Inrichting Positie Patiënt Reden verblijf Klinisch Depressief en stotteren. Henry is automutilerend en heeft tot twee keer toe zelfmoord proberen te plegen. Duur verblijf 1 week
Signalement Lengte: 1.78 m Gewicht: 59 kg Postuur: Vrij normaal Haarkleur: Bruin/Rood Oogkleur: Donkerbruin/Zwart Piercings/Tattoos: - Littekens: Z’n armen zitten onder de dunne littekens Kledingstijl: Random
Individualiteit Karakter: Henry was in zijn jeugd altijd een blije en vrolijke jongen. Er was altijd wel een glimlach op zijn gezicht te vinden. Hij was vriendelijk naar alles iedereen en kon zijn aandacht ook goed verdelen. Zijn dromen waren groots en hij was vastberaden deze te bereiken. Ook op de middelbare school was hij duidelijk aanwezig, maar niet tot op het punt van irritant. Henry vertrok naar Zuid-Korea en in eerste instantie bleef hij die vrolijke jongen. Henry was een echte doorzetter en deed alleen maar zijn uiterste best in zijn trainingstijd. Na Henry’s debut veranderde het een en het ander. Hij was nog steeds een doorzetter en hij deed nog steeds zijn best, maar de glimlach die eerst altijd zo aanwezig was, werd nep en gemaakt. Zijn vrolijkheid kwam alleen nog naar boven op goeie dagen, maar deze periodes waren kort en bijna niet te vinden. Henry huilt verder vrij snel en is makkelijk gekwetst. Hobby’s: Zingen, piano spelen, dansen, film kijken Houd van: Muziek, dieren, alleen zijn, onder de mensen zijn, Aeon Houd niet van: Stotteren, vragen, zichzelf, liften Angsten: Verleden, stotteren, grote groepen Turn ons: Pianovingers, dierenliefhebber, zelfverzekerd, muziekliefhebber, mooie ogen, aandacht Turn offs: Rokers, arrogantie, té veel make-up, onbeleefd
Historiek Verleden: Henry is geboren in Bloemfontein, Zuid-Afrika. Zijn vader is van Britse afkomst en zijn moeder van Koreaanse. Hij heeft tevens een oudere broer, met wie hij het over het algemeen heel goed kan vinden. Henry, een altijd blij kind, wist al vanaf zeer jonge leeftijd wat hij met zijn leven wou. Hij wou zingen. Henry wou namelijk niet alleen zélf blij zijn, maar hij wou ook dat andere mensen blij konden zijn of worden van zijn muziek. Henry’s moeder, die hem volledig in zijn droom steunde, stopte hem op zang-, dans- en pianoles zodat Henry zijn droom kon verwezenlijken. Henry is nooit echt de populairste op school geweest, maar was ook absoluut geen buitenbeentje. Zijn blijheid en positiviteit was aanstekelijk en gemoedelijk en de meesten konden het eigenlijk wel goed met Henry vinden.
Toen Henry uiteindelijk naar de middelbare school ging begon het toch wel echt bij hem te kriebelen. Hij wou zo graag zanger worden. Hij deed al regelmatig mee met lokale wedstrijden en won ook op vrij regulieren basis; maar Henry wou meer; Henry wou het grote publiek hebben. Want groot publiek betekende dat hij meer harten kon raken met zijn muziek. Het duurde niet lang voor Henry zijn verhaal en voorstel bij zijn ouders neerlegde. Henry wou namelijk naar Zuid-Korea om daar idool te worden. Hij beheersde de taal vrijwel vloeiend en de cultuur intrigeerde hem. Henry’s moeder was blij voor haar zoon en toonde haar volledige steun wederom. Henry’s vader had eigenlijk altijd al gehoopt dat zijn zoon’s droom slechts een kinderdroom was; een fase. Hij wou dan ook eigenlijk niets liever dan dat Henry zijn studie zou afmaken en naar een goede universiteit zou gaan. Daarnaast vond hij idool worden maar vrij onzinnig en vertelde hij dat ondanks dat Henry een prachtige stem had, zijn leven zwaar en vermoeiend zou zijn. Henry beloofde echter dat alles goed zou komen en hij gewoon zijn studie zou afmaken, naast het idool zijn. Zijn vader stemde uiteindelijk toe en Henry vertrok op zijn veertiende naar Seoul, Zuid-Korea.
