Arrival

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Mijn eerste indruk was dat het een prachtig gebouw was, maar de reputatie die het had stond me toch minder aan. Het gewicht van mijn rugzak hing aan mijn schouders en ik keek op. Het was bijna een kasteel te noemen, het leek zo'n toeristenplaats waar iedereen heen zou gaan. Maar wat het schuilhield was een instituut voor probleem gevallen, mijn oom en tante waren zo vriendelijk geweest me hier heen te sturen. Ik heb geen idee wat ze verwachten dat ik hier moet doen, ver van Mullingar, ver van huis. Mijn school heb ik gedag moeten zeggen het als alles wat me op kan vrolijken op een eenzame sombere dag. De enige mensen waar ik mezelf bij kan zijn, mijn vrienden. Tranen maakten mijn wangen nat, en die van hun waren ook nat geworden, een laatste omhelzing. Een laatste lied gezongen als afscheid, dat waarschijnlijk voor altijd zou zijn. Mijn reis naar Amerika was lang geweest, de taal sprak ik wel, maar toch was het zo anders. Mijn accent maakten dat mensen me raar aan keken, al leken sommige zich er aangetrokken tot te voelen. Ik ben er toch nog niet over uit of ik dat prettig of vervelend moet vinden. Wetende dat mijn familie niks van me moet hebben blijft toch een nare gedachten die rond blijft spoken. Ik sta met het gevoel alsof er lood in mijn schoenen zit voor de poort van de school, waar een van de leidinggevende het hek open houd om me binnen te laten. Ik zie een binnenplaats een grasveldje waar momenteel niemand anders aanwezig is. De man die de poort open staat kijkt me aan, zijn blik lijkt al bijna af proberen te lezen van mijn gezicht waarom ik hier ben, maar ik zeg geen woord. Muziek klinkt door de oortjes van mijn Ipod muziek, dat gene dat me altijd rust geeft. Uiteindelijk vind ik de moed om het grasveld op te lopen, en de man sluit het hek achter mij. Het idee dat ik opgesloten zit voor de rest van mijn leven bekruipt me direct, en ik probeer het af te schudden. Ik ga met mijn hand in de zak van de hoodie die ik aan heb, en zet het geluid wat harder. De man was het gebouw al weer in gegaan, en ik ging aan een van de picknicktafels zitten. Ik liet mijn hoofd op mijn armen rusten terwijl ik mijn tas op mijn schoot had laten glijden. Ik vroeg me af hoe mijn tijd in het instituut ging worden, terwijl ik helemaal nergens last van had. Zowel geestelijk als lichamelijk ben ik gezond, maar toch denkt mijn hele familie dat ik niet goed ben.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Mijn gedachten zitten niet bij het heden, maar meer bij het verleden. De herinneringen aan het dansen en zingen maken mijn hart blij, de muziek maakten de herinneringen compleet. Mijn beste vriend, een Chinese jongen die dun maar heel gespierd was geweest haalde altijd streken met mij uit. Zijn plagerige grijns die altijd rond zijn lippen speelde zodra hij me zag. Hij had een wat hogere stem dan de meeste jongens maar kon goed zingen, het groepje mensen dat zong en danste samen was vaak het 'uitschot' van de school, maar wij waren dat niet geweest. We waren anders dan de rest, maar toch konden we goed in de school onze plek vinden. We deden zelfs aan wedstrijden mee, soms wonnen we, en soms verloren we. Het hoorde er allemaal bij, en het was goed zolang we maar plezier er in hadden. Door de competitie waren we in contact gekomen met vele scholen, wat nieuwe vriendschappen hadden geschapen. Mijn ogen waren dicht, om de realiteit maar niet onder ogen te hoeven zien, ik wilde terug in Mullingar zijn. Dat ik in slaap was gevallen op het plein en de bel elk moment kon gaan om te laten weten aan iedereen dat de lesen weer zouden beginnen. Maar er kwam geen geluid van een bel. Een zucht ontsnapte mijn mond, ik zou later maar eens gaan zoeken waar mijn tante mijn spullen naar toe had gestuurd, ik had gehoord dat ik op de school zou verblijven en niet van het terrein af mocht gaan zonder begeleiding. De vrijheid die ik al heel mijn leven heb gekend wordt me ontnomen, dan komt de vraag omhoog of me niet al genoeg afgenomen is. Maar niemand zal me het antwoord daar op geven.

