Trying not to panic~

Onderwerp: Trying not to panic~ ma jun 18, 2012 10:12 am

Mijn wekker gaat en ik wrijf geeuwend in mijn ogen. Ik heb nauwelijks geslapen en het voelt alsof ik een marathon heb gelopen. Ik gaap en sluit nog even mijn ogen. Mijn moeder maakt me over 10 minuutjes wel weer wakker. Dat doet ze elke dag. Maar dan dringt het langzaam tot me door. De geluiden zijn anders dan thuis. Alles is hier anders. Hier. In Amerika. Ik ben meer dan 6000 kilometer verwijderd van de kamer waar ik al jaren bijna elke ochtend wakker wordt. Ik ben niet thuis. Het besef dat ik hier vastzit, dat ik niet elk moment weer terug kan naar mijn ouders drukt op me. Een vliegreis van meer dan 7 uur weg van mijn ouders, dit is verder dan ik ook weg ben geweest. Het geeft me een moedeloos gevoel, alsof ik helemaal alleen ben. Alleen op de wereld, dat is een boek dat ik een paar jaar geleden heb gelezen. Met tegenzin sla ik de deken weg en dwing mezelf op te staan. Ik trek mijn lievelingstrui aan. De blauwe stof zorgt dat mijn ogen nog extra opvallen. Dat zei mijn vader altijd. Dat mijn ogen dan hun verhaal konden vertellen. Ik hou van de trui, om verschillende waardevolle herinneringen.Ik begeef me wat onwennig naar de eetzaal. Nadat ik snel een paar sandwiches heb gepakt vouw ik het eten in mijn servet. Het is druk hier, in de eetzaal, en daar heb ik absoluut geen behoefte aan. Zonder problemen loop ik naar de deur van de zaal. Dan loop ik door de lange gangen heen, op weg naar buiten.

Maar ik kom op een onrustig punt. Stromen van mensen dringen zich langs elkaar, op weg naar hun bestemming. Mensen botsen tegen me aan en ik krijg ellebogen in mijn gezicht. Ik wil de andere kant op, maar de lichamen houden me tegen als een menselijke muur. ''Ik... ik moet erlangs.'' zeg ik hardop. Niemand merkt het, niemand gaat voor me opzij. Ik ben onzichtbaar en onbelangerijk, volkomen hulpeloos in de zee van mensen. Ik moet me tegen de muur aanpersen om niet meegevoerd te worden in een groep volwassenen. Mijn mond wordt droog van angst. Ik krijg het gevoel dat ik onder de voeten zal worden gelopen. Ik sluit mijn ogen en trillerig adem ik in en uit. Ik probeer rustig te blijven. Probeer me wanhopig te ontspannen. Maar het korte moment van machteloosheid ontneemt me de adem. Mijn eten valt uit mijn handen naast me op de grond. Ik breng de mouwen van mijn trui naar mijn mond en adem de vertrouwde geur in. Hij ruikt nog naar het wasmiddel dat we thuis gebruikten. Gretig adem ik mijn thuis in. Ik ruik mijn vader, kan zijn sterke armen bijna om me heen voelen. ik open mijn ogen en de muur lijkt om me af te komen. Het gaat me opsluiten. Als het zo door gaat word ik geplet. Ik moet hier weg. Ik moet weg uit dit gebouw, maar ik ben te verstijft om een stap te verzetten. Ik adem snel, te snel. Hyperventilatie heet dit, dat heb ik in een encyclopedie gelezen. Maar wat je er tegen kan doen weet ik zo gauw niet. Te weinig zuurstof, of was het nou te veel? Ik kan niet meer goed nadenken en de gang raakt bezaaid met zwarte vlekken. Ik knipper om ze weg te krijgen, maar het helpt niet. Mijn benen voelen aan als pudding, ik kan mezelf niet overeind houden. Mijn handen glijden over de gladde muren, wanhopig op zoek naar grip. De wereld draait voor me weg en ik zak naar beneden. Na het eindeloze zwart te hebben getrotseerd open ik mijn ogen en ik knipper verwoed om iets te zien. Alles is vaag en wazig. Ik herken een gestalte, denk ik tenminste en probeer te glimlachen. Dan duw ik mezelf langzaam een stukje overeind, zodat ik met mijn rug tegen de muur zit. Naast me ligt het brood, de servet is half losgeraakt. Ik wil best praten, maar ik weet niet zeker of ik wel woorden zal kunnen vinden. Mijn mond voelt droog aan en ik vertrouw niet op mijn stem nu. Daarom wacht ik maar tot iemand anders iets tegen me zegt.

