Character Naam: Kim Jonghyun // JR Leeftijd: 17 ~ Aandoening: Narcistische persoonlijkheidsstoornis [NPS]
Onderwerp: Kim Jonghyun di jun 26, 2012 3:43 am
G E N E R A L First name Jonghyun Last name Kim Nickname JR // Junior Royal Age 17 years Gender: Male Date of birth 8 June 1995 Hometown Busan, South-Korea Sexual orientation Bisexual
I N S T I T U T E Position Patient Reason to stay Door zijn aandoening, narcistische persoonlijkheidsstoornis (NPS) is hij opgenomen. Niet zomaar want hij heeft een zeer hoge eigenwaarde en kan zich niet inleven in anderen. Wat resulteert in zeer lastig gedrag. In eerste instantie komt Jonghyun of JR zoals hij liever genoemd word over als een charmante, interessante jongen. Wees echter gewaarschuwd. Want onder het masker van deze pretty boy gaat een compleet ander persoon schuil. JR voelt zich speciaal. Beter dan alle anderen om hem heen. Wat hem lastig maakt om mee om te gaan. Want krijgt hij volgens zichzelf niet de aandacht die hij verdiend dan slaat zijn karakter compleet om. In zijn geval krijgt hij te maken met ernstige woedeaanvallen die hij niet in de hand kan houden. Dan slaat hij compleet door en verwoest alles op zijn pad. Length of stay: 7 months Roommate: Hwang Minhyun
O U T S I D E Height 1. 78 m Weight 58 kg Eye color Brown Hair color Most of the time black, sometimes dyed in another color Other Changes hair color from time to time. Most of the time black with another color. Prefers red.
I N S I D E JR wilt graag bewonderd worden. Vind zichzelf boven ieder ander uit stijgen en wilt gevreesd worden. Dit zorgt voor zeer agressief gedrag tegenover anderen. Met name leeftijdsgenoten zijn vaak de klos. Hij zwicht er niet voor zijn charmante uiterlijk te gebruiken om dingen voor elkaar te krijgen maar vreest er ook niet voor om zijn vuisten te gebruiken. Niet vreemd dus dat hij al snel zeer gevreesd was op zijn school. Een ieder die het tegen hem op wilde nemen kon op klappen wachten. Toch is hij diep vanbinnen niet zo´n slecht persoon. Het is puur dat hij zich niet kan inleven in anderen. Hij weet gewoon niet hoe hij zich wel zou moeten gedragen tegenover anderen. Want hij vind het ergens ook een zwakte om zich vriendelijk en cute te gedragen. Noem hem ook nooit cute. Want als hij ergens een hekel aan heeft is het dat overdreven, neppe gedrag. Hem cute noemen, of bij zijn echte naam Jonghyun noemen is echt een nono. Dan ben je gedoemd voor de rest van je leven.
Hobbies: Singing, rapping, dancing, composing, kickboxing, material arts. Likes: Hanging with friends, band-activities, dancing, rapping, composing music, manipulating people Hates: Everybody else [except his band mates], people acting cute, parents
P A S T In eerste instantie was zijn leven zorgeloos en alles was fijn en aardig. Tot die lieve, schattige jongen genaamd Jonghyun op begon te groeien. Het begon al op de kleuterschool. Hij was altijd dominant en bepaalde wie wanneer met welk speelgoed speelde. Hij was altijd als eerste aan de beurt en als iets hem niet aan stond ging hij met dingen smijten. Dit ontging school en zijn ouders niet. Dus werd hij al snel naar een psychiater gestuurd die alles wel even zou fixen want dit was totaal normaal gedrag onder jonge kinderen, aldus de psychiater. Want ja, die zou wel gelijk hebben he? Zo moest hij wekelijks op gesprekken komen en domme oefeningen doen. Al snel begon hij zich te vervelen. Even was het leuk die extra aandacht, maar al snel had hij door dat hij dit elke keer zou moeten doen en het was gewoon echt te saai voor de jonge jongen. Zo ging hij allerlei dingen verzinnen om het zijn ouders en de psychiater zo moeilijk mogelijk te maken. Hij was dwars, deed het tegenovergestelde van wat hem gevraagd werd en juist op de momenten dat ze het niet verwachtten was hij weer poeslief. Juist door die momenten werd er gedacht dat het puur ondeugend gedrag was en dat zijn ouders strenger tegen hem op zouden moeten treden. Want verder was er niets met de jongen aan de hand. Grove fout.