Het weer was daarentegen wel mooi, er waren een paar mensen op de binnenplaats die ik eerder niet had opgemerkt. Maar ze hielden gelukkig hun gepaste afstand, ik ben tenslotte een nieuweling en daarbij gelijk een vreemd iemand. Mijn pony heeft de irritante gewoonte voor mijn rechteroog te vallen, opeens zag ik vanuit mijn ooghoeken een hand en een bekertje dat op de plankenblad werd gezet, een van de oortjes die ik in had viel uit mijn oor en ik hoorde een vriendelijke stem vragen of hij er bij mocht komen zitten. Toen ik op keek en mijn linkeroog het gezicht van de jonge man bekeek zag ik een glimlach. Hij leek een en al vriendelijkheid uit te stralen, een soort veilige haven in dit instituut dat er voor mij uit begon te zien als de hel zelf, vooral omdat ik hier eigenlijk niks te zoeken heb. Ik schudde met mijn hoofd van ja, en ging wat meer overeind zitten en deed mijn andere oortje ook uit en zetten de muziek uit en mijn Ipod weer op slaapstand en deed hem in het voorvak van mijn tas. 'Je ziet er niet bepaald uit als iemand die ik hier zou verwachten, je lijkt me geen zoals ze het noemen patient van het instituut, dus wat doet iemand zo vriendelijk op een plek als deze?' zei ik op een toon waarvan ik zelf niet eens zeker wist wat het was. Ergens vond ik het bizar dat de jonge man die bij me wilde komen zitten op dit instituut rond liep, al was hij niet te oud. Want die andere op de binnenplaats waren ook al rond zijn leeftijd vermoeden ik. Maar toch was het vreemd, mijn blauwe ogen keken onderzoekend naar zijn ogen.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Naar mijn idee ben ik eigenlijk nogal jong om hier te zijn, tenminste de paar mensen die ik al heb gezien op het instituut zijn sowieso al minstens twee jaar ouder dan ik ben. Straks behandelen ze me als een klein kind, terwijl ik volgend jaar bevrijd zou zijn van mijn familie. Maar door hun zal ik hier vast zitten, zelfs als ik volgens de wet volwassen ben dus voor mezelf mag gaan zorgen. Als ik er nu over na denk voel ik verdriet en een eenzaam gevoel dat mijn familie mij veroordeelt heeft zonder ooit de moeite te hebben genomen me te leren kennen voor wie ik ben. Niet voor wie hun denken dat ik ben, omdat mijn ouders een slecht beeld bij hun had opgewekt. Toch kan ik beter proberen mijn leven hier zo aangenaam mogelijk te maken, want als ik hier nog een aantal jaar vast zit ga ik nog mijn best moeten doen om niet alles te verpesten. Ik merkte dat toen hij tegenover mij kwam zitten zijn ogen bijna vragend stonden, hij probeerde te zien aan mij wat mijn reden was om hier te zijn. Want ik was geen verslaafde, en dat leek hij wel op te merken ik heb genoeg mensen op mijn school gekend die verslaafd ergens aan waren. En dat was altijd te zien aan hun ogen, hoe vaak leraren wel niet geprobeerd hadden die kinderen te helpen, en hoe vaak dat eindigde in een mislukking was groot. Ik had geluk dat ondanks dat mijn moeder verslaafd was geraakt, ik zelf nooit de neiging heb gehad er ook aan te beginnen. Misschien juist omdat ik mijn vader er aan kapot heb zien gaan, omdat zo iets pijn doet bij de mensen in je omgeving. En het een simpele maar tijdelijke ontsnapping aan alles is. Want altijd als mijn moeder weer helder werd begon ze te huilen. Ik heb vaak met een huilende moeder gezeten toen ik klein was, dat ze me tegen zich aan hield en dat ze zei dat het haar speet, en hoe graag ze wilde dat alles weer bij het oude kwam.

