William.