Henry woonde in eerste instantie in het internaat wat bij zijn middelbare school hoorde. Vanuit daar ging hij op auditie. Na enkele auditie’s werd hij bij een relatief nieuwe muziekmaatschappij toegelaten. Het trainen was, zoals verwacht, zwaar en de dagen waren lang, vooral omdat hij ook nog naar school ging. Maar Henry had hier al rekening mee gehouden en kon zich makkelijk staande houden met het vooruitzicht dat hij binnenkort zou debuten in de groep Aeon, samen met vier andere jongens. Hij was vijftien toen zijn droom eindelijk uitkwam.
Maar dromen zijn bedrog.
Dagelijks kregen de jongens van hun manager en CEO te horen dat ze niet goed genoeg waren. Dat elke andere groep beter kon zingen dan hun. Dat elke andere groep beter kon dansen dan hun. Dat elke andere groep knapper of schattiger waren dan hun. Kortom; dat elke andere groep gewoon beter was dan dat hun ooit zouden kunnen zijn. Onder dit motto moesten de jongens naast hun normale agenda van radioprogramma’s, variety shows, optredens, fotoshoots en fansignevents, elke overige minuut dans- en zangtraining volgen. En deden ze deze niet goed, dan konden ze een flinke pak rammel verwachten. Etenstijd en slaaptijd was weinig en kort. Op een goede dag konden ze misschien vier uur slapen en kregen ze twee keer een maaltijd, in plaats van de gebruikelijke twee uur slaap en één maaltijd. Maar ze konden niet zomaar opgeven en stoppen. Dat zou contractbreuk zijn en bovendien was dit hun droom. Toch?
Het duurde niet lang voor de jongens sterk afzwakte. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch. Henry, de jongste, was al vrij snel helemaal gebroken en huilde zichzelf dagelijks in slaap. Hij begon zichzelf in zijn polsen te snijden. Niet diep genoeg om dood te bloeden; maar wel diep genoeg om het bloed dik over zijn polsen te zien vloeien en de pijn goed te voelen. De rest van de groep wist waar Henry mee bezig was, maar de waarheid was dat hun zelf ook niet helemaal in orde waren en ze de maknae nu dus gewoon niet konden helpen.
Zo’n twee jaar gingen voorbij en Henry voelde zich alsmaar slechter en slechter. Dat nu zelfs zijn stem af en toe begon te kraken tijdens optredens omdat hij zo weinig slaap kreeg hielp hier natuurlijk ook niet echt bij. Het snijden hield aan, maar de opluchting die hij hier eerst zo sterk van kreeg begon langzaam minder te worden. De dag brak aan dat Henry er echt doorheen was. Het was na een optreden dat Henry van moeheid was omgevallen. Hij werd terug naar de dorms gebracht en was dus alleen. Toen Henry wakker werd liep hij al gauw vastberaden naar de badkamer en greep hij de doos met slaappillen. De eerste tien sloeg hij al gauw achterover met telkens een beetje water. De overige slikte hij droog, niet langer wachten willend. Hij wou net de twintigste pakken toen alles zwart voor zijn ogen werd. Henry lag twee weken lang in coma. Toen hij wakker werd was vrijwel meteen zijn eerste gedachten dat het hem niet gelukt was. Hij zag dat hij aan de hartmonitor, bloeddrukmeter, zuurstofmeter en iets van een infuus lag. Hij was duizelig en voelde zich buitengewoon gedesoriënteerd. De dokter kwam al gauw om met hem te praten. Wat logisch was, aangezien Henry net een mislukte zelfmoordpoging had gedaan. De littekens op Henry’s onderarmen waren de dokter natuurlijk ook niet ontgaan. De arts begon vragen te stellen zoals waarom hij zelfmoord wou plegen en waarom hij zichzelf beschadigde; want hij was nog zo jong en hij had nog een heel leven voor zich liggen en hij vertelde dat Henry hulp kon krijgen voor zijn depressie. Henry glimlachte zijn idool-glimlach en wuifde de dokter zijn woorden weg. ‘Ik ben in orde,’ loog hij.
Henry was nog niet uit het ziekenhuis ontslagen of hij werd weer aan het werk gezet. Danstraining, zanglessen, optredens; alles alweer, opnieuw en nog steeds. Fans vroegen zich af waar Henry de afgelopen twee en halve week was geweest en wouden weten of hij in orde was. Henry mocht natuurlijk niet zeggen dat hij twee weken in coma had gelegen en dat hij vrijwel meteen daarna weer aan het werk gezet was en ondanks dat hij zich zwak voelde en eigenlijk alles gewoon wou opgeven loog hij weer. ‘Ik ben in orde.’