Daarom deed het me ook pijn dat ik met mijn vader mee moest gaan, al weet ik heel goed dat ik het nooit helemaal alleen had gered bij haar. Hoezeer ik ook van haar heb gehouden, ik kon niet alleen de kracht en energie vinden haar te onderhouden. Al haar geld ging op aan die rotzooi, mijn aandacht werd weer naar het nu getrokken door het gegrinnik van de jonge man. Ik keek hem een beetje behoedzaam aan, hij nam een slok van wat koffie moest zijn als ik op de geur af ging. Hij merkte op dat het hier niet zo erg was, en bedankte me voor mijn woorden over dat hij mij vriendelijk lijkt te zijn. Maar waarom hij hier is heb ik nog niet gehoord, en hij leek ergens over in te zitten, want even bleef hij stil. Mijn ene blauwe oog dat zichtbaar was voor hem keek hem geïnteresseerd aan. Waarom zat deze jonge man hier, zijn blik was gericht recht in mijn ogen toen hij me zei dat hij hier werkt. Mijn blik werd even verbijsterd, ergens had ik het aan kunnen zien komen. Kom op deze man was zeker geen verslaafde of iets geweest, ergens had mijn lichaam de neiging om gelijk op te staan en weg te lopen. Hij zei tegen mij dat hij een groepsgespreksbegeleider even ging zijn blik naar de koffie op tafel. En ik wist gewoon dat hij mijn gedachten had kunnen raden, en dat hij mijn afschuw voor deze plek had door zien nog voor hij ooit bij me was aangeschoven aan tafel. Zijn glimlach werd al wat minder zeker, en ergens kreeg ik een zelfvoldaan gevoel. Wat waarschijnlijk onterecht was, de man wilde ook alleen maar zijn werk doen en mensen helpen. Maar jammer genoeg had ik niks waar andere hulp bij konden bieden. Hij stelde zich voor als Colin Shea, en ik keek naar zijn uitgestoken hand. Even aarzelde ik, wilde ik wel in zee gaan met iemand die mensen aan het praten moest krijgen? Ach.. Misschien kon ik maar beter gelijk beginnen met proberen het beste te maken van mijn verblijf hier. Ik pakten zijn hand beet en schudde hem 'Rue, Rue Talisker.' zei ik maar. 'Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens waarom ik hier precies ben. Mijn familie vermoed dat er wat mis is met me, dat is de enige reden die ik me kan indenken. Mijn ouders zijn beide overleden mijn vader een kleine twee maanden geleden, dus moesten ze me ergens kwijt waar ze me niet hoefde te zien.' zei ik met een bittere glimlach. Tranen welde op, en momenteel wilde ik dat mijn pony gewoon voor allebei mijn ogen had gehangen en niet maar voor eentje. De tranen stonden voor het gemis van mijn vader en moeder, maar ook voor de afkeer die mijn familie tegen mij had.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Wanneer ik hem mijn naam verteld lijkt hij enigszins verbaasd, en hij glimlacht naar me, Colin is de onschuld zelf, hij heeft geen besef wat voor gevoel het bij me opbrengt dat iemand die zo vriendelijk is. Op een plek als deze werkt, ergens schreeuwt mijn hart het uit van blijdschap, op deze plek wat voor sommige misschien niet erg is. Maar voor mij vreselijk door verschillende redenen, er iemand is, die me misschien zal kunnen begrijpen. Iemand waarmee ik normaal kan praten, zonder dat ik gelijk wordt behandelt als een of andere psychoot. Al begon mijn twijfel weer op te komen, van nature ben ik niet echt achterdochtig. Maar het instituut bracht zijn vraagtekens mee bij mij, dus voel ik mezelf nogal zwak. Ik geef het niet graag toe, sinds mijn moeder problemen heeft gekregen ben ik geen kind meer geweest. Door omstandigheden was ik verplicht om snel op te groeien, en te leren hoe het later wel moest. Ergens ben ik haar daar dankbaar om, anders had ik het nooit zes jaar bij mijn vader uit kunnen houden aangezien hij vaak op zijn werk was. Bracht ik veel uren alleen thuis, en kon ik tenminste het huishouden verzorgen. Hij fronste bij het eerste stuk over mijn familie, maar toen ik hem vertelde over mijn ouders kwam er een zachte blik in zijn ogen. Bijna kreeg ik een golf van medelijden met Colin, iets zei me dat hij een heel gevoelig iemand was. En dan werkte hij hier, waar sommige misschien niet eens konden inzien dat hun woorden andere ook pijn konden doen. Hij condoleerde me met mijn ouders, en mijn blik ging naar het hout van de tafel. De nerven kronkelde door het oppervlakte en mijn linkerwijsvinger volgde een stukje van de nerf.

Mijn blik ging weer even omhoog en ik zag hem even zijn blik vestigen op mij, waarna hij naar zijn koffie keek. Hij ziet mijn tranen, en ik heb gelijk spijt ervan dat ik direct weer had opgekeken, Hij zegt me dat mensen hier niet op goed geloof worden vast gehouden alleen omdat andere iets vermoeden. Hij glimlachten, en een waterige glimlach sierde mijn lippen. Ondanks dat ik weet dat hij geen slechte bedoelingen heeft, als de woorden psychologen rolde ik met mijn ogen, een paar tranen wisten te ontsnappen en stroomde over mijn wangen. Ik veegde met de mouw van mijn hoodie langs mijn wangen en wreef mijn ogen droog. 'Tegen hoeveel mensen heb je die woorden wel niet gezegd Colin, ik ben niet achterlijk. Ik weet waar psychologen voor dienen. Mijn ouders zijn vaak genoeg bij zulke mensen geweest, want hun hadden problemen in tegenstelling tot mezelf. Mijn moeder is aan de drugs geraakt sinds ik vijf ben en mijn vader had autisme, ze hebben hulp gehad maar het had geen effect.' zei ik op bittere toon. Ergens was het niet eerlijk dat ik zo beschuldigend tegenover Colin doe terwijl hij echt probeert te helpen. Ik kon de eerlijkheid in zijn uitstraling opmerken, maar toch viel het woord psycholoog of psychiater nogal beroerd. Ik sloot mijn ogen en drukten mijn vingers tegen mijn neusbrug. Een zucht ontsnapte me 'Colin, het spijt me ik weet dat je wilt helpen, maar ik weet gewoon niet wat ik van het instituut moet denken.'

