J // Jinyoung Jung

Identiteit
Stagename: J (Jay)
Koreaanse naam: Jinyoung
Achternaam: Jung
Bijnaam: Jin, J, Leader, Arctic Fox, Mirror Prince
Leeftijd: 21 jaar
Geslacht: Mannelijk
Geboortedatum: 18-5-1991
Geboorteplaats: Seoul, Zuid Korea
Geaardheid: Biseksueel

Inrichting
Positie Patiënt
Reden verblijf Antisociale persoonlijkheidsstoornis. Vertoont soms ernstige agressie richting anderen voornamelijk wanneer hij gefrustreerd is of uitgelokt word.
Duur verblijf 4 maanden +/-

Signalement
Lengte: 1.78 m
Gewicht: 59 kg
Postuur: Normaal, slank met beetje bespiering
Haarkleur: Bruin, rood of zwart
Oogkleur: Donkerbruin
Piercings/Tattoos: Oorbellen, Kleine muzieknootjes met sterretjes op z’n pols.
Littekens: //
Kledingstijl: Casual, maar wel met vaak felle kleuren en tinten. Zo nu en dan rare motieven en stijlen, die anders zijn als in het Westen.

Individualiteit
Karakter: Jinyoung of J hoe hij in Korea bekend staat is een heel down to earth figuur die heel eerlijk en oprecht is. Hij is niet erg open en is meer in zichzelf gekeerd. J laat zich het liefste meenemen door de muziek en kan daardoor alles om hem heen afsluiten. J zijn concentratie vermogen is erg goed, zelfs wanneer iemand aan het schreeuwen is naar hem weet hij dit nog te negeren. Verder is J snel op zijn tenen getrapt wat niet handig uitkomt met zijn aandoening. Verder is hij arrogant en gedraagt hij zich graag alsof hij beter is dan anderen, dit heeft hij over gehouden aan het feit dat hij voorheen een popidool was. Als je Jinyoung beter leert kennen zul je merken dat hij eigenlijk heel lief en zorgzaam over je is. Jinyoung was vroeger de leader van hun groep, omdat hij het meest serieus was en het grootste verantwoordelijkheid gevoel had. J heeft totaal geen spijt van zijn acties, hoewel hij baalt dat hij nu niet meer op het podium kan staan en zijn ding kan doen. Omdat Jinyoung zo nu en dan agressief is en daarbij andere mensen pijn doet voelt hij zich vaak schuldig, en ook al zegt de ander dat het niets is, blijft hij zich toch schuldig voelen en er over nadenken. Verder haat jinyoung het om geconfronteerd te worden met het feit dat hij in een insituut voor ‘gekke’zit. En wilt dan ook niet graag de waarheid onder ogen zien dat hij daadwerkelijk een probleem heeft wat opgelost zal moeten worden.
Hobby’s: Zingen, Muziek schrijven en composeren, acteren, gitaar spelen, koken
Houd van: Muziek, gitaar spelen, muziek schrijven en composeren, laptop, optreden voor publiek, rood en zwarte kleuren, elektro/dance muziek en ballads, Aeon en zijn groepsleden, uitdagende mensen, mensen die geen respect voor hunzelf hebben
Houd niet van: agressie-verschijnselen, oude manager, gedwongen worden om iets te doen, niet serieus worden genomen, niet naar hem geluisterd word, onrespectvol met hem omgegaan word
Angsten: Iemand slaan of peinigen terwijl hij dit niet bedoelde in een van z’n fases, gek worden genoemd
Turn ons: Lange vrouwen, mooie benen, pittig karakter, schattig, dierenvriend, muzikaal
Turn offs: Vrouwen die halve mannen zijn, nagelbijters, niet netjes, onrespectvol, liegen, mensen die ophangen


