would I lie to you

Het tikken van de klok aan de wand is ondragelijk luid, en voor een moment heb ik er spijt van dat ik me altijd actief verzet heb tegen het binnenbrengen van een digitale klok. Normaal heb ik er geen last van; normaal gesproken werkt het tikken van de klok juist rustgevend. Nu werkt het me op m'n zenuwen. Waarschijnlijk komt het omdat ik me ontzettend verveel, dan stoor ik me aan zo'n beetje alles wat er zich om me heen bevindt. Ik heb geen zin om muziek te luisteren - waarschijnlijk zou ik mijn iPod tegen de muur gooien als ik hem nu in mijn hand had - en ik heb nog minder zin om van mijn bed op te komen en een boek te pakken. In plaats daarvan blijf ik plat op mijn bed liggen en staar ik naar het plafond. Mijn nagels trekken aan de stof van mijn lakens alsof ik ze kapot wil rijten; ik zit er niet ver vanaf. Ik kan slecht tegen verveling, of liever gezegd, helemaal niet. En dan word ik destructief. Goddank weet ik beter dan me op zo'n moment in de buurt van dure apparaten te bevinden. Lakens waren te vervangen - dat had ik immers al vaak genoeg moeten doen hier.

Het getik van de klok en het gekras van mijn nagels wordt overstemd door de plotselinge geluidsexplosie van mijn telefoon, die luidkeels I Hate Everything About You begint af te spelen. Mijn hand houdt op met aan de lakens trekken en ik ga resoluut overeind zitten. Zonder ook maar in de richting van mijn telefoon te kijken, kom ik overeind en pak een boek uit mijn kast zonder dat ik echt zie welk boek het is; met dit boek onder mijn arm ingestoken gris ik mijn sleutels van het tafeltje bij de deur en sla de deur met een klap achter me dicht. Het geluid van mijn telefoon verstomt door het tussenliggende hout. Ik prop mijn sleutels in mijn broekzak en storm de trappen af. Pas wanneer ik me in de gang beneden bevindt, omringd door kletsende tieners, ga ik langzamer lopen. Er is een reden voor het abrupte einde aan mijn verveling, en natuurlijk is dat degene die me belde, degene aan wie ik dat liedje gekoppeld heb. Zelfs al had het liedje het niet prijsgegeven, dan nog zou ik geweten hebben dat het David was; David belt me iedere drie dagen, zonder uitzondering, om half drie. Af en toe neem ik op, gewoon omdat het me irriteert en ik iedere keer weer hoop dat ik hem ervan kan overtuigen me niet meer te bellen - dat, of me zo irritant tegen hem opstellen dat hij vanzelf ophoudt. Maar dit werkt niet, dat werkte al vier jaar niet, dus de laatste paar weken laat ik het ding gewoon overgaan en verlaat ik de ruimte.

Terwijl ik een zijgang insla, komt mijn hartslag langzaam tot rust. Het zou een stuk makkelijker zijn als ik gewoon mijn telefoon uitzette; het is niet alsof ik ieder moment van de dag bereikbaar moet zijn. Maar ik weet dat ik dat nooit zal doen, en dat ik gewoon eens in de zoveel tijd hem in de oplader steek zodat de batterij weer opgeladen is wanneer David de volgende dag belt. Ik haat hem. Ik haat hem dat hij zoveel macht over me heeft, dat hij zo'n grote controle over me uitoefent dat ik niet kan doen alsof hij me niet belt. Ik schud mijn hoofd en kom tot stilstand, en ga op een wat rustiger plekje op de grond tegen de muur zitten, mijn knieën opgetrokken en mijn boek open tegen mijn benen gezet. Het is niet dat ik de rest van de mensen hier uit de weg ga, integendeel. Ik mag dan wel geen student zijn terwijl de rest nog een hormonale rotzooi is, maar ik heb even veel recht - als het niet nog meer is - om hier te zitten als enig ander. En dus werp ik slechts een ongeïnteresseerde blik op die paar studenten die me vreemd aankijken, en richt mijn blik vervolgens op mijn boek. Ik laat het haast ritmische getik van voetstappen om me heen me kalmeren tot ik me fatsoenlijk kan concentreren op de tekst. Ik ben nog geen pagina verder voor een set getik plotseling vlak naast me ophoudt. Enkele seconden blijf ik naar de pagina kijken, mijn gezicht in de plooi zettend, voor ik opkijk naar degene die naast me was halt gehouden. "Ja?" vraag ik, mijn stem ogenschijnlijk vriendelijk.