Books and dust.

Mijn ogen nauwelijks openhoudend baan ik me een weg richting de bibliotheek. Het is niet dat ik zo'n ontzettende boekenwurm ben dat ik gewoon nadat ik een baan heb nog steeds wil studeren, nee. Het heeft meer te maken met het feit dat ik in een groen licht wil komen te staan bij de directie zodat ik deze baan behoud. Een week geleden had ik al een waarschuwing gekregen in verband met drank en.. naja. Een speelse glimlach begint mijn lippen te sieren wanneer ik terugdenk aan het voorval. Ik had een jongen blijkbaar de stuipen op het lijf gejaagd wanneer ik hem dichter naar me toe had getrokken. Oke, ik geef toe dat ik wat minder diep in het glaasje had moeten kijken, maar ik durf ook niet te ontkennen dat het niet gebeurd was wanneer ik niet dronken was geweest. Tsh, die jongen moest zich gewoon niet zo aanstellen. Mijn glimlach word breder bij de herrinering van zijn grote ronde verbaasde ogen, maar wel de lichte blos die op zijn wangen was verschenen. Yeah right. Ik hoor de bel gaan en voordat ik het weet komen hordes studenten in mijn richting gelopen, zonder veel botsingen manoeuvrer ik me tussen de mensen door naar de bibliotheek.

Zuchtend stap ik tussen de schuifdeuren door naar binnen, de rust en de kalmte in. Té rustig en té kalm als je het mij vraagt. Ondanks het feit dat hier allemaal probleemkinderen rondlopen,houden ze zich nog aardig aan de regels van deze absurde school. Het heeft me nooit verbaasd dat ik aangenomen ben, want ik heb er alle papieren voor, wat me wel verbaasd heeft is dat er niet meer dokters rondlopen hier en de school moeite heeft met het aanslepen er van. Misschien dat de meeste dokters te bang zijn voor deze extreme probleemgevallen, of dat ze gewoon zelf nog dieper in de problemen zitten. Met een wuifje van mijn hand begroet ik het meisje wat achter de balie zit, waarvan ik weet dat ze eigenlijk een oogje op me heeft. Toch kan ik mezelf niet over haar karakter heen zetten, dus het zal nooit wat worden. Maar waarom zou ik dat haar oprecht vertellen, aandacht krijgen in deze school is tenslotte zeldzaam en dierbaar. Ik zie haar glimlachen van oor tot oor en geef haar een lichte knipoog om haar tevreden te stellen. Ik loop doelloos richting de boeken waar ik naar op zoek ben. In de gang waar ik moet zijn is het uitgestorven. Logisch, want er staan allemaal medische boeken en de studenten die daar interesse in hebben zitten gewoonweg niet op deze school. Tenminste dat dacht ik.

Ik ben zeker een half uur aan het zoeken naar alle boeken die ik nodig heb, voor eentje heb ik zelfs het-meisje-achter-de-balie moeten vragen om me te helpen zoeken. Met 4 boekenhoog in mijn handen wil ik de gang uitlopen voordat een obstakel mijn weg blokkeerd en daardoor al mijn boeken dus naar de grond toe denderen. Een gefrustreerde grom verlaat mijn lippen terwijl ik meteen naar de grond zak om de boeken weer bij elkaar te rapen. Dan glijden mijn ogen naar boven, naar het obstakel, en worden mijn ogen iets groter. Een meisje/jongen/leraar was daadwerkelijk hier in de bibliotheek en dan nog wel in deze gang. Een haast spontane glimlach siert mijn lippen, de eerdere dorre expressie verdwijnend. Ik kom soepel overeind en kijk hem/haar aan met een wat verwarde expressie. Gaat het? vraag ik dan maar wat afwezig, té druk bezig met hem/haar te observeren. Eigenlijk moest het andersom, en ben ik niet het aangewezen persoon om die woorden te zeggen, maar goed. Voor deze keer wilde ik wel eens een uitzondering maken, ook ik kan niet uitkijken tenslotte. En daar moest diegene voor mij niet voor boeten.. of, ik zocht gewoon wat dierbare en zeldzame aandacht en ben ik gewoon toe aan een gesprek. Whatever de reden, hier ben ik nu, een conversatie aan het gaan met een leraar/patiënt.