Onderwerp: Re: Trying not to panic~ do jun 21, 2012 5:07 am

Kioa liep door de gangen, het was druk. Veelste druk, hij perste zich door menigte en probeerde een weg te vinden naar buiten. Maar dat ging nogal moeilijk met al die mensen hier wie ook nog eens de andere kant opliepen dan hij. Hij wou hier weg, de drukte was ondraaglijk. Hij haalde even diep adem en wou weer verder lopen maar voor ik het wist werd ik tegen de muur gedrukt, Kioa kon zich nouwelijks nog bewegen. Hij zuchtte en drukte zich weer in de menigte, hij hoorde wat scheld woorden wie naar hem toe werden gegooit maar hij negeerde ze volkomen. Omdat het hier toch normaal was om iedereen zonder pardon aan de kant te duwen duwde hij netzoals alle andere mensen aan de kant om een weg te creeeren. De gang leek wel kilometers lang, steeds weer die schouder in je gezicht of die hand maakte het nog erger. Je zou wel heel veel geluk hebben als je zonder kleer scheuren uit deze menigte zou komen. Kioa werd opeens weer uit het niets weg geduwd waardoor hij best wel hard tegen de muur an kwam. Hij kreunde een beetje van de pijn en bedacht toch maar even om te blijven staan. In zijn ooghoek zag hij een jongen naast hem op de grond zitten, wat deed hij daar nouw? Er was iets mis met de jongen, hij kon ook niet tegen de drukte maar bij hem was het waarschijnlijk erger. Kioa probeerde naast hem te zitten. Hij keek hem aan ''Gaat het?'' Vroeg Kioa aan de jongen. Eigenlijk hoefde hij het niet eens te vragen, maar ja. Naast de jongen lag een soort van pakje, het was waarschijnlijk zijn ontbijt in een servetje gewikkeld. Hij keek de jongen weer aan met een glimlach ''Druk hé?'' Zei hij en knikte naar de menigte voor hem.

Onderwerp: Re: Trying not to panic~ vr jun 22, 2012 9:33 am

Evan hapte naar adem. Hij probeerde door de vlekken heen de gang scherp te stellen. Maar de gang leek nog steeds klein, krampachtig. Leek hem op te sluiten, zou hem nooit meer laten ademhalen. Hij strekte zijn arm uit om de muur als het ware van hem weg te duwen, maar raakte enkel lucht. Toch bleef het verstikkende gevoel. Al vertelde mijn verstand me dat ik volkomen veilig was, dat er echt niets mis kon gaan. Mijn lichaam meende toch dat het anders was. Ik zag een blonde jongen, hij kwam dichterbij. Hij verdween uit mijn gezichtsveld, maar ik hoorde algauw een stem. Ik nam aan dat het dezelfde jongen was als ik zojuist had gezien. Het geluid kwam rechts van me, ik nam aan dat de jongen daar dus was gaan zitten. ''Gaat het?'' Even overwoog ik om te liegen, om ja te zeggen. Ik zou graag willen dat ja het juiste antwoord was, maar het feit dat ik niet kon praten zei volgens mij al genoeg. Daarom schud ik mijn hoofd, terwijl ik diep inadem. Er klinkt een piepend geluidje, omdat ik zo hard mijn best doe om lucht binnen te krijgen. Mijn ogen staan paniekerig, ik heb geen idee wat ik moet doen. Rustig blijven, vermoed ik. Daarom probeer ik aan thuis te denken. Ik sla mijn mouw voor mijn neus en sluit kort mijn ogen. Ik stel me voor dat ik in de keuken zit en mijn moeder hoor lachen. Dat ze me thee gaat brengen zometeen. ''Druk hé?'' De stem van de jongen werkt kalmerend. Ik open mijn ogen voorzichtig en kijk naar de gang. Het blijft normaal, al voel ik nog steeds angst voor de muur. ''Ehh...ja'' zeg ik, al lijkt het eerder op fluisteren. Mijn stem trilt en ik glimlach onzeker naar de jongen naast me. Ik kuch. ''Dan heb ik het gevoel dat ik geen lucht krijg. Dat ik.. stik.'' Ik bloos en kijk weg van de jongen. Want ik schaam me om toe te geven dat ik een probleem heb. En ja, bang zijn voor muren en gangen is behoorlijk... gek. ''Waarom ben jij hier?'' vraag ik dan met een nieuwsgierig kinderlachje.

Onderwerp: Re: Trying not to panic~ za jun 23, 2012 1:33 am

''Ehh... ja'' Zei de jongen zacht, Kioa moest zich goed concentreren om de jongen te horen'' ''Dan heb ik het gevoel dat ik geen lucht krijg. Dat ik.. stik.'' Vervolgde de jongen, Kioa glimlachte naar de jongen, de jongen had dus duidelijk claustrofobie. Dat had zijn tweeling zusje ook dus hij wist de symptomen. ''Waarom ben jij hier?'' Vroeg de jongen, Kioa keek hem aan ''Ik probeer naar buiten te komen, maar dat lukt niet echt met deze menigte'' Hij glimlachte weer naar de jongen en keek toen op toen er iemand bijna over hem heen viel. De jongen gooide een paar scheld woorden naar Kioa en liep mopperend verder ''Hoe heet je eigenlijk? Ik heet Kioa'' zei K hij. Dit was de eerste keer dat Kioa de jongen echt aan keek, zijn blauwe ogen zag je meteen als je naar hem keek. Ze waren mooi maar op een of andere manier ook een beetje griezellig. Kioa keek weer naar de menigte mensen, het was wel wat minder dan der net maar nog steeds te druk om je erin testorten. Maar ja hier blijven zitten en allerlij scheldwoorden horen van mensen wie over je heen vallen of bijna over je heen vallen is ook niet echt prettig ''Waar moet jij eigenlijk heen?''