In eerste instantie had het effect op hem. Het leven op de basisschool verliep redelijk soepel. Een knokpartij je hier, een gebroken hartje daar. Het leek heel normaal. Iets wat de meeste jochie’s van zijn leeftijd wel deden. Vandaar dat het allemaal niet op viel. Jonghyun viel wel op, maar zijn gedrag niet zo zeer. Het deed hem niet veel van de rest afwijken. Iedereen had respect voor hem, op een vreemde manier keken ze tegen hem op. En Jonghyun, die vond dat allemaal prachtig natuurlijk. Alsof hij de koning was en dat zijn onderdanen. Die zouden hem moeten aanbidden. Zo hoorde het en niet anders. Voordat hij ook maar naar de middelbare school in Busan kon gaan werd er zonder hem ook maar ergens over in te lichten de keuze gemaakt om naar New York te vertrekken. Dat enkel voor het werk van zijn vader. Die hij toch amper zag. Natuurlijk was hij het er niet mee eens. Dan zou hij alles wat hij hier opgebouwt had achter moeten laten. Niet dat hij echt vrienden had. Het waren meer meelopers geweest. Bang om tegen hem in te gaan.
Zo kwam hij in New York te wonen. Al snel begon hij er hier ook makkelijk tussen te vallen. Iets wat niet moeilijk was met zijn aantrekkelijke uiterlijk, scherpe woorden en snelle vuisten. Vuisten die hij geregeld gebruikte. In Busan had hij altijd al gekickboxed en hier leek hij er alleen maar bekwamer in te worden. Dit samen met de Kungfu die hij al jaren beoefende maakte hem tot een angstaanjagend tegenstander. Iets wat zelfs de gangster op school al snel door hadden. Zo kreeg hij snel het ‘aanzien’ waar hij naar verlangde. Meisjes versieren was echt iets wat hij dus niet deed. Vond het zonde van zijn tijd. Tijd besteden aan van die giebelende, domme wichten. Echt niet. Niet dat hij homosexueel was. Voor zover hij toen wist niet. Want die kregen dezelfde blikken als de meisjes. Dat deed hij wel, hij behandelde iedereen hetzelfde. Als grof vuil. Zelfs de leraren leken bang voor hem te zijn. Vandaar dat hij heerlijk kon slapen in de lessen die hij aanwezig was. Want hij hoefde maar iemand aan te wijzen die notities voor hem zou maken in de les en diegene zou het doen. Want niemand zocht problemen met hem.
Als afleiding begon hij liedjes te schrijven. Kon er zijn woede en andere emoties in kwijt. Niet dat hij dat in eerste instantie met iemand deelde. Tot hij mensen leerde kennen. Mensen die meer zoals hem dachten. Vier andere jongens waarmee hij een groep vormde. Een kleine bende als het ware. Een groep die angst aan joeg op school. Maar anderzijds ook adoratie op wekte. Allen met een totaal verschillend karakter. Maar allen tegelijk zo gelijk. Ze noemden zichzelf Nu’Est. En van het een kwam het ander. Zo begonnen ze elkaar talenten te ontdekken en vormden ze ook werkelijk een band. Samen songteksten schrijven, muziek componeren. De enigste jongens met wie hij misschien wel een soort van vriendschap gesloten had. De enigste die ook een deel van zijn ‘echte’ kant kenden. De enige die zijn glimlach eens gezien hadden.
Zijn gedrag begon de spuigaten uit te lopen. Hij bedreigde mensen, zelfs ouderen. Kon zijn woede nog maar amper beheersen. Om het minste of geringste leek hij al te kunnen exploderen. Ook toen hebben zijn ouders heb éénmaal naar een psychiater gestuurd. Iets wat ze misschien beter niet hadden kunnen doen. Want deze man pakte het totaal verkeerd aan. Door te beginnen met het noemen van zijn naam, Jonghyun. Met de tijd had hij een hekel aan die naam gekregen. De manier waarop mensen het uitspraken. Maar vooral, omdat het de naam was die zijn ouders hem gegeven hadden. En hij haatte zijn ouders. Nooit waren ze er voor hem, en als ze er eens waren konden ze niets anders dan zeuren en klagen over de