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Ik kan duidelijk merken dat Colin normaal gesprekken moet leiden voor mensen met problemen, hij doet zijn best maar door mijn koppigheid werkt het nu averechts. Misschien weet ik teveel om hier als een mak lammetje rond te lopen, hij lijkt wanhopig naar woorden te zoeken om me iets te kunnen zeggen. Maar het lijkt er niet op dat ze er met gemak uit komen. Zacht bijt ik op mijn lip, en kijk even weg maar toen hij begon met de woorden dat ik naar hem moest luisteren keek ik terug. Ik zag zijn hand haar kant op gaan over de tafel, bijna had ik die hand willen weg slaan. Het gene dat me tegen hield was de toon waarop hij zei dat ik het hier een kans moest geven, normaal klonken gespreksleiders en psychologen en dat soort mensen zelfverzekerd, alsof ze je kende door en door. Dat gene waar ik altijd zo'n grote hekel aan had gehad, hij klonk zo onzeker en kwetsbaar toen hij de woorden uitsprak dat mijn blauwe ogen hem op een andere manier bekeken. Misschien, maar dan ook heel misschien moest ik Colin een kans geven, wat ik met de rest van het personeel zou doen was een tweede.. Maar Colin had me net bewezen anders te zijn dan de rest, mijn vingers hadden zich gebald tot een vuist en ik voelde hoe mijn nagels kleine deukjes maakten in de huid van mijn palm. Mijn lichaam was nogal in de war aan het raken, ik had geen idee hoe ik me uit deze zooi moest redden. Ik was als een wild dier in een open veld waar jagers op de loer lagen met geweren. En nu kon ik niet zelf de leiding nemen, omdat ik geen idee had waar de jagers precies zaten. Kortom ik had iemand nodig die de weg kende, en wist hoe het hier in zijn werking ging.

Hij wilt dat ik dit moment voor het gemak even vergeet, en vraagt of ik iets wil drinken. Ik heb het gevoel dat er een addertje onder het gras zit, maar toch ook weer niet. Mijn ribbenkast zetten uit terwijl mijn longen zicht met lucht vulde, en waarna mijn middenrif zorgde dat mijn longen weer leeg geperst werden en mijn ribbenkast weer naar beneden bewoog. Ik kijk toe hoe hij probeert zijn lege verfrommelde koffiebekertje weg te gooien in een prullenbak die net anderhalve meter misschien verderop staat. Zijn blik ging even naar zijn horloge, misschien had hij nog wel een afspraak. Maar toen hij zei dat hij gewoon als Colin zou zijn en zich niet zou gedragen als een gespreksleider zweeg ik nog even. Ik liet mijn tas op de zitting glijden en stond op, en liep naar de prullenbak en pakten het bekertje op en liet het in de bak vallen. Ik draai me om en voel hoe de wind met mijn haar speelt, een paar plukken vliegen in mijn gezicht die ik weg veeg. Langzaam liep ik in een paar passen weer terug naar de picknicktafel. Ik keek naar Colin, en bleef nog even staan en pakten het hengsel van mijn rugzak. En hing die aan mijn schouder, ik liep om en kwam daardoor naast hem te staan. 'Gewoon Colin.' zei ik op een wat vriendelijkere toon terwijl ik mijn hand naar hem uitstak. 'Geen raar psychologen geneuzel ik zal al genoeg ruzie krijgen met die mensen hier. Ik wil op zijn minst een normaal gesprek hebben met iemand. Want ik heb mijn twijfels of iedereen zo veel geduld heeft als jij.' zei ik op een serieuze toon, maar ik kon mijn gezicht niet lang in plooi houden en begon te lachen. 'Zeg maar waar we heen gaan, jij weet de weg hier.' voegde ik er nog aan toe. Ergens hoopte ik dat ik het weer goed kon maken met Colin, ik had hem net best wel voor het blok gezet. Zijn werk was belangrijk en het hielp ongetwijfeld heel veel mensen, en ik had het weg gewuifd alsof het allemaal onzin was en niet hielp. En hij was te aardig om op zo'n harde manier te kwetsen zonder een goede reden. Want als hij gelijk had, en ze hier mensen niet op goed geloof vast hielden was de kans dat ik hier weg kon opeens veel groter.