finally find the words to say

Er heerst een aangename rust in de ziekenzaal. Rust, iets zeldzaams hier in deze instituut. Niet dat het constant een chaos is, maar ook weer niet dat er niks te beleven valt. Sinds mijn aankomst hier heb ik allerlei ervaringen opgedaan, zowel positief als negatief. Meer negatief, maar toch houdt iets me hier. Misschien zijn het de mensen of het werk. Ik sta in ieder geval niet elke dag op met een rotgevoel zoals thuis.

De ziekenzaal is vrijwel leeg op een patiënt na die zich onwel begon te voelen na een therapie. Deze ligt nu gelukkig vredig te slapen, na een paracetamol en een glas water. Voor een tijdje zit ik naast het bed van de patiënt met een boek. Er is verder niemand van het personeel hier en ik durf de patiënt niet alleen te laten. Als de patiënt nu zal wakker worden is hij in ieder geval niet alleen.

Verdiept in mijn boek hoor ik de deuren van de ziekenzaal niet opengaan. Pas als ik voetstappen hoor naderen, kijk ik op. Vlugjes draai ik mij om en druk mijn vinger tegen mijn mond aan, als teken dat hij/zij stil moet zijn en ik wenk even naar de patiënt die op het bed ligt te slapen. Ik leg het boek neer en sta op. ''Kan ik je helpen?'', fluister ik.