Idool-glimlach, zichzelf excuseren, naar de badkamer lopen, zakmes tevoorschijn toveren, een nieuwe snee.
Verlossing kwam al gauw in de vorm van Jinyoung. Zijn lieve, doch geweldadige hyung. Henry wist dat Jinyoung op het punt van ontploffen stond. Logisch. Aeon-members, die onder Jinyoung’s leiderschap stonden waren ziek, afgezwakt, doodmoe en hadden pijn. Jinyoung zelf ook. Het was op een dag; net zoals alle anderen, dat alles veranderde. Ze waren, na drie uurtjes slaap, al vanaf vijf uur ’s ochtend op; waren zonder ontbijt naar danstraining geweest om vervolgens rond elf uur naar de salon te gaan zodat hun haar en kleding gedaan kon worden, en hun wallen en anderen oneffenheden (blauwe plekken door de manager, huiduitslag van de stress, littekens op Henry’s polsen) verborgen konden worden door dikke lagen make-up. Daarna werd Aeon afgevoerd naar waar de persconferentie zou plaatsvinden.
Er werden veel vragen gesteld, en nog meer foto’s genomen. Uiteraard kwam de vraag naarboven waar Henry de afgelopen drie kleine weken naartoe verdwenen was. ‘Ik had een griepje. Maar ben nu weer in orde.’ Henry kneep zichzelf hard onder de tafel en zette zijn idool-glimlach op. De reporter leek tevreden en stelde een nieuwe vraag; waarom hun nummer het niet zo goed deed als verwacht. Henry had eerder de manager en Jinyoung overhoord en wist welk antwoord er ging komen. De woorden in zijn hoofd en de woorden die Jinyoung sprak konden echter niet meer verschillen dan dat ze deden. Met grote ogen gaapte Henry Jinyoung aan. De waarheid was nu boven. Alles wat daarna gebeurde was een waas voor Henry. Hij kon zich herinneren dat de manager het podium opgestormt kwam en Henry ruw aan zijn kraag van zijn stoel aftrok. Henry was nog maar net weg uit het ziekenhuis en was zwak en doodmoe en kon zich onmogelijk verzetten. In plaats stroomde dikke tranen over zijn wangen terwijl hij zachtjes huilde. Hij werd losgelaten en hij zakte in elkaar op de grond. Hij wist dat Jinyoung de manager aan het afrandselen was en kon zien dat een van de andere members hem uiteindelijk wegtrok. Maar Henry kon alleen maar zachtjes huilen en zijn handen over zijn oren drukken. Hij wist dat dit hij einde zou vormen van Aeon. Een droom die uitkwam , maar dan plots een nachtmerrie bleek te zijn.
Aeon gaat inderdaad vrijwel meteen uit elkaar en de keus is voor Henry makkelijk gemaakt als hij terug naar Bloemfontein vertrekt. Zijn moeder kan hem alleen maar omarmen en hem dicht tegen haar aandrukken. Ook Henry’s broer wil hem het liefst nooit meer uit het oog kwijtraken. Henry verwachte half een slechte reactie van zijn vader, maar van heel zijn gezin, leek zijn vader het meest verdriet te hebben. Tranen in zijn ogen omarmde hij z’n jongste zoon. ‘Het spijt me, Henry,’ en Henry huilde.
Het ging niet veel beter met Henry in de tijd die hierop volgde. Hij ontwikkelde een stotter en hij zong vrijwel niet meer. Hij sneed zichzelf nog steeds, maar speelde nog steeds met de gedachte van zelfmoord. Na zo’n drie maanden besloot hij dat genoeg genoeg was en hij sneed meerdere malen zo diep mogelijk in zijn polsen. Bij de vijfde snee begon hij zich duizelig te voelen en raakte hij al gauw buiten bewustzijn.
Henry werd wakker tot een scene die hem niet volledig onbekend was. Alles wit en een steriele geur kon maar een ding betekenen. Hij was niet dood. Na overleg tussen arsten, psychiaters en zijn ouders, werd besloten om Henry naar Sora’s Institute te sturen.