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Ik kan aan zijn houding zien dat hij een geval als mij nog niet eerder voor zijn kiezen heeft gehad. Waarschijnlijk zijn de meeste mensen hier met een probleem, en hebben die een andere gedachten gang. Ik ben helder in mijn hoofd, geen problemen met wat dan ook, behalve mijn familie die me het liefst zo ver mogelijk bij hun vandaan houd. Ik ben opstandig, dat is eigenlijk pas gekomen sinds mijn vader uit mijn leven is verdwenen, mijn vader wilde dat ik op mezelf kon gaan wonen hij had plannen maar die had hij niet op papier gezet. Het geld dat ik zou erven kan ik niet bereiken omdat ik nog niet meerderjarig ben, al heb ik het nadeel dat mijn familie wel kan proberen het op te maken, maar ik vertrouw er op dat de bank het goed beschermt. Mijn vader was geen rijke man, hij verdiende goed maar zorgde altijd dat hij maandelijks een royaal bedrag apart zetten op een rekening voor mocht er iets met hem gebeuren. Zeker toen ik klein was snapte ik niet dat mijn ouders geld apart zetten, ik bedoel waren ouders als je klein was niet onverslaanbaar? Maar toen ik ouder werd en mijn moeder verslaafd raakten begon dat beeld drastisch te veranderen, en toen mijn vader met mij apart ging wonen vielen die puzzelstukken opeens op zijn plaats.Hij moest lachen door mijn woorden, en ik was oprecht blij om die lach te zien. Deed ik tenminste nog iets goed vandaag, ik kon bijna de opluchting horen, maar hij hield de zucht binnen. Een scheve glimlach sierde mijn lippen, ik denk dat ik blij mag zijn dat Colin de eerste persoon is die ik op het Sora tegen kom. Anders was ik gelijk in een diepe depressie gezakt, Colin leefde tenminste nog, hij leek daadwerkelijk open te staan voor mensen die niet helemaal in het plaatje pasten. Hij beloofde me met een glimlach en het vastpakken van mijn hand dat hij zichzelf zou zijn en niemand anders. Even lijkt het of mijn hand gekust gaat worden maar het valt mee, hij knipoogt en laat hem weer los. Blijkbaar moet hij voor hij zich aan zijn belofte kan houden nog wat papieren naar zijn kantoor brengen. Ik kijk naar het gebouw, dat nu enigszins dreigend er uit ziet. Ik moest daar inderdaad nog naar binnen, dat was ik even vergeten omdat ik eerst gewoon buiten was gebleven.

Hij neemt me mee het gebouw in, en de gangen waar we door heen gaan het lijkt net een labyrint. Hoe ga ik ooit mijn weg vinden zonder te verdwalen, de moed zakt me bijna in de schoenen. De gangen waren behoorlijk leeg, blijkbaar waren de meeste mensen nu lessen aan het volgen of misschien hadden ze zich wel ergens verzamelt. We stopten bij een deur, wat toegang bleek te geven naar zijn kantoor, ik bleef in de deurpost staan terwijl ik hem zag rommelen met wat papieren uit zijn tas die hij in een grote archiefkast stopten. En die hij weer op slot deed, ik zag het kantoor, het zag er simpel maar toch gezellig uit.. Voor zover een kantoor ruimte natuurlijk gezellig gemaakt kan worden. Ik stapten weer de gang op toen hij weer naar buiten kwam en de deur op slot deed. Hij maakten zijn verontschuldigingen en zei dat hij nu helemaal van haar was. Ik kon het niet laten te lachen door die laatste woorden. Hij leek even na te denken, maar begon uiteindelijk weer te lopen en mijn benen liepen achter hem aan. Hij was het licht dat me door het labyrint veilig op mijn bestemming zou brengen. Ik probeerde de weg te onthouden maar zoals het hoorde faalde ik er behoorlijk hard in. We kwamen in een wat leek op een kantine en het was redelijk druk, ik bleef dicht bij Colin en ontweek mensen als ze te dicht in mijn buurt kwamen. Iemand had zijn tas wat teveel bij zijn stoel vandaan liggen waardoor ik bijna struikelde en Colin zijn arm beet wilde pakken. Gelukkig vond ik nog net op tijd mijn evenwicht, we liepen naar een tafeltje dat wat meer afgelegen stond, en mijn hart maakten een sprongetje van opluchting. Hij ging me gelukkig niet in de groep gooien, en ik ging zitten toen hij dat gebaarde. Toen hij vroeg of ik iets wilde drinken zag ik hem zijn portemonnee tevoorschijn halen. Hij zou trakteren 'Cola is prima hoor.' zei ik met een grijns. Ik ging geen moeilijke dingen vragen, al zou ik hem wel willen vragen hoe hij er op was gekomen om dit beroep uit te oefenen, en waarom specifiek op het Sora.