Historiek
Verleden: Jinyoung is geboren in Zuid Korea, in Choong-book Choong-ju. Zijn famillie bestaat uit zijn vader, moeder en jonger zusje. Jinyoung was eigenlijk altijd een redelijk normale jongen die dromen had waarvan hij dacht dat deze nooit zouden kunnen uitkomen. Als kind luisterde hij al veel muziek en keek veel programma’s waarin muziek voorkwam. Uiteindelijk viel zijn oog het meeste op musicals, aangezien muziek en acteren daarin gecombineerd werden, twee dingen die Jinyoung wonderbaarlijk mooi vond. Als kind streefde hij er al dus naar om een musicalster te worden, en haalde voor lange tijd de hoogste punten in de klas. Al die tijd had Jinyoung vrienden genoeg en zou je bijna kunnen zeggen dat hij een van de populairste uit de klas was. Nee, zijn agressie problemen begonnen zich pas te ontwikkelen toen hij aan het puberen was, zo rond zijn twaalde. Rond deze tijd is Jinyoung gitaar gaan spelen, en begon vanaf deze leeftijd muziek te schrijven en te composeren. Omdat hij zo druk bezig was in zichzelf vergat hij het sociale gedeelte een beetje en werd beetje bij beetje eenzaam. Daar begon hij pas de effecten van te merken wanneer er gekozen moest worden bij gym, of er groepjes moesten worden gemaakt voor een opdracht. Niemand wilde de ‘muziekfreak’ erbij hebben. Vanaf dit moment begon Jinyoung andere mensen van zich af te duwen , letterlijk en figuurlijk. De eerste keer dat het flink raak was, was wanneer hij een meisje in elkaar had geslagen omdat ze hem voor zijn neus was uit aan het lachen. Het meisje moest naar het ziekenhuis en het scheelde niet veel of Jinyoung had naar de jeugdgevangenis gemoeten. De ouders besloten het uiteindelijk op een ongeluk te houden, en gooide het er maar op dat beide partijen schuldig waren. Een hele tijd vond Jinyoung dat hij niets fout had gedaan, maar uiteindelijk begon het tot hem door te dringen dat het fout was wat hij had gedaan en hij voelde zich schuldig. Zó schuldig dat hij z’n spijt wilde betuigen aan het meisje wat in het ziekenhuis lag. Het meisje was overigens doodsbang geworden en wilde hem niet zien. Jinyoung raakte nog meer geisoleerd en besloot nooit meer zijn vuisten te gebruiken.

Zijn plan werkte tot en met het einde van zijn middelbare school carriére en het begin van zijn vervolgopleiding. Pas toen er weer iemand hem zodanig uit had gedaagd had hij zijn vuisten gebruikt, verdient vond hij. Des al niettemin deed Jinyoung het goed op school en had hij nog steeds musicalster als doel voor ogen. Hij volgde dagelijks acteer en zanglessen en begon steeds beter te worden. Wanneer er dan ook plots een uitnodiging kwam voor een auditie verbaasde niemand zich behalve Jinyoung zelf. Het was namelijk geen auditie voor musicalster maar voor een idool.. Een zanger in een groep van 5 leden. Omdat het Jinyoung’s eerste kans was besloot hij deze toch maar te nemen ondanks het feit dat hij eigenlijk in musicals wilde spelen. Tijdens zijn auditie deed hij het goed en wonder boven wonder werd Jinyoung geselecteerd voor de groep die zou debuten als Aeon. Omdat Jinyoung eigenlijk musicalster wilde worden werd hem voorbeloofd ook hier een mogelijkheid voor te krijgen. Onder die condities is Jinyoung het contract aangegaan met de desbetreffende muziekmaatschappij. Jinyoung werd zijn oude naam en hij werd omgedoopt tot J. J stond nu overal bekend als een jongen die perfectionisme uitstraalde dat deden ze allemaal tenslotte. Make-up en het bijwerken van foto’s deed wonderen, dacht J. Denken, want die woorden uitspreken was volledig taboe en daar zouden ze spijt van krijgen. Op het begin in de trainingsdagen leek alles nog goed te gaan, ze moesten hard werken maar daar had J rekening mee gehouden. Tenslotte was dat ook wat hij wilde, hij wilde perfect worden en beroemd en bekend. Deze mening veranderde overigens wanneer ze uiteindelijk met een nummer debuten, half gecomposeerd door Jinyoung. Een droom die uitkomt dacht hij.

Dagelijks kregen de jongens van hun manager en CEO te horen dat ze niet goed genoeg waren. Dat elke andere groep beter kon zingen dan hun. Dat elke andere groep beter kon dansen dan hun. Dat elke andere groep knapper of schattiger waren dan hun. Kortom; dat elke andere groep gewoon beter was dan dat hun ooit zouden kunnen zijn. Onder dit motto moesten de jongens naast hun normale agenda van radioprogramma’s, variety shows, optredens, fotoshoots en fansignevents, elke overige minuut dans- en zangtraining volgen. En deden ze deze niet goed, dan konden ze een flinke pak rammel verwachten. Etenstijd en slaaptijd was weinig en kort. Op een goede dag konden ze misschien vier uur slapen en kregen ze twee keer een maaltijd, in plaats van de gebruikelijke twee uur slaap en één maaltijd. Maar ze konden niet zomaar opgeven en stoppen. Dat zou contractbreuk zijn en bovendien was dit hun droom. Toch?

Het duurde niet lang voor de jongens sterk afzwakte. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch. Henry, de jongste, was al vrij snel helemaal gebroken en huilde zichzelf dagelijks in slaap. Hij begon zichzelf in zijn polsen te snijden. Niet diep genoeg om dood te bloeden; maar wel diep genoeg om het bloed dik over zijn polsen te zien vloeien en de pijn goed te voelen. De rest van de groep wist waar Henry mee bezig was, maar de waarheid was dat hun zelf ook niet helemaal in orde waren en ze de maknae nu dus gewoon niet konden helpen.

