Sleeping Potion

Onderwerp: Sleeping Potion ma jun 04, 2012 8:28 am

|| OPEN ||

Met een zucht plaatste ze haar handen naast haar lichaam op het lage muurtje. Ze voelde de ruwe structuur en duwde zich lichtjes af, om zich te laten zakken. Ze snakte naar wat drank. Ook al zou het maar één biertje zijn. Ze zou er zo dankbaar voor zijn. Of nog een keertje wiet roken. Hoe weinig het ook was, als het maar iets was. Maar daar was geen mogelijkheid toe. Het was hier te streng, volgens haar, en drank en drugs waren niet toegelaten. Geen uitzondering mogelijk. Langzaam zette ze zichzelf in beweging,om vooruit te sloffen. Er was hier niks te doen. Iedereen hier was zo anders naar haar idee. Vrienden had ze hier niet. Het enigste pluspunt was dat ze niet meer thuis zat, of bij haar ex. Een rilling gleed over haar rug bij de gedachte aan hem. Ze was er nog steeds bang voor, bang dat er iets met haar moeder, of met haar ging gebeuren. Zo vaak had hij gedreigd, en het had haar bang gemaakt, ze was nog steeds bang. Er bleven nog steeds nachtmerries komen, nachtmerries over het verleden, iets wat ze het liefst wou vergeten. Haar blik was gericht op enkele jongeren die samen zaten te praten, en gek te doen. Hoe kon iemand hier zo gelukkig zijn, of doen. Ze zou het zelfs niet kunnen faken, en geloof haar, ze kon veel faken. Haar blik gleed naar boven, waar een mooi gekleurde lucht te zien was. Het was al later op de avond, en ze zou ze naar haar kamer moeten gaan waarschijnlijk. Maar ze wou nog even genieten van de warme buitenlucht. Zelfs in de avond was het nu heerlijk warm. Ze droeg een topje en een korte broek. Of er hier kledingregels waren wist ze niet, maar deze zouden haar toch niks boeien. Slenterend liep ze verder rond, om zich al snel ergens op het gras te laten zakken en daar te gaan liggen. De avondzon scheen op haar al getinte huid en ze sloot haar ogen. Ze sluimerde lichtjes weg, in slaap viel ze niet, maar ze was een beetje weg.
‘Laat ze maar doen.’ Klonk zijn stem, anders dan voorheen, dwingender. ‘Wat zeg je nu? Ik vind het vervelend.’ Sprak ik hem tegen. Mijn pols werd vastgegrepen en ik werd doordringbaar aangekeken. ‘Ga terug, en laat ze. Ik heb het geld nodig.’ Mijn ogen keken hem verontwaardigd aan en ik wou mijn mond open doen maa rmijn pols werd harder vastgegrepen. Ik ging terug de ruimte in, nog steeds verward, maar ook bang.
Melanie schoot lichtjes overeind en greep met haar hand naar haar hoofd. Een gewoonte na een ‘nachtmerrie’. Ze keek op en zag hoe de lucht al een stuk donkerder was. Iedereen die nog buiten was ging naar binnen en ook zij deed hetzelfde. Om vervolgens richting haar kamer te lopen. Ze gaapte kort en pakte een pyjama uit haar kast, hierna kleedde ze zich snel om. Ze poetste haar tanden en ging haar bed in . Ze was moe geworden. Het afkicken was lastig, en het maakte haar ook moe op een of andere manier. Ze zuchtte en probeerde in slaap te vallen. Maar al snel kwamen de herinneringen al weer naar boven drijven. Ze draaide zich om, en kroop wat meer onder de dekens terwijl ze aan iets probeerde te denken. Maar alweer kwamen de herinneringen. Met een zucht gooide ze de dekens van zich af en stond ze op. Ze stapte de hal op, en liep richting de keuken. Beker en wat honing. Hierna goot ze de melk in de beker en warmde deze op, om er een flinke dosis honing in te doen. Als ze hier nu toch moest ‘wonen’ dan kon ze net doen alsof ze thuis was.. Het boeide haar niks al ze problemen kreeg of zo. Met de beker in haar hand liep ze richting de lounge ruimte. Het was elf uur, en ze wist dat ze hier niet meer mocht komen. Maar veel maakte het haar niet uit. Ze ging op de bank zitten en trok haar benen op om vervolgens een slok warme melk te nemen.

Onderwerp: Re: Sleeping Potion ma jun 04, 2012 9:18 am

Met een ruk schiet ik overeind, een stille gil stekend in mijn keel. Ik weet hem, automatisch, nog net op tijd in te slikken voor ik Yuji wakker maak, waarvoor ik zoals altijd immens dankbaar ben; ik weet dat Yuji net zo slecht slaapt als ik, en elke minuut dat hij rustig kan slapen, is een godsgeschenk, dus doe ik mijn best hem daar nooit in te storen. Ik werp een blik op zijn slapende vorm in het bed tegenover het mijne en laat dat me iets kalmeren, laat het tot me doordringen dat hij veilig is, dat we allebei veilig zijn, dat er geen reden is om bang te zijn. Zoals gewoonlijk, vooral na een nachtmerrie, wil dat niet helemaal bezinken, en dus geef ik het al snel op. Mijn ogen glijden naar mijn wekker en met moeite onderdruk ik een verslagen kreun terwijl ik me terug tegen mijn kussen laat vallen. 23:13. Heel fijn, net een half uur geslapen en ik ben nu alweer klaarwakker. Ik zou eraan gewend moeten zijn; ik heb al zeven jaar niet fatsoenlijk geslapen, maar het blijft gewoon ongelofelijk vervelend dat ik maar zo weinig uren slaap per nacht bij elkaar kan sprokkelen.