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Zijn knipoog was een reactie op mijn antwoord, een glimlach bleef rond mijn lippen spelen. Eigenlijk sinds de dood van mijn vader heb ik me ongelukkig gevoeld, ik had wat de meeste mensen noemde last gehad van een depressie. Maar dat woord had ik zelf nooit gebruikt aangezien dat inhield dat ik hulp nodig had, en ik wilde niet meer afhankelijk zijn. Ergens wil ik gewoon iemand hebben die ik blindelings kan vertrouwen, alles kan vertellen wat me dwars zit. Misschien een keertje een potje huilen tot alles wat me dwars zit er uit is, maar nooit heb ik het gekund noch bij mijn ouders toen ze er nog waren noch bij mijn vrienden. Ik wilden niemand toelaten in mijn leven zodat mijn ouders hun leven niet in de war geschopt zou worden, dat mijn moeders verslaving niet bekend zou worden aan de buitenwereld en haar en mijn vader zouden ruïneren. Hij had het al moeilijk genoeg met zichzelf en zijn eigen gevoelens, soms hadden mensen hem beoordeeld door zijn autisme, vaak was het niet heel erg te merken. Maar sommige dingen vielen wel op, van die kleine alle daagse dingen die je pas herkende als je hem veel zag. Toch zat de angst er altijd in dat op een dag mijn vader mij ontnomen zou worden, en die angst was waar geworden. In de tijd dat Colin drinken aan het halen was waren er zoveel gedachten door mijn hoofd gegaan, ik wreef over mijn slapen met beide handen. Toen de brief van het Sora was aangekomen in Ierland had er gestaan dat ik bij aankomst naar de directie moest gaan, maar om heel eerlijk te zijn zou ik het liefst de mensen niet eens leren kennen. Iets zei me dat ik niet blij zou worden van het bezoek aan de directie. Om een of andere reden zag ik het als een soort straf, aangezien op mijn oude school de directie vaak alleen nodig was als mensen crimineel gedrag hadden vertoond als vandalisme of iets in die trant. En nu moest ik eigenlijk gelijk naar het bestuur gaan, terwijl ik niks verkeerd had gedaan?

Door de plof op de stoel tegenover mij en het geluid van schuivend metaal over het tafelblad kijk ik verstrooid op, het blikje cola stond voor mijn neus. Even keek ik er een paar seconde na, eigenlijk een paar seconde te lang.. Mijn handen gingen er naar toe en pakten het beet, de kou trok in mijn huid en een rilling liep over mijn rug. Niet dat ik de kou erg vond, ik had het onaangenaam warm in het gebouw, misschien zenuwen misschien iets anders. Ik hoor het gesis en geklik van zijn opengaande blikje en besluit de mijne ook te openen. Voorzichtig nam ik een slokje en zetten hem weer neer op de tafel, het koolzuur prikte lichtjes in mijn slokdarm en al snel verdween het gevoel omdat het in mijn maag terecht kwam. Colin stelde opeens een vraag die ik niet verwacht had. Hij vroeg naar mijn muziek, dat wat ik geluisterd had toen ik buiten had gezeten. '30 Seconds To Mars, Closer To The Edge.' zei ik enigszins verlegen, geen idee waarom maar ik was een beetje overrompeld door de vraag. Zelden vroegen mensen mij naar mijn muziek het was iets persoonlijks, als ik mijn ipod zou doorkijken zou je van alles en nog wat vinden, van metal tot klassiek en van Taylor Swift tot Skillet. Sommige soorten muziek maar een nummertje, en sommige hele cd's ik kon erg kieskeurig overkomen als het over muziek ging. Ik grabbelde in mijn voorvak en viste mijn Ipod eruit, ik trok de oortjes eruit en zorgde dat het geluid van de speaker niet aan stond. De handbeveiliging haalde ik er vanaf en hield hem in mijn hand uitgestoken naar Colin 'Als je wilt mag je best kijken, misschien hebben we wel dezelfde smaak.' zei ik met een glimlach. Met mijn andere hand tilde ik mijn blikje op en nam een paar slokken cola. 'Mag ik vragen wat je specialisatie is hier, en waarom je precies op deze plek bent gaan werken?' vroeg ik op een wat zachtere toon, en keek even naar het tafelblad en daarna wat vertwijfeld naar Colin zijn ogen om te proberen zijn blik te peilen maar kon er niet wijs uit worden.