[u]Inrichting[/u] [b]Positie[/b] Patiënt [b]Reden verblijf[/b] Klinisch Depressief en stotteren. Henry is automutilerend en heeft tot twee keer toe zelfmoord proberen te plegen. [b]Duur verblijf[/b] 1 week
[u]Signalement[/u] [b]Lengte[/b]: 1.78 m [b]Gewicht[/b]: 59 kg [b]Postuur[/b]: Vrij normaal [b]Haarkleur[/b]: Bruin/Rood [b]Oogkleur[/b]: Donkerbruin/Zwart [b]Piercings/Tattoos[/b]: - [b]Littekens[/b]: Z’n armen zitten onder de dunne littekens [b]Kledingstijl[/b]: Random
[u]Individualiteit[/u] [b]Karakter[/b]: Henry was in zijn jeugd altijd een blije en vrolijke jongen. Er was altijd wel een glimlach op zijn gezicht te vinden. Hij was vriendelijk naar alles iedereen en kon zijn aandacht ook goed verdelen. Zijn dromen waren groots en hij was vastberaden deze te bereiken. Ook op de middelbare school was hij duidelijk aanwezig, maar niet tot op het punt van irritant. Henry vertrok naar Zuid-Korea en in eerste instantie bleef hij die vrolijke jongen. Henry was een echte doorzetter en deed alleen maar zijn uiterste best in zijn trainingstijd. Na Henry’s debut veranderde het een en het ander. Hij was nog steeds een doorzetter en hij deed nog steeds zijn best, maar de glimlach die eerst altijd zo aanwezig was, werd nep en gemaakt. Zijn vrolijkheid kwam alleen nog naar boven op goeie dagen, maar deze periodes waren kort en bijna niet te vinden. Henry huilt verder vrij snel en is makkelijk gekwetst. [b]Hobby’s[/b]: Zingen, piano spelen, dansen, film kijken [b]Houd van[/b]: Muziek, dieren, alleen zijn, onder de mensen zijn, Aeon [b]Houd niet van[/b]: Stotteren, vragen, zichzelf, liften [b]Angsten[/b]: Verleden, stotteren, grote groepen [b]Turn ons[/b]: Pianovingers, dierenliefhebber, zelfverzekerd, muziekliefhebber, mooie ogen, aandacht [b]Turn offs[/b]: Rokers, arrogantie, té veel make-up, onbeleefd
[u]Historiek[/u] [b]Verleden[/b]: Henry is geboren in Bloemfontein, Zuid-Afrika. Zijn vader is van Britse afkomst en zijn moeder van Koreaanse. Hij heeft tevens een oudere broer, met wie hij het over het algemeen heel goed kan vinden. Henry, een altijd blij kind, wist al vanaf zeer jonge leeftijd wat hij met zijn leven wou. Hij wou zingen. Henry wou namelijk niet alleen zélf blij zijn, maar hij wou ook dat andere mensen blij konden zijn of worden van zijn muziek. Henry’s moeder, die hem volledig in zijn droom steunde, stopte hem op zang-, dans- en pianoles zodat Henry zijn droom kon verwezenlijken. Henry is nooit echt de populairste op school geweest, maar was ook absoluut geen buitenbeentje. Zijn blijheid en positiviteit was aanstekelijk en gemoedelijk en de meesten konden het eigenlijk wel goed met Henry vinden.
Toen Henry uiteindelijk naar de middelbare school ging begon het toch wel echt bij hem te kriebelen. Hij wou zo graag zanger worden. Hij deed al regelmatig mee met lokale wedstrijden en won ook op vrij regulieren basis; maar Henry wou meer; Henry wou het grote publiek hebben. Want groot publiek betekende dat hij meer harten kon raken met zijn muziek. Het duurde niet lang voor Henry zijn verhaal en voorstel bij zijn ouders neerlegde. Henry wou namelijk naar Zuid-Korea om daar idool te worden. Hij beheersde de taal vrijwel vloeiend en de cultuur intrigeerde hem. Henry’s moeder was blij voor haar zoon en toonde haar volledige steun wederom. Henry’s vader had eigenlijk altijd al gehoopt dat zijn zoon’s droom slechts een kinderdroom was; een fase. Hij wou dan ook eigenlijk niets liever dan dat Henry zijn studie zou afmaken en naar een goede universiteit zou gaan. Daarnaast vond hij idool worden maar vrij onzinnig en vertelde hij dat ondanks dat Henry een prachtige stem had, zijn leven zwaar en vermoeiend zou zijn. Henry beloofde echter dat alles goed zou komen en hij gewoon zijn studie zou afmaken, naast het idool zijn. Zijn vader stemde uiteindelijk toe en Henry vertrok op zijn veertiende naar Seoul, Zuid-Korea.
