worth it

Onderwerp: worth it za jun 16, 2012 10:12 am

_{"Hai lief, hoe is het? Ik probeer je al tijden te bereiken maar je bent steeds afwezig... Het zal waarschijnlijk het tijdsverschil wel zijn, dus spreek ik een boodschap in. Waarom antwoord je nooit? Heb je het te druk met je werk- Erm, je had toch nieuw werk gevonden? Is het- eh, leuk? Ach, dat is ook een domme vraag. Je werk is niet bedoeld om leuk te zijn, natuurlijk niet. Maar zorg je er wel voor dat je niet al te veel omgaat met al die depressieve mensen? Straks wordt je er zelf ziek van en dan heb ik nooit meer een kans op kleinkinderen. Weet je, de buurvrouw heeft net een kleinzoon gekregen, het is zo'n-"

Mijn hand mepte harder dan nodig op de telefoon. God, ik haatte haar echt. Haar, haar accent, haar vriendinnen en haar egoïstische gedrag. Of ik wel uit zou kijken. Het mens had me jarenlang de rug toe gekeerd, gedaan of ze de mishandeling niet eens zag. En nu verwachtte ze van me dat ik zou uitkijken om niet depressief te worden? Hoe haalde ze het in haar geblondeerde, gebarbieficeerde hoofd? Ik balde mijn handen tot vuisten. Je kreeg me niet snel wit van woede, maar dit was een van de dingen waar ik écht niet tegen kon. Mijn moeders stem. Het klonk als het krassen over een schoolbord in mijn oren.

Ik zat aan een van de wat afgelegen tafels in de eetzaal, met een bord onaangeroerde spaghetti voor me. Ik kreeg het rubberige voedsel wat hier 's avonds vaak geserveerd werd niet door mijn keel. Ik at dan ook bijna altijd buiten de deur, of maakte zelf wat klaar. Maar vanavond kon dat niet; paar afspraken door elkaar gelopen, waardoor iets halen niet meer mogelijk werd en ik wel naar een reservatie kon fluiten. Resultaat; smerig kantinevoedsel. Dat en de fout om mijn voicemail te beluisteren.

Mijn moeder belde niet vaak, maar als ze belde dan was het meestal om tegen mij aan te zeuren. Of eigenlijk tegen mijn voicemail, want ik nam nooit op. Echt, de berichten waren te triest voor woorden. Op de slechte manier dan. Het was overduidelijk dat ze graag wilde dat ik terugkwam naar Engeland om haar te helpen. Het was nog duidelijker dat ze niets liever wilde dan een kleinkind. Maar het mens kon erin barsten. Ik was dus echt niet van plan om terug te gaan naar het keurslijf van Engeland of om op mijn drieëntwintigste al aan kinderen te beginnen. Ik bedoel, met kinderen die zelf kunnen nadenken heb ik geen probleem, echt niet. Maar de kleine jankerds waren voor mij echt de hel. Er was dan ook een kleine kans dat ik ooit aan kinderen zou beginnen.

De tafel waar ik aan zat had de perfecte plaats om de hele kantine te overzien zonder dat je zelf al te veel gezien werd. Het was dan ook niet gek dat ik mijn gedachten liet afdwalen door naar de verschillende patiënten te kijken. Ik kende er tot nu toe maar een paar - dit was mijn vijfde week hier en sessies duren vrij lang - maar de meeste gezichten zijn nieuw voor me. Soms keken er mensen op, alsof ze de blik in hun rug voelen, maar dan richtte ik me weer op mijn mobiel. Ik gebruikte het ding eigenlijk nooit - er waren amper mensen die kon sms'en en de helft daarvan mocht ik niet eens - maar ik was altijd druk met dat ding in de weer als iemand naar me keek.