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Hij reageerde erg positief op de namen die ik noemde, wat zorgde dat de glimlach op mijn gezicht bleef. Ik nam een paar kleine slokken terwijl ik toekeek hoe Colin mijn Ipod doorkeek, het voelde raar. Ik kon de woorden niet echt vinden om het te beschrijven, het was alsof hij gelijk meer over mij wist dan iemand ooit had geweten. Een beetje ongemakkelijk schoof ik heen en weer op mijn stoel, misschien was de vraag die ik gesteld had een beetje teveel van het goede voor een eerste ontmoeting. Hij bleef na zijn eerste opmerking merkwaardig stil, zacht beet ik op mijn lip.Ik keen naar zijn gezicht hij leek na te denken over wat ik had gezegd. Als ik hem maar niet gekwetst had, ik wilde hem niet verdrietig maken. Hoewel ik het niet snel hardop zal zeggen, ik vertrouw hem, meer dan ik iemand ooit heb vertrouwd. Zijn hand ging naar zijn ribben, had hij misschien pijn? Maar ik bleef zwijgen straks zei ik iets verkeerds als hij net van plan was mijn vraag te beantwoorden. Hij had mijn Ipod weer op tafel gelegd en had de beveiliging er terug op gedaan. Mijn lippen kwamen van elkaar en bijna had ik gezegd dat het me speet en dat die vraag te ver ging, maar de woorden bleven in mijn keel hangen toen ik het geluid van zijn stem weer hoorde. Zoals de meeste mannen was zijn stem wat lager, maar klonk warm en mijn blauwe ogen keken hem aan. Hij werkte met verslaafden, en zei dat hij het beste met drugsverslaafde kon omgaan. Hij beweerde dat hij hier heen was gegaan voor de reputatie dat het instituut had en daardoor dacht meer mensen te kunnen bereiken. Maar hij hield iets achter, niet dat ik het recht had hem er naar te vragen. Toch liet dat gevoel me niet los, ik keek vragend maar niet dwingend naar Colin.

Hij leek bezwaard, hij droeg iets schokkends met zich mee en even later drongen zijn woorden met het volle gewicht door. Hij hielp mensen die hetzelfde mee maakten als hij had gedaan. Een nobele daad die vaak werd gezien in dit beroep. Maar vele waren er ook niet sterk genoeg voor geweest om zo ver te komen, hij had in zijn jeugd drugs problemen gehad. En zijn beste vriend was er aan overleden, ik voelde tranen achter mijn ogen branden. Het idee, dat je je beste vriend kwijt kon raken door zo iets was vreselijk. In dat opzichten mocht ik me gelukkig prijzen dat mijn eigen beste vriend die rotzooi verafschuwde. Desondanks kon ik me goed voorstellen hoe Colin zich gevoeld moest hebben toen hij het nieuws kreeg, aangezien mijn moeder ook aan de drugs bezweken was. Mijn hand was naar de zijne gegaan, toen hij me had verteld dat zijn beste vriend dood was gegaan aan een overdosis. Zijn huid voelde warm aan, ondertussen zei hij dat hij zelf vijf jaar clean was en dat kwam omdat hij naar een afkickkliniek was geweest. Dat zijn beste vriend overleden was, dat was simpel tragisch te noemen, maar toch bedankte ik stilletjes wat bedankte ik eigenlijk? Ik geloof eigenlijk niet dat er een god is, dus wie bedank ik dat Colin naar die afkickkliniek is gegaan.. Misschien zijn beste vriend, omdat Colin daardoor hoe vreselijk ook de risico's onder ogen was gaan zien? Want wie weet wat er gebeurd was als hij daar niet naar toe was gegaan.. Dan had hij niet hier tegen over mij gezeten. Ik haalde even diep adem en liet de lucht weer uit mijn longen ontsnappen. Toen ik weer op keek naar hem zag ik de wrange glimlach en hij verontschuldigde zich omdat het een deprimerend onderwerp was. Ik schudde mijn hoofd. 'Zeg geen sorry, zeg geen sorry omdat dit je iets doet. Ik weet zo ongeveer hoe het voelt, al heb ik het geluk dat mijn beste vriend drugs verafschuwd. Ik heb gezien wat het kan doen met mensen waar je om geeft, ik snap ook waarom je ze graag wilt helpen. Zelf heb ik altijd machteloos toe moeten kijken hoe mijn moeder er alles aan deed aan die rotzooi te komen. Nadat ik gezien heb wat het met haar deed, was het voor mij reden genoeg om het nooit te gebruiken.' zei ik op neutrale toon. Ik probeerde die tranen weg te houden, ik mocht niet gaan huilen. Niet nu niet hier, misschien later als ik mijn slaapkamer had gevonden. Me kwetsbaar op stellen was ik niet een ster in, daarom hadden mijn vrienden me nooit echt zien huilen. Ik kon het simpelweg niet, ik had mijn toon geprobeerd neutraal te houden bang dat hij zou breken als ik even de muur wat liet afbrokkelen. 'Ik denk niet dat als ik hier wordt vast gehouden ik officieel gezien veel tijd met je zal doorbrengen, aangezien ze me dan waarschijnlijk vast zetten in het psychische problemen gedeelte. Aangezien ik geen verslavingen heb, tenzij een muziekverslaving mee telt.. Dan zal ik dat extra aankaarten.' zei ik met een zwakke glimlach. Ik werd al zo'n beetje wanhopig bij het idee dat de eerste persoon die ik vertrouw in mijn leven me gelijk ontnomen zou worden.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.