Henry woonde in eerste instantie in het internaat wat bij zijn middelbare school hoorde. Vanuit daar ging hij op auditie. Na enkele auditie’s werd hij bij een relatief nieuwe muziekmaatschappij toegelaten. Het trainen was, zoals verwacht, zwaar en de dagen waren lang, vooral omdat hij ook nog naar school ging. Maar Henry had hier al rekening mee gehouden en kon zich makkelijk staande houden met het vooruitzicht dat hij binnenkort zou debuten in de groep Aeon, samen met vier andere jongens. Hij was vijftien toen zijn droom eindelijk uitkwam.
Maar dromen zijn bedrog.
Dagelijks kregen de jongens van hun manager en CEO te horen dat ze niet goed genoeg waren. Dat elke andere groep beter kon zingen dan hun. Dat elke andere groep beter kon dansen dan hun. Dat elke andere groep knapper of schattiger waren dan hun. Kortom; dat elke andere groep gewoon beter was dan dat hun ooit zouden kunnen zijn. Onder dit motto moesten de jongens naast hun normale agenda van radioprogramma’s, variety shows, optredens, fotoshoots en fansignevents, elke overige minuut dans- en zangtraining volgen. En deden ze deze niet goed, dan konden ze een flinke pak rammel verwachten. Etenstijd en slaaptijd was weinig en kort. Op een goede dag konden ze misschien vier uur slapen en kregen ze twee keer een maaltijd, in plaats van de gebruikelijke twee uur slaap en één maaltijd. Maar ze konden niet zomaar opgeven en stoppen. Dat zou contractbreuk zijn en bovendien was dit hun droom. Toch?
Het duurde niet lang voor de jongens sterk afzwakte. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch. Henry, de jongste, was al vrij snel helemaal gebroken en huilde zichzelf dagelijks in slaap. Hij begon zichzelf in zijn polsen te snijden. Niet diep genoeg om dood te bloeden; maar wel diep genoeg om het bloed dik over zijn polsen te zien vloeien en de pijn goed te voelen. De rest van de groep wist waar Henry mee bezig was, maar de waarheid was dat hun zelf ook niet helemaal in orde waren en ze de maknae nu dus gewoon niet konden helpen.
Zo’n twee jaar gingen voorbij en Henry voelde zich alsmaar slechter en slechter. Dat nu zelfs zijn stem af en toe begon te kraken tijdens optredens omdat hij zo weinig slaap kreeg hielp hier natuurlijk ook niet echt bij. Het snijden hield aan, maar de opluchting die hij hier eerst zo sterk van kreeg begon langzaam minder te worden. De dag brak aan dat Henry er echt doorheen was. Het was na een optreden dat Henry van moeheid was omgevallen. Hij werd terug naar de dorms gebracht en was dus alleen. Toen Henry wakker werd liep hij al gauw vastberaden naar de badkamer en greep hij de doos met slaappillen. De eerste tien sloeg hij al gauw achterover met telkens een beetje water. De overige slikte hij droog, niet langer wachten willend. Hij wou net de twintigste pakken toen alles zwart voor zijn ogen werd. Henry lag twee weken lang in coma. Toen hij wakker werd was vrijwel meteen zijn eerste gedachten dat het hem niet gelukt was. Hij zag dat hij aan de hartmonitor, bloeddrukmeter, zuurstofmeter en iets van een infuus lag. Hij was duizelig en voelde zich buitengewoon gedesoriënteerd. De dokter kwam al gauw om met hem te praten. Wat logisch was, aangezien Henry net een mislukte zelfmoordpoging had gedaan. De littekens op Henry’s onderarmen waren de dokter natuurlijk ook niet ontgaan. De arts begon vragen te stellen zoals waarom hij zelfmoord wou plegen en waarom hij zichzelf beschadigde; want hij was nog zo jong en hij had nog een heel leven voor zich liggen en hij vertelde dat Henry hulp kon krijgen voor zijn depressie. Henry glimlachte zijn idool-glimlach en wuifde de dokter zijn woorden weg. ‘Ik ben in orde,’ loog hij.
Henry was nog niet uit het ziekenhuis ontslagen of hij werd weer aan het werk gezet. Danstraining, zanglessen, optredens; alles alweer, opnieuw en nog steeds. Fans vroegen zich af waar Henry de afgelopen twee en halve week was geweest en wouden weten of hij in orde was. Henry mocht natuurlijk niet zeggen dat hij twee weken in coma had gelegen en dat hij vrijwel meteen daarna weer aan het werk gezet was en ondanks dat hij zich zwak voelde en eigenlijk alles gewoon wou opgeven loog hij weer. ‘Ik ben in orde.’