Mijn felrood gelakte nagels tikten op het scherm van de iPhone, in een poging om een paar goede afhaaladressen voor volgende keer te vinden. Er was maar weinig goed afhaalvoedsel in de buurt te vinden - de meeste goede restaurantjes zaten minstens twintig minuten rijden hiervandaan, zonder rekening te houden met het New Yorkse rampverkeer. Ongeduldig tikte ik met mijn linkerbeen, dat ik een paar minuten geleden over mijn rechterbeen had geslagen. Mijn schoen hing een beetje los, maar dat was geen probleem. Het waren nieuwe stiletto's en zoals altijd was het een pain in the ass om ze in te lopen. Ach, ze waren wel bloedmooi, dus ik maakte er geen groot probleem van. Ik maakte nooit een probleem van hakken. Het was mijn manier om aan te geven dat ik ook meetelde, zelfs al was ik maar 1.72 lang.

Post+sheet op iPod gemaakt AKA not my best ever}

Onderwerp: Re: worth it zo jun 17, 2012 6:17 am

Ik sluit me af van het geluid om me heen. De mensen in het vliegtuig. Ze praten constant, lachen, maken lawaai. Maar ik hoor het niet. Ik denk aan mijn ouders. Hoe ze me uitzwaaiden. Hoe mijn moeder deed alsof ik op een doodgewone vakantie ging. Alsof ik vrijwillig vertrok op een geweldig avontuur. Ook mijn vader deed enthousiast. Maar in zijn ogen zag ik de teleurstelling. Het verdriet. Zijn zoon was gek. Zijn geweldige zoon was te gek om op een normale school te zitten en normale dingen te doen. Ik voel een steek van schuldgevoel. Het bleek dat wat ze op school al het hele jaar zeiden waar was: Ik ben gek. Ik ben anders, zo anders dat mijn ouders me ergens heen willen sturen. Een instituut. In Amerika. Vol met gestoorde mensen. Ik snap niet hoe ik daar tussen hoor.

Miriam zei dat het maar voor even was, alleen om beter te worden. Sam verzekerde me dat ik weer terug mocht komen zodra alles weer goed was. Hij probeerde me gerust te stellen. En samen vertelden ze me dat het ook leuk zou worden. Ik zou Mary-Leigh misschien wel kunnen zien. Ik had geknikt, maar niet geantwoord. Ik had niet kunnen praten, mijn keel leek wel dichtgesnoerd van verdriet en schaamte. ‘‘Sorry...’’ fluister ik zachtjes. Niet dat het helpt,want niemand hoort me, er is niemand om me tegenover te verontschuldigen. Ik pak mijn boek, blader vlug door naar mijn favoriete hoofdstuk.Wanneer ik de vertrouwde zinnen zie wordt ik rustig. Ik lees de woorden, maar begrijp ze niet. Het is een hypnotizerende handeling en ik blijf dezelfde bladzijdes lezen. Mijn ogen vallen telkens dicht, maar ik schrik af en toe weer wakker. Dan laat ik mijn ogen weer over de regels glijden. Ik weet letterlijk wat er staat. Een ontspanningsoefening. Ik blijf lezen, probeer de vreselijke gedachten te verdringen. Tot ik vanzelf in een onrustige slaap val. Het vliegtuig komt aan en op automatische piloot loop ik naar de uitgang. Daar staat al iemand op me te wachten. Met een auto wordt ik weggebracht. Nadat ik mijn koffers op een kamer heb gezet zegt een vrouw dat er eten wordt geserveerd in de kantine. Ik knik, maar blijf nog even staan. Ik pak mijn rugzak en stop het rode boekje erin. De kaft is versleten en over de rug heb ik plakband gedaan, zodat de bladzijdes er niet uitvallen. Dan loop ik volgens de aanwijzingen die ik net te horen heb gekregen naar de eetzaal.

