Ian Adler

A L G E M E E N
Voornaam Ian
Achternaam Adler
Bijnaam -
Leeftijd 27
Geslacht Man
Geboortedatum 9 februari 1985
Geboorteplaats Londen, UK
Geaardheid Biseksueel

I N R I C H T I N G
Positie Patiënt/dokter/leraar
Reden verblijf Ian heeft een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis die misschien zelfs wel grenst aan psychopatie. Dit houdt in dat hij vrijwel geen empathie-gevoel heeft en geen verantwoordelijkheden voor zijn daden neemt. Hierdoor kunnen zijn acties uitlopen op crimineel gedrag. Door zijn stoornis - wat Ian overigens niet zo ziet, hij vindt zijn aandoening geen afwijking - geniet hij van de pijn van anderen, en kan hij mogelijk de oorzaak van die pijn zijn.
Duur verblijf 4,5 jaar

O U T S I D E
Tattoo's -
Piercings -
Lengte 1.87
Gewicht 73
Oogkleur Blauw-groen
Haarkleur Zwart
Littekens -

I N S I D E
Verleden Ian werd geboren als nakomertje in Londen; zijn broer was tien jaar ouder dan hij. Ian was een ongelukje, en tegen de tijd dat zijn moeder erachter kwam dat ze zwanger was, was het al te laat om nog een abortus te laten plegen. Allebei zijn ouders werkten lang; ze waren hierdoor maar weinig thuis. Tevens kreeg Ian weinig aandacht omdat hij niet gepland was, en omdat zijn broer David gewoon het lievelingetje was. David was perfect, deed alles goed, elke prestatie die hij neerzette was een applaus waard. Ian daarentegen moest keihard zijn best doen om zelfs maar een blik van zijn ouders te krijgen. Dit gebrek aan aandacht ontwikkelde zich tijdens zijn vroege tienerjaren tot een anti-sociale gedragsstoornis - de voorloper van zijn latere persoonlijkheidsstoornis.

Ondanks het feit dat David alle aandacht van zijn ouders voor Ian's neus wegkaapte, hadden de twee broers amper ruzie. David was vrij beschermend over zijn broer, ook al gaf hij hem niet altijd even veel aandacht - wanneer zijn vrienden erbij waren, bijvoorbeeld, negeerde hij Ian's bestaan het liefste. Ian slikte dat zonder er iets van te zeggen, waardoor David dacht dat hij er niet mee zat, dat hij het begreep dat het gewoon niet kon, omgaan met je kleine broertje wanneer je vrienden erbij waren. Ian deed er luchtig over wanneer David ernaar vroeg, zei hem dat hij dat natuurlijk kon begrijpen. Wat David zich niet realiseerde was dat Ian al vanaf dat moment, al vanaf zijn jonge kinderjaren, al perfect tegen mensen kon liegen. Ian zette een glimlach op en stelde David gerust - maar tegelijkertijd sloeg hij iedere keer dat zijn broer hem verliet op in zijn geheugen.

Ian groeide op zonder dat iemand de gedragsstoornis opmerkte; David geloofde immers elk woord wat hij zei, en zijn ouders keken amper naar hem om. En als iemand ooit een dood, ontleed dier in zijn of haar achtertuin vond - geen reden om te denken dat Ian daar ook maar iets mee te maken had. Ian was immers lief en charmant, kon onmogelijk kwaad in de zin hebben. Hij kon onmogelijk zo veel woede in zich hebben dat een ongelukkig muisje het moest bekopen. Maar natuurlijk had Ian dit wel. Naar mate hij ouder werd, zonderde hij zich steeds meer af van zijn leeftijdsgenoten - niet lichamelijk, maar hij bekeek ze wel met een andere blik. Calculerend, afwachtend. Wanneer hij kon, verzamelde hij zo veel mogelijk informatie over zijn omgeving, zodat hij, wanneer het nodig mocht blijken, genoeg 'dirty laundry' had om de persoon in kwestie onder controle te houden. Maar, ondanks alles, deed hij dit vreemd genoeg nooit bij zijn broer. David was haast heilig voor hem. David was tevens degene voor wie hij nog zijn best wilde doen - hij wilde het goed doen in de ogen van zijn broer. Die bevestiging heeft hij echter nooit gekregen.