Idool-glimlach, zichzelf excuseren, naar de badkamer lopen, zakmes tevoorschijn toveren, een nieuwe snee.
Verlossing kwam al gauw in de vorm van Jinyoung. Zijn lieve, doch geweldadige hyung. Henry wist dat Jinyoung op het punt van ontploffen stond. Logisch. Aeon-members, die onder Jinyoung’s leiderschap stonden waren ziek, afgezwakt, doodmoe en hadden pijn. Jinyoung zelf ook. Het was op een dag; net zoals alle anderen, dat alles veranderde. Ze waren, na drie uurtjes slaap, al vanaf vijf uur ’s ochtend op; waren zonder ontbijt naar danstraining geweest om vervolgens rond elf uur naar de salon te gaan zodat hun haar en kleding gedaan kon worden, en hun wallen en anderen oneffenheden (blauwe plekken door de manager, huiduitslag van de stress, littekens op Henry’s polsen) verborgen konden worden door dikke lagen make-up. Daarna werd Aeon afgevoerd naar waar de persconferentie zou plaatsvinden.
Er werden veel vragen gesteld, en nog meer foto’s genomen. Uiteraard kwam de vraag naarboven waar Henry de afgelopen drie kleine weken naartoe verdwenen was. ‘Ik had een griepje. Maar ben nu weer in orde.’ Henry kneep zichzelf hard onder de tafel en zette zijn idool-glimlach op. De reporter leek tevreden en stelde een nieuwe vraag; waarom hun nummer het niet zo goed deed als verwacht. Henry had eerder de manager en Jinyoung overhoord en wist welk antwoord er ging komen. De woorden in zijn hoofd en de woorden die Jinyoung sprak konden echter niet meer verschillen dan dat ze deden. Met grote ogen gaapte Henry Jinyoung aan. De waarheid was nu boven. Alles wat daarna gebeurde was een waas voor Henry. Hij kon zich herinneren dat de manager het podium opgestormt kwam en Henry ruw aan zijn kraag van zijn stoel aftrok. Henry was nog maar net weg uit het ziekenhuis en was zwak en doodmoe en kon zich onmogelijk verzetten. In plaats stroomde dikke tranen over zijn wangen terwijl hij zachtjes huilde. Hij werd losgelaten en hij zakte in elkaar op de grond. Hij wist dat Jinyoung de manager aan het afrandselen was en kon zien dat een van de andere members hem uiteindelijk wegtrok. Maar Henry kon alleen maar zachtjes huilen en zijn handen over zijn oren drukken. Hij wist dat dit hij einde zou vormen van Aeon. Een droom die uitkwam , maar dan plots een nachtmerrie bleek te zijn.
Aeon gaat inderdaad vrijwel meteen uit elkaar en de keus is voor Henry makkelijk gemaakt als hij terug naar Bloemfontein vertrekt. Zijn moeder kan hem alleen maar omarmen en hem dicht tegen haar aandrukken. Ook Henry’s broer wil hem het liefst nooit meer uit het oog kwijtraken. Henry verwachte half een slechte reactie van zijn vader, maar van heel zijn gezin, leek zijn vader het meest verdriet te hebben. Tranen in zijn ogen omarmde hij z’n jongste zoon. ‘Het spijt me, Henry,’ en Henry huilde.
Het ging niet veel beter met Henry in de tijd die hierop volgde. Hij ontwikkelde een stotter en hij zong vrijwel niet meer. Hij sneed zichzelf nog steeds, maar speelde nog steeds met de gedachte van zelfmoord. Na zo’n drie maanden besloot hij dat genoeg genoeg was en hij sneed meerdere malen zo diep mogelijk in zijn polsen. Bij de vijfde snee begon hij zich duizelig te voelen en raakte hij al gauw buiten bewustzijn.
Henry werd wakker tot een scene die hem niet volledig onbekend was. Alles wit en een steriele geur kon maar een ding betekenen. Hij was niet dood. Na overleg tussen arsten, psychiaters en zijn ouders, werd besloten om Henry naar Sora’s Institute te sturen. [/justify][/size] [/font] </div>[/color][/td][/tr][/table]
Onderwerp: Henry Tolkien 
wo jun 13, 2012 2:41 am