Flut, sorry

Onderwerp: Re: Trying not to panic~ za jun 23, 2012 7:18 am

Ik wacht kalm af. Zo kalm als ik nu ben dan. Want mijn hart pompt in razende snelheid bloed rond en ik voel me nog steeds een beetje misselijk. ''Ik probeer naar buiten te komen, maar dat lukt niet echt met deze menigte'' Ik knik begrijpend en meteen suist de wereld om me heen. Het beeld is vreemd, vervormd. Alsof ik door een glas kijk of de vissenkom die we thuis hebben. Mijn hoofd duizelt en ik heb het gevoel dat er honderden mensen aan het schreeuwen zijn wanneer er een groep mannen langs komt denderen. Ze praten luidruchtig en en van hen schreeuwt iets. Ik trek mijn mouwen iets langer, zodat mijn handen erin verborgen zijn. De zachte stof kalmeert me een beetje. De glimlach van de jongen beantwoord ik deze keer iets minder verlegen. Hij ziet er wel aardig uit en doet tenminste niet zo druk. Het is fijn dat er iemand is om naar te kijken, dat is zo veel beter dan staren naar de drukke gang. Daarom hou ik hem goed in het oog en bestudeer zijn gezicht, zijn korte blonde haar. Ik ben benieuwd wat een 'gek' nou precies kenmerkt. Of je het kan herkennen aan hoe iemand eruit ziet. Maar de jongen ziet er behoorlijk normaal uit, net als de meeste andere mensen die ik hier heb gezien. Een voorbijganger struikelt half over de benen van de jongen. Geschrokken kijk ik op en luister half naar de waterval van scheldwoorden die geuit worden.Dan trek ik mijn knieën nog iets hoger op en sla mijn armen erom heen. Zo, dit voelt veilig. Alsof ik hier beschermd ben tegen alle mensen, in mijn eigen cocon. ''Hoe heet je eigenlijk? Ik heet Kioa'' Ik bedenk me dat ik volkomen vergeten ben me voor te stellen. Als mijn vader er bij was zou hij me een tik geven. Altijd beleefd zijn was zijn devies. Zit je weer te dromen, Evan, stomkop? Ik hoor het hem nog zeggen. Onbewust krimp ik ineen bij die herinnering. Ik voel de boze blik nog in mijn rug branden, de woede omdat ik iets verkeerd had gedaan is nog steeds voelbaar. ''Ohja... S-sorry, ik ben...'' zeg ik snel, mijn heldere stem klinkt beschaamd.. Door de duizeligheid en de drukte ben ik het gewoon vergeten. Alle dingen die ik altijd doe. Me netjes voorstellen en dan zelf de naam van de ander vragen. Waar zit je toch met mijn gedachten, wordt eens wakker, bijt ik mezelf boos toe. Ik bijt even op mijn lip en neem me vast voor om nu alles goed te doen. Ik mag niet nog een fout maken. Het moet allemaal goed gaan, het liefst perfect. ''Ik ben Evan Maxwell Butterfield, 11 jaar oud.'' Nu maak ik mijn zin wel af, nu doe ik het wel goed. Ik merk dat de drukte al wat is afgenomen en verslap mijn greep om mijn knieën een beetje. ''Waar moet jij eigenlijk heen?'' vraagt Kioa dan. Ik haal mijn schouders op. ''Ik weet het niet. Maar in de eetzaal was het ook al druk, dus ik dacht...Ik dacht dat ik misschien ergens anders kon eten, ergens waar het rustiger is. Buiten ofzo'' Ik strek mijn arm uit en trek het servetje met brood erin naar me toe. Zorgvuldig vouw ik het zachte papier weer om het eten, terwijl ik ondertussen verder praat. ''Maar ik ken het hier nog niet. Ik ben pas net aangekomen...hier.'' De woorden Sora Institute ga ik niet uitspreken. Die doen me te veel denken aan gestoorde mensen, aan moordenaars en andere psychopaten. En ik wil juist zo graag normaal zijn. En als ik eraan denk dat ik hier ook zit, tussen de gekken, lijkt het steeds definitiever dat ik ook...zo ben. Dat er met mij ook iets grondig mis is. En dat haat ik.''Dus toen ben ik hier terecht gekomen en dat was niet zo handig.'' Ik grijns om de ironie, want juist in mijn poging om de drukte te ontlopen heb ik er nog meer last van gekregen. Echt iets voor mij. Ongeluksmagneet. Van de regen in de drup noemt men dat.