Doordat Ian zo charmant was, duurde het lang voor iemand erachter kwam dat hij überhaupt een gedragsstoornis had die uitgelopen was op een persoonlijkheidsstoornis. Hij was tweeëntwintig toen het uiteindelijk mis ging. Hij woonde inmiddels al twee jaar op zichzelf vanwege zijn studie aan Cambridge - hij was rechten gaan studeren - maar natuurlijk werd hij wel nog steeds geacht terug te komen voor de feestdagen. Niet omdat zijn ouders dat nu van hem verlangde, maar omdat David hem dit gevraagd had. En wanneer David wat zei waardoor Ian mogelijk punten bij hem kon scoren, tja, dan werd dat gewoon gedaan. Dus sleepte hij zich met de Kerst richting het huis van zijn ouders. Waar hij niet op gerekend had was dat David zijn vriendin mee zou nemen. Ian wist natuurlijk dat David al enkele maanden iets had met het meisje, maar zijn broer was nu nooit echt serieus geweest met relaties, dus maakte Ian zich er niet al te druk over. Maar toen hij binnenkwam en David samen met het meisje zag, drong het ineens tot hem door dat het wel degelijk serieus was - en dat zijn broer hem voor de zoveelste keer aan de kant geschoven had, ditmaal voorgoed.

Door deze realisatie was Ian tijdens het eten ontzettend gespannen, en toen zijn vader terloops opmerkte dat het wel heel lang duurde voor hij zijn diploma had, en zijn moeder even later vroeg of hij nog geen vriendin had zoals David, sloegen alle stoppen door. Ian herinnert zich zelf nog maar weinig van na het moment dat hij opstond. Hij herinnert zich zijn handen rond zijn vaders keel, het gekrijs van zijn moeder en David's vriendin, en uiteindelijk David's handen die hem van zijn vader aftrokken. Voor de eerste keer in zijn leven duwde Ian zijn broer van zich af. De stilte die erna viel was oorverdovend. Kijk eens, David, dit is wat ik ben geworden. Negeer me. Gooi me aan de kant. Ik heb je niet nodig. Die gedachtegang is Ian na al die jaren nog bijgebleven, ook al zijn de details van de avond weggezakt. Hij kan zich niet meer herinneren hoe hij van thuis uiteindelijk op het politiebureau en vanuit daar bij een psychiater terecht kwam. Hij kan zich wel het oordeel van deze psychiater nog herinneren: anti-sociale persoonlijkheidsstoornis. Psychopatie. Ian kwam niet in aanmerking voor een gevangenisstraf; David had zijn ouders overtuigd geen aangifte te doen. Ian werd echter wel gedwongen naar Sora Institute gestuurd, mede met een smeekbede van David. Ian ging - niet voor David, hield hij zichzelf voor, maar omdat dit zijn ticket weg uit Engeland was. Inmiddels zit hij al bijna vijf jaar op Sora Institute.
Karakter Het eerste wat iemand aan Ian op zal vallen is dat hij ontzettend charmant is; hij heeft vrijwel altijd een ogenschijnlijk vriendelijke glimlach klaar voor iedereen. Wanneer je goed kijkt, zal je echter opvallen dat deze glimlach zelden of nooit zijn ogen bereikt - deze blijven koud en calculerend. Hij is sadistisch en geniet dus van de pijn van anderen, zowel lichamelijk als geestelijk; in het merendeel van de gevallen zal hij zelf degene zijn die die pijn veroorzaakt heeft. Zoals gezegd heeft hij geen empathie voor de situaties van anderen, al is hij een goede toneelspeler en zal hij doen alsof hij dit wel heeft. Hij is erg intelligent en daardoor berekenend, strategisch, probeert altijd één stap vooruit te plannen. Hij houdt er niet van om de controle over een situatie te verliezen, en zal ook gevaarlijk worden wanneer dit gebeurt. Hij is geduldig, bekijkt alle mogelijke opties, en slaat dan toe waar het je pijn doet. Tenslotte is hij een ontzettend goede leugenaar; 90% procent van zijn woorden zal op de een of andere manier een leugen zijn - ook al speelt hij dit slim, en verpakt hij die leugen in de waarheid, waardoor het heel aannemelijk lijkt. Hij is ontzettend snel verveeld, en dan moet je uitkijken, aangezien hij er dan alles aan gaat doen om zijn verveling tegen te gaan.
Hobby's Ian heeft niet veel hobby's, vrijwel alles wat hij doet bestaat alleen maar om zijn verveling tegen te gaan. Hij kan echter wel vaak met een boek te vinden zijn.
Houdt van David, boeken, controle, rust en stilte
Houdt niet van Zijn ouders, genegeerd worden, controle verliezen, verveling, harde muziek
Turn ons Controle hebben, idolatie, verzorgd uiterlijk
Turn offs Schamperheid, onderdanig moeten zijn, slonzig uiterlijk