Het is er druk en als ik mijn eten heb ontvangen kijk ik even hulpeloos om me heen. Zoekend naar een plek om te zitten. Ik zet een paar aarzelende stappen, loop bijna tegen iemand aan. Ik deins achteruiten loop dan voorzichtig in een willekeurige richting. Het is daar wat rustiger. Ik draai een rondje om mijn as en bekijk de hele menigte. Dit zijn allemaal gekken, realiseer ik me. Dan valt mijn oog op een mevrouw. Ze zit wat afgelegen, maar ze doet me denken aan mijn moeder. Aan hoe die eruit zag toen ze nog jong was. Zonder echt na te denken loop ik in haar richting. De vrouw kijkt op haar mobieltje, lijkt helemaal opgeslokt in haar schermpje. De felrode nagels tikken als bezeten op het beeld. Alsof haar leven er vanaf hangt. Ik sta op een paar meter afstand stil en bekijk haar nog wat beter. Dan besluit ik hier maar te gaan zitten. Als dat mag tenminste. ''Mag ik hier ziten?'' vraag ik met heldere stem. ''U lijkt op mijn moeder. Maar die draagt nooit zulke schoenen.'' zeg ik er dan achteraan en ik wijs naar haar hakken. Die zijn behoorlijk hoog en ik snap niet waarom iemand zoiets vrijwillig aan zou trekken. Dat kan toch nooit lekker lopen? Ik sta nog steeds met een dienblad in mijn handen en mijn tas op mijn rug. Want ik ga niet zitten voor zij me toestemming geeft. Nee, als er iets is wat ik heb geleerd vorig jaar is dat dat tot klappen leidt. Nooit zomaar bij iemand gaan zitten, eerst vragen. Meestal antwoordden de andere leerlingen dat ik moet oprotten. Maar dit is een volwassene, die doen niet zo. Hoop ik. Volwassenen horen aardig en rustig te zijn. Maar misschien is ze wel gek en gaat ze me vermoorden. Ik onderdruk de neiging om haar meteen te vragen of ze gek is. Want als je iemand te veel vragen stelt krijg je nooit alle antwoorden.

Onderwerp: Re: worth it zo jun 17, 2012 7:22 am

outfit: Click.
words: 410
notes: Werd verliefd op de sheet en moest hem gebruiken <3

We kill the lights and put on a show,

But you'd never know

Van buitenaf kon je amper zien dat ik nogal pissig was op het moment. Emoties wegstoppen was iets wat ik had geleerd tijdens mijn opleiding; als je het niet kon zou je je werk niet goed kunnen uitvoeren, was me verteld en ik speelde vals door het ook buiten mijn werk te gebruiken. Het maakte het meestal makkelijker om met mensen te werken die wat… minder begaafd waren dan ik. Domme mensen, mensen zonder een inlevingsvermogen of fantasie. Mensen zoals mijn moeder en haar domme vriendinnen, om precies te zijn. Kwaad worden zou bij dat mens toch niet werken; ze zou alleen maar lage klappen uitdelen. Maar ja, daar was ze mijn moeder voor. Ze kende mijn zwakke plekken en maakte er misbruik van. Niet gek dat ik me van haar had afgesloten.

Het tikkende geluid van mijn nagels op het scherm van mijn telefoon hield abrupt op zodra er een stem klonk. Goed, er klonken wel meer stemmen hier, het is een eetzaal, maar deze leek op mij gericht te zijn. Ik keek op, legde het toestel naast me neer. Het jongentje wat me kennelijk aansprak is jong. Te jong om hier te zitten, naar mijn mening. Goed, ik was dan niet de grootste kindervriend op aarde, maar het was hier best wel een hectische inrichting en er waren veel volwassenen. Dit kind leek me nog geen twaalf, nauwelijks oud genoeg voor de middelbare school. Het was al erg genoeg dat we die hier hadden, gezien de meeste patiënten die ik had hier rond de twintig waren. Maar dit was echt nog een kind. Als in nog wat van zijn ouders afhankelijk.

Zonder al te veel moeite wekte ik een glimlachje op zodra hij een opmerking maakte over mijn schoenen. ‘Nee, het is ook moeilijk lopen, om eerlijk te zijn. Maar ik vind het geen probleem als je komt zitten hoor.’ Nee, ik had geen zwak voor kinderen, het was de opmerking die het jongetje gemaakt had. Dat ik op zijn moeder leek. Waarschijnlijk was het dat ik mijn eigen moeder zo verachtte en dat dit jongetje zo jong was, dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om te zeggen dat ik eigenlijk liever alleen zat, hoe waar het ook was. Bovendien, bedacht mijn professionele kant, het was geen probleem om de jongen wat beter te leren kennen. Straks was hij een van mijn patiënten; dat praatte makkelijker als je die persoon al kende, leerde mijn ervaring.

