scars remain

Met een zucht legde ik de pen neer naast de stapel papieren en wreef door mijn ogen, terwijl ik mijn hoofd wat naar achteren liet vallen. Ik hield van mijn vak, echt, maar ik had proefwerken nakijken nou nooit echt de leukste bezigheid gevonden. Het moest gebeuren, dat wist ik ook, het was immers tentamentijd, maar dan hoefde ik het nog niet leuk te vinden. Vooral niet wanneer ik zag dat sommigen niet eens een poging deden om een fatsoenlijk antwoord op papier te zetten. Ik wierp een blik op mijn horloge en zag dat het bijna 9 uur was. Ik had me door ongeveer een derde van de stapel papier heengewerkt en het moest voor het einde van de week af. Ik aarzelde, maar knipte uiteindelijk toch het licht uit - ik was moe en bij lange na niet meer helder, als ik nu ging nakijken, zou ik alleen maar fouten maken.

Ik besloot richting de keuken naast de leerlingen-lounge te lopen, omdat die dichterbij was dan de kantine en de kantine nu waarschijnlijk sowieso wel gesloten zou zijn. Eenmaal daar aangekomen, hield ik een glas water onder de kraan en dronk dat vervolgens in één keer leeg; toen ik het opnieuw wilde vullen, hield iemand van het personeel halt in de deuropening. Ik keek hem aan. Aan zijn houding viel voor het ongetrainde oog niets af te lezen, maar ik kon zien dat hij, ondanks zijn uiterlijke kalmte, een lichte spanning in zijn schouders hield. "Lounge, er heeft zich iemand gesneden," zei hij, en ik zette meteen mijn glas neer. In de context van deze plek was het niet moeilijk om meteen te begrijpen dat hij met 'gesneden' een opzettelijke actie bedoelde. Ik vroeg niet waarom hij mij dat kwam vertellen; ik wist dat we nog maar weinig mensen op de zorgafdeling hadden, en dat iedere helpende hand welkom was.

Ondanks het feit dat ik wist wat ik moest verwachten, schokte het me te zien wie de verzorgers mee naar buiten namen. Ik herkende het meisje als iemand uit mijn klas; ik had haar vandaag nog les gegeven. Ik liep direct met haar en de verzorgers mee naar de ziekenzaal, in de hoop dat ze bij een bekend gezicht wat kalmeerde, en bleef rond haar hangen terwijl haar wonden schoongemaakt en verbonden werden. Vanuit het bed keek ze me stilzwijgend aan, en ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen. Het enige wat ik dus kon doen, en uiteindelijk ook deed, was bij haar blijven zitten tot een van de psychologen een hand op mijn schouder legde en naar haar knikte. Ik snapte wat hij bedoelde en kwam overeind. Ik wierp nog een laatste blik op haar, maar ze keek me al niet meer aan, dus zat er voor mij niets anders op dan de ziekenzaal te verlaten.

Buiten werd ik tegengehouden door dezelfde verzorger die me er eerder bijgeroepen had. "Er zit nog iemand in de lounge," zei hij me. "Heeft het zien gebeuren. Ik moet dingen doorspreken met het personeel, kun jij even gaan kijken bij 'm?" Ik knikte, en liep zonder enig verder woord terug richting de lounge. Enkele ogenblikken bleef ik buiten de deur staan, mijn handen tegen de deurposten gezet en mijn hoofd naar beneden hangend, en nam enkele malen diep adem. Dat zou een slapeloze nacht worden. Ik had hier al veel gezien, maar het ging je toch niet in de koude kleren zitten. Het bleef je bij, vooral als het een van je leerlingen was. Ik schudde de gedachten uit mijn hoofd, rechtte mijn rug, zette het vertrouwde masker weer op, en opende de deur. Mijn blik viel al snel op het ineengedoken hoopje, en een frons verscheen op mijn gezicht. Ik liep naar hem toe, erop lettend dat ik mijn voetstappen duidelijk liet horen zodat ik hem niet de stuipen op het lijf zou jagen, en legde een hand op zijn schouder. Schijnbaar was dat een verkeerde beslissing, aangezien hij verstarde onder mijn hand alvorens ik weggeduwd werd. Angstige ogen keken naar me op.

Ik was vastbesloten me niet van mijn stuk te laten brengen. Ik deed het licht aan, zodat ik hem fatsoenlijk zou kunnen zien, en hurkte naast zijn stoel neer; mijn handen hield ik op de armleuning, waar hij ze zou kunnen zien. Ik had inmiddels genoeg leerlingen die doodsbang waren voor iedere vorm van aanraking, dus mijn handen binnen zicht houden was haast automatisme geworden. Ik kende de jongen die ik tegenover me had niet persoonlijk; ik had hem natuurlijk wel eens zien lopen, maar ik kon me niet indenken dat hij hier al lang zat. Ik zocht oogcontact; ook een automatisme, je kon er pas echt zeker van zijn dat mensen naar je luisterden wanneer ze je recht aankeken, en zelfs dan nog niet eens. "Hey," zeg ik, rustig, zacht, om zijn aandacht te trekken. "Ik doe je geen pijn." Ik hield mijn handen omhoog. "Geen reden tot paniek, zie je? Wil je wat water?" Er was een reden dat ik leraar was en dat ze hier normaal mensen voor hadden, realiseerde ik me. Ik moest nadenken over elk woord dat ik zei, en vooral putten uit eigen ervaring, uit de woorden die tot mij doordrongen wanneer ik een terugval had. Waarschijnlijk was ik echt niet de aangewezen persoon om deze jongen te helpen, of zelfs maar te kalmeren. Maar ik moest toch iets, ik kon hem hier niet laten zitten, vooral niet nu ik hem de stuipen op het lijf gejaagd leek te hebben.