Na enkele minuten zucht ik en sla de dekens terug terwijl ik mezelf uit bed sleep. Ik heb geen zin om te blijven liggen. Na een nachtmerrie voelde een bed altijd te benauwd, te beladen met herinneringen, ook al weet ik dat het niet hetzelfde bed is. Ik werp nog een blik op Yuji en sluip vervolgens richting de deur, die ik op een kier trek alvorens ik de gang afscan naar surveillance. Die is er niet, dus slip ik de deur uit en trek hem zachtjes achter me dicht. Ik loop snel richting de lounge, gewoon voor het geval er toch surveillance rondloopt, en trek daar meteen de deur achter me dicht. Het valt me meteen op dat er licht brandt, wat betekent dat ik dus niet alleen ben. En jawel: er zit een meisje op de bank, een mok in haar handen. Ik verstar enkele ogenblikken en wil bijna terug naar mijn kamer lopen, maar de gedachte aan mijn bed bezorgt me rillingen. Desondanks verlaat ik enkele ogenblikken de lounge, om in de keuken een kop thee te maken. Standaard ritueel, inmiddels, na een nachtmerrie, ik denk er al niet meer bij na. Gewapend met een dampende mok loop ik uiteindelijk dan toch terug naar de lounge.

Daar terug aangekomen aarzel ik of ik iets tegen het meisje moet zeggen. Ze komt me niet bekend voor, en ik ben nu eenmaal niet op mijn best rond vreemden. Uiteindelijk land ik op een zacht gemompeld "Hey", waarna ik mezelf opkrul in een van de stoelen en mijn trillende handen rondom de mok sluit. Gelukkig had ik de mok niet tot de rand toe gevuld, dan zou de hete thee er vast en zeker overheen zijn gegaan. Ik kan het niet helpen dat mijn handen trillen, bijwerking van de medicijnen, maar ik kan er in ieder geval voor zorgen dat ik mezelf niet in hachelijke situaties werk. Ik neem een voorzichtige slok en kijk kort naar het meisje op de bank. Ik vraag me af waarom zij hier zit. Misschien ook wel een nachtmerrie, er waren hier genoeg mensen met een verleden. Ik was in ieder geval socially awkward genoeg om mijn mond niet open te trekken om het te vragen. Dat heet niet dat ik af en toe een voorzichtige blik op haar werp, terwijl ik tegelijkertijd de klok in de gaten houd. Ik kan niet te lang wegblijven, op een half uurtje slaap red ik het geen hele schooldag. Ik neem me voor hier een half uurtje te blijven zitten, max, voor ik mezelf weer terug naar bed moet dwingen en alle mogelijke associaties maar moet onderdrukken. Ik vertrek mijn gezicht in een grimas en neem weer een slok van mijn thee.

Onderwerp: Re: Sleeping Potion di jun 05, 2012 7:53 am

Melanie. schreef:

What's in a name? That wich we call a rose, by any other name, would smell as sweet.
Rustig nam ze een slok van haar warme melk, die een doordringende honingsmaak had. Ze hield van de zoete smaak, zeker als het gemengd was met een zachte smaak. Ze snoof zachtjes en de aangename geur zorgde ervoor dat ze nog eens lokje nam. Om haar handen rondom de beker te sluiten. Haar benen waren opgetrokken waardoor haar korte pyjamabroekje minder goed te zien was. Ze wist dat ze een hele gezeur zou krijgen als iemand die geen patiënt was haar hier zo zou zien. Maar het boeide niks. Ze merkte dat ze hier niet aan hem dacht, dus hier vond ze het goed. Ze bewoog niet toen ze iets hoorde. Niet dat ze bang was, maar ze wou nu even muisstil zijn. Dan kon ze alles ook beter horen. Ze hoorde voetstappen richting de lounge kamer komen. Oké, ze was betrapt. Een zucht schoof over haar lippen en ze richtte haar ogen op de deur. Wachtend op de persoon de eraan kwam. Echter verscheen er al een kleine glimlach op haar mond. Het was een patiënt. Er was iets wat je zo zag aan de patiënten hier, het was raar. In zin hand had hij een beker waar vanboven damp af kwam. Ze kon echter niet zien wat er in zat, ruiken ook niet. Want de geur van haar melk overheerste bij haar een beetje. Het enigste wat ze deed bij zijn woord was knikken, om nog een slok te nemen van haar melk. ‘Kon je niet slapen?’ vroeg ze uiteindelijk maar. Omdat ze vond dat ze toch iets moest zeggen. Wat deze jongen had wist ze niet, en het waren haar zaken ook niet. Dat soort dingen waren privé volgens haar. En daarom haatte ze het hier. De leraren, dokters, psychiaters, etc. kwamen allemaal meteen te weten wat je had. En dan zeiden ze dat als je iets vertelde het vertrouwelijke informatie was, en ze het tegen niemand konden door vertellen. Gelukkig wist niemand anders waardoor ze deze problemen had en wat haar angsten waren. Het was warm, zelfs midden in de nacht was het snikheet. Zeker als je op een hogere verdieping rondliep. Hier was het nog wel te doen, maar één verdieping hoger was het al een stuk warmer. Ze keek weer kort naar de jongen om haar blik al snel eer weg te richten. Ze had echter wel een vestje aan. Haar littekens van het verleden waren niet voor anderen om te zien. De pijn was niet voor anderen om te zien..