©rachel

Onderwerp: Re: worth it zo jun 17, 2012 9:41 am

De vrouw had haar mobieltje weggelegd en keek me aan. Ik keek nieuwsgierig terug, nam haar onbeschaamd in me op. Ik wist van mijn ouders heus wel dat het onbeleefd was om iemand zo aan te staren. Maar aangezien ik toch gek was maakte dat allemaal niet uit. Ja, ik was misschien wel een beetje boos, gekwetst dat mijn moeder me gek vond. Ik had de hele nacht gehuild toen ik hoorde dat ze me weg wilden sturen. Net zo lang tot de tranen op waren. Ik wilde niet anders zijn. Anders was slecht. Die associatie had zich onlosmakelijk verbonden met het woord, elke keer dat ik ermee werd uitgescholden een beetje meer.

Ze glimlachte. Het was een lieve lach. Ik hield ervan als mensen naar me lachten, dan kreeg ik een warm gevoel vanbinnen. Alsof ik niet vreemd was. Ik grinnikte zachtjes om haar opmerking. In mijn oren klonk het behoorlijk belachelijk; Iets aantrekken wat niet deed waarvoor het bedoeld was. Pijn lijden omdat het zogenaamd mooi was. Maar dat ging ik nu niet zeggen. Ik was veel te blij dat ik bij haar mocht blijven. Want ondanks alles was ik toch bang geweest voor een afwijzing. Ik zucht opgelucht en loop naar de tafel toe. Daar zet ik mijn dienblad neer en ik trek een stoel naar achter. Het eten keur ik geen blik waardig. Na de lange vliegreis heb ik eigenlijk helemaal geen honger. ‘’Ik ben Evan Maxwell Butterfield.’’ zeg ik met een blije lach. Ik noem mijn gehele naam, omdat mijn vader me dat zo heeft geleerd. Dat is hoe het hoort. Ik ben blij dat ik iemand heb gevonden om bij te zitten deze eerste maaltijd. Maar het gevoel dat ze misschien gestoord is blijft hangen. Nee, vertel ik mezelf, daarvoor ziet ze er veel te rustig uit. Zijn moordenaars niet ook altijd onopvallend in het dagelijks leven? Kom op zeg, ze zouden een gevaarlijke gek echt niet vrij rond laten lopen. Toch wil ik het zeker weten. ‘‘Waarom bent U hier eigenlijk?’’ Voor mijn doen is deze vraag nog behoorlijk tacktvol geformuleerd. Ik had ook gewoon kunnen vragen of ze gek was. Dat is namelijk wel wat ik bedoel. Maar ik wil haar niet kwetsen. Omdat ze naar me heeft gelachen. Omdat ze me aan Miriam doet denken. Het idee dat ik mijn ouders zo lang niet meer zal zien zorgt voor een brok in mijn keel. Ik had nooit echt last van heimwee, maar dit is anders. Het besef dat dit echt definitief is, dat ik niet zodra ik er echt genoeg van heb naar huis kan legt een knoop in mijn maag. Honger had ik al niet, maar ik moet toch wat eten. Dat zegt mijn moeder altijd. Dat ik al zo mager ben, dat ik geen maaltijden mag overslaan. Ik pak mijn vork en prik lusteloos in het eten. Een stukje eten blijft aan mijn bestek zitten en ik steek het in mijn mond. Ik kijk snel even naar beneden om te controleren wat het eigenlijk is. De aanblik van het bord is genoeg om me het laatste restje eetlust te ontnemen. Ik besluit dat het geen zin heeft om te proberen verder te eten. In plaats daarvan neem ik een paar grote slokken uit mijn beker met water om het stukje voedsel weg te spoelen. Dan leg ik mijn vork weer neer. Netjes op het servetje.