Het veels te nieuwsgierige baliemeisje die nu op gestaan is op een kijkje te gaan nemen verwijd haar ogen wanneer ze me met die jongen samen ziet. Ik glimlach vlug en met een hint van ondeugd in mijn ogen, richt ik me op de jongen voor me. Met mijn handen raak ik verschillende lichaamsdelen van de jongen aan: Arm, been, buik en uiteindelijk strelen mijn vingers zachtjes langs zijn gezicht. Met een gespeelde bezorgde blik richt ik mezelf tot hem. Gaat het echt? Ik behoor ook beter uit te kijken. Mijn ogen glijden geniepig naar het meisje achter de balie die onlangs haar ogen uit haar kassen is aan het staren. Ik knipoog naar haar waardoor ze met een rood gezicht weg van de situatie kijkt om zo nu en dan toch nog een blik te wagen. Wanneer ik er zeker van ben dat haar ogen van ons af zijn gericht neem ik een pas afstand van hem en keur ik hem nog eens een keer, een vriendelijke glimlach op m'n gezicht. Eigenlijk amuseerde ik me nu al prima, ook al had ik de jongen gebruikt om het meisje jaloers te maken, ach daar moest ie maar tegen kunnen. Wanneer ik de stem van de jongen hoor knik ik even lichtjes. Niet dat een jongen van zijn leeftijd ook maar ergens pijn kon hebben na zo'n lichte botsing. Ik wil hem voorbij lopen en verder gaan met mijn nepstudie om in het goede boekje te komen, wanneer ik mezelf in beweging wil zetten hoor ik de nieuwsgierige stem van de jongen door de bibliotheek gang klinken. Met een haast verbaasde expressie op mijn gezicht keer ik me terug naar hem, mijn ogen in die van hem verstrengelend. Ik kijk even bedenkelijk voordat ik grinnik en antwoord: Leuk dat je me zo jong inschat maar ik ben al afgestudeerd. Zeg ik met een hint van amusement in mijn stem. De jongen voor me had ik daadwerkelijk nog nooit eerder gezien hier op school, misschien dat hij behandeld werd bij een andere dokter? Vast wel, in ieder geval had de jongen mijn aandacht getrokken en ging ik zometeen zijn archief lenen, of naja meer stelen voor een dagje. Om hem toch nog een verklarend antwoord te geven op zijn eerder gestelde vraag, steek ik mijn hand uit en stel mezelf voor als: Dokter, Alexander Byron Cha. Maar, voor een moment keur ik hem weer en glimlach ik vervaarlijk. Je mag me Xander noemen. Een speelse blik verschijnt in mijn ogen wanneer ik de woorden heb uitgesproken en ik moet moeite doen om de jongen niet nog meer te plagen. Hij is er dan ook wel een ideaal typetje voor. Leek me niet het type wat snel op zijn teentjes was getrapt en ergens kreeg ik het gevoel dat hij lichtelijk verlegen is. Ik kan er ook helemaal naast zitten, maar daar zou ik zo vanzelf wel achter komen.

Heel even valt er een stilte tussen ons tweeën en voel ik mezelf ongemakkelijk worden in de nabij zijn van de jongen. Plotselinge nieuwsgierigheid over waarom de jongen hier zit overvalt me en het kriebelt me in m'n voeten om te bewegen richting mijn kantoor, zijn archief te zoeken en er de hele dag over lezen. De meeste archieven van de leerlingen waren zeer uitgebreid en de meeste dokters hielden er een compleet dagboek aan over. Ideaal om iets meer te leren over deze jongen. Maar, omdat ik me zojuist heb voorgesteld lijkt het me niet beleefd om zomaar van hem weg te lopen.. Misschien kon ik de informatie die ik wilde weten ook wel uit zijn gedrag opmerken, daar ben ik tenslotte een psychiater voor. Om de stilte te verbreken begin ik woorden te verzinnen die ergens op slaan en waarop hij eventueel een eenvoudig antwoord zou kunnen geven. Waarom ben je hier? Mijn vraag is al meteen dubbelzinnig en dus helemaal niet eenvoudig om te beantwoorden, hij zou het kunnen opvatten als waarom ben je hier in de bibliotheek, maar ook waarom ben je hier op school of beter nog specifiek Sora Institute. Mijn ogen glimmen even terwijl ze nieuwsgierig in die van hem staren, hopend informatie uit hem te trekken. Ik zou er hoe dan ook wel achter komen, was het nu door een verbale conversatie of de logboeken die zijn arts bij houdt.. En toch is het vele malen spannender om er zo achter te komen, bovendien heeft de jongen wat leuks, schattigs haast. Ik betrap mezelf weer op die gedachte en bijt gefrustreerd op mijn onderlip, om het ook maar niet te laten zien in m'n gezicht. Ik moest echt van deze 'hobby' af komen, arm onschuldig lammetje dat zojusit bij de leeuw is komen spelen. Automatisch vergelijk ik de schattige jongen met een lammetje en mezelf met een leeuw, want zo is de situatie maar net. Als hij niet uit kijkt zal ik een heel uitgebreid spel met hem spelen.(< niet fout bedoeld XD... omg hoe leg ik dat uit. x] Maak er maar van wat je denkt XD lol.)