Jinyoung kreeg door zijn vermoeidheid steeds meer last van depressies en daardoor meer stress. Het is de members vast niet ontgaan in die jaren dat Jinyoung last had van agressie. Meerdere malen zijn de members in een gevecht beland waarbij Jinyoung vaak de aanstichter was en diegene met de meest losse handjes. Al vaker heeft Jinyoung op zijn flikker gekregen van de maatschappij wanneer een van de members met een blauwe plek door de gangen heen liep. Jinyoung had overal spijt van zei hij, maar hij kon het niet voelen.. Langzamerhand begon Jinyoung te vrezen voor zijn aandoening, hij was bang dat het meer en meer zou voorkomen, en hoe zeer hij het ook probeerde te voorkomen het was onmogelijk om het uit de weg te gaan. Tenslotte had de manager hem uitgedaagd.

Wanneer Henry voor de eerste maal in het ziekenhuis lag zag Jinyoung in hoe ernstig de situatie wel niet was. Zijn members waren ziek en afgezwakt en vooral psychologisch zat het niet goed. De spanningen tussen de members werd steeds groter en Jinyoung wist dat hij er iets aan moest doen. Dit moest anders. Zijn manager had hem al vaker fysiek aangeraakt en hij wist van de rest van de members dat het daar vaak niet bij gebleven was. Hij had ze bedreigd met een dalende reputatie van de groep als ze niet meewerkten. Bij Jinyoung had hij het nooit echt gepoogd, misschien wetend van zijn opvliegerigheid en misschien wel uit angst dat hij hem niet zou kunnen handelen, en daadwerkelijk zou zeggen dat hij de groep dan maar moest opgeven. Ondanks deze dingen was het voor Jinyoung onmogelijk om te zeggen dat hun groep mishandeld werd. De pers zou het uitlichten en verdraaien en uiteindelijk zouden ze niet geloofd worden omdat de muziek maatschappij daar wel een stokje voor zouden steken. Jinyoung wist niet meer wat hij moest, maar gelukkig hoefde hij daar ook niet langer over na te denken, omdat zijn aandoening de rest wel voor hem en de members deed. Wanneer de manager hem en de members weer eens stevig had toegesproken na gisteren een slapeloze nacht te hebben gehad was de maat bij Jinyoung vol. Enkel een druppel en hij zou overlopen..Normaal bleef die druppel uit omdat de fans hem zo’n groot plezier deden en hem gewoon vulde met plezier. Hij hield van optreden, ondanks het feit dat hij nooit had kunnen opteden als een musicalster was dit toch wat hij wilde en waarvoor hij wilde gaan. De druppel kwam nu wel, doordat de manager zei dat ze moesten zeggen tegen de pers dat ze vonden dat ze nog niet hard genoeg werkten en dat de redelijk lage rankings kwamen door het feit dat ze gewoon lui waren. Jinyoung weigerde dit te zeggen na al het werk dat ze verricht hadden voor dit album. De manager dreigde weer met de verdwijning van hun groep maar het kon Jinyoung allemaal niets meer schelen. Voorbeloofd dat hij het zou zeggen, loopt hij de pers tegenmoet, en hij en de groep zeggen beantwoorden de vragen zo eerlijk mogelijk. Wanneer hij overigens moet zeggen waarom de liedjes het niet goed doen zegt hij: Omdat we doodmoe zijn. We werken dag en nacht en krijgen nauwelijks te eten… tenslotte, hierbij maakt hij even oogcontact met een woedende manager, worden we gepusht tot het bittere einde door onze CEO en manager. De ogen glijden naar de manager die het podium opstormd.Zonder twijfel grijpt hij Henry bij zijn kraag en tild hem van zijn voeten af. Henry die nog zwak was van zijn opname in het ziekenhuis heeft geen andere keus als meewerken. Jinyoung voelt de woede in zich opborrelen en trekt de manager van zijn vriend af, gooid hem op de grond en plant een aantal vuisten in zijn gezicht. Uiteindelijk is het een van de members die hem van de manager af moet trekken. Jinyoung staat op en weet dat hierbij het einde van de groep is verklaard.. Er zou een onderzoek komen naar de omstandigheden en de maatschappij zal ten onder gaan. Jinyoung en de rest zullen voor eeuwig geblacklist worden en op geen enkel programma meer mogen verschijnen.. Een droom die uitkwam , maar dan plots een nachtmerrie bleek te zijn.

Jinyoung’s verwachtingen werden werkelijkheid en de groep word opgesplitst en uit elkaar gehaald. Jinyoung word gediagnotiseerd met antisociale persoonlijkheidsstoornis en is uit zichzelf naar Sora Institute gegaan om daar hulp te zoeken. Zijn bandleden zijn ieder zijn kant op gegaan hoewel hij weet dat Henry ook naar SI is gegaan om zijn depressie binnen de lijnen te houden.