For every time. That they want to count you out, Use your voice, every single time you open up your mouth.

Even zag ik hem kijken naar onze handen, en voelde ik dat ik bijna rood moest worden. Al leek hij het niet erg te vinden, anders had hij hem toch weg getrokken? Ik zag hoe hij zacht zijn vingers rond de mijne deed, als een soort bedankje en een klein lachje speelt rond mijn lippen. Ergens begon ik eindelijk blij te worden dat ik naar het instituut gestuurd was, ondanks dat mijn familie een stelletje gestoorde waren had het me toch iets opgeleverd. Een persoon, iemand die ik vertrouwde, en waarschijnlijk een vriendschap mee zou krijgen. Hij richten zijn ogen op toen ik hem vertelde over mijn moeder, een onderwerp dat pijnlijk bleef, het maakten niet uit dat het jaren geleden was. De pijn voelde je minder als je er minder over na ging denken, maar het kon altijd weer opsteken. Zijn duim strijkt zacht over mijn huid wat een lichte tinteling geeft, ik begon er bijna door te lachen. Maar het was niet echt een situatie om te lachen het kietelde desondanks wel een beetje. Het feit dat zijn vingers weer om mijn hand heen lagen was geruststellend, ik vond het prettig. Hij wist wat ik bedoelde, iets dat ik niet hoefde uit te leggen, zoals ik bij andere wel had moeten doen. Normaal zou ik me ergeren als mensen stil bleven, maar dit was geen onprettige stilte. Want de stilte die er nu was zei meer dan duizend woorden konden proberen.

Waarom ik me over zijn oprechtheid en woorden nog verbaasde vroeg ik mezelf af. Misschien kwam het omdat hij net zo stil was geweest, hij keek me recht aan en zei dat ze binnen enkele minuten zouden weten dat er niks met me aan de hand is. Hij zei dat ze een oplossing zouden zoeken, maar hoe wilde ze dat doen? Naast mijn plaatsing hier, had ik niets om naar terug te keren. Of had ik dat misschien toch wel, maar moest ik dat nog gaan ontdekken. Toen hij me zei hem te vertrouwen kwamen mijn lippen van elkaar om iets te zeggen maar even bleven de woorden in mijn keel steken. Ik hoopte dat hij gelijk had, of beter gezegd ik wist dat hij gelijk had omdat ik hem vertrouw. Terwijl het gewicht van zijn woorden binnen kwam besefte ik dat ik er misschien niet zo blij mee zou zijn. Hier weg gaan was het eerste dat in me op was gekomen toen ik hier na toe werd gestuurd, en hoewel ik nog steeds weinig voor deze plek zelf voelde.. Colin was hier, en nergens anders.

Even sloot ik mijn ogen, en draaide mijn hoofd weg terwijl mijn ogen weer open gingen, mijn blik ging de kantine rond. Er zaten mensen met elkaar te praten, het ene gesprek leek vrolijk het andere weer serieus. Hier zaten ook mensen die gewoon zichzelf waren besefte ik. Niet allemaal waren het gestoorde gevallen, en ergens leek deze plek niet zo erg meer. Al viel het me zwaar dat ik zelfs kinderen zag waren die niet veel te jong om nu al problemen te hebben? Ik beet op mijn onderlip, maar mijn aandacht werd terug getrokken toen ik mijn hand onbewust iets had verschoven maar hij niet verder ging dan een millimeter. Omdat Colin hem niet had los gelaten, mijn blik ging weer terug naar onze handen, en ik draaide mijn volledige lichaam weer naar hem toe. Mijn blauwe ogen keken hem aan 'Ik zie waarom je om deze plek geeft, er zijn hier meer normaal ogende mensen dan ik eerst had gedacht.. Misschien kan ik mijn mening wat veranderen, als ik wat meer zie van het leven hier.. Ik heb naast wat er hier is niets meer. Ik heb geen huis om naar terug te keren. Misschien moet ik gebruik maken van het feit dat ik hier heen gestuurd ben, en proberen alles goed te krijgen. Het is misschien niet het leven dat ik verwacht had, maar hier kan ik vast ook iets goeds opbouwen.' zei ik met een halve glimlach. Als ik het maar vaak genoeg tegen mezelf zei werd het vanzelf de waarheid. al was het niet onmogelijk om hier gelukkig te worden, dat was een feit. Misschien zou ik weer gaan zingen, en misschien moest ik maar gewoon zien wat het leven zou brengen.

Every time that you lose it sing it for the world. Sing it from the heart, Sing it till you're nuts, Sing it out for the ones that'll hate your guts.