Een zucht gleed over haar lippen en ze nam nog een slok van haar melk om hierna voorzichtig te glimlachen naar de jongens. ‘Ik ben Melanie.’ Sprak ze. Haar stemklanken waren zoet en vormden één harmonie. Het was totaal niet hoe zij was. Ze was rustiger en aardiger nu, dat was vaak als ze bij andere patiënten was. Maar anders was ze en echte bitch. Ze was nu wel moe, dus dat hielp ook mee, ze had de puf niet om katterig te doen. Nog een keer nam ze een slok van haar melk, om daarna naar de grond te kijken. Deels nadenkend.

[/size]

Onderwerp: Re: Sleeping Potion di jun 05, 2012 10:32 am

Het plotselinge geluid van de stem van het meisje doet me opschrikken, en ik kijk haar aan met ogen iets groter dan normaal voor ik me realiseer dat ze me een hele normale vraag stelde. Ik dwing mezelf wat te relaxen en zak wat verder onderuit in mijn stoel. "Nee," antwoord ik zachtjes, mijn ogen gericht op de thee. "Of ja, ik ben weer wakker geworden." Ik glimlach flauwtjes en neem een slok thee. "Jij?" Ik ben nu al brutaler dan ik meestal ben, maar ze is dan ook maar alleen. En ze lijkt in een soortgelijk schuitje te zitten als ik - wat het niet kunnen slapen betreft dan. Ik voel me in ieder geval niet door haar bedreigd, wat verklaart waarom ik gewoon tegen haar durf te praten. Desondanks voel ik nog spanning in mijn rug zitten, maar dat kan net zo goed afkomstig zijn van de nachtmerrie.

Wanneer ze zichzelf voorstelt, kijk ik naar haar op en slaag erin een wat grotere glimlach op mijn gezicht te zetten. "Yuichi," zeg ik, en ik aarzel een moment of ik mijn hand uit moet steken, maar laat dit uiteindelijk achterwege. In plaats daarvan zeg ik: "Prettig kennis te maken." Meteen daarna kan ik me voor mijn kop slaan, want wie zegt dat nou nog. Ik lijk wel 80. Met een warm gezicht kijk ik terug naar mijn thee. Dit is dus waarom ik nooit met mensen praat. Heel fijn dat ik nu weer een reminder daaraan heb. Ik zet mijn nog half-volle mok op het tafeltje voor me en steek mijn handen dan onder mijn okels om het trillen te stoppen. Ik zou eraan gewend moeten zijn, ik slik immers al een tijdje medicijnen en het trillen kwam vrijwel meteen de dag nadat ik begon, maar ik vind het nog steeds ongelofelijk irritant en ik voel me meer dan eens opgelaten. Vooral wanneer mensen vragen of het gaat, of wanneer ze iets uit mijn handen overnemen omdat ze denken dat ik door het trillen het zelf niet kan dragen. Yuji is waarschijnlijk de enige, naast mijn therapeuten, die begrijpt dat hij me absoluut niet moet helpen; ik kan mezelf wel redden.

Enkele ogenblikken later kijk ik terug naar Melanie en vouw mijn armen rond mijn opgetrokken knieën om ervoor te zorgen dat mijn voeten niet van de stoel schieten. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik wil niet vragen hoe lang ze hier al zit; ik wil het liefste alle vragen die te maken hebben met een mogelijke aandoening of verslaving vermijden. Maar een klein gedeelte van me is wel nieuwsgierig. Desondanks zal ik nooit de eerste zijn die een dergelijke vraag stelt; ik weet dat ik zelf meteen zou dichtklappen, dus kan ik me heel goed voorstellen dat anderen dat ook hebben. Maar daardoor zit ik nu wel een beetje met mijn mond vol tanden. Ik frunik wat met de zoom van mijn pyjamabroek en steel af en toe een blik Melanie's richting uit. "Sorry, ik ben niet zo goed met mensen," flap ik er uiteindelijk uit, en ik voel mijn gezicht meteen weer warm worden. Ik weersta de behoefte om mijn voorhoofd op mijn knieën te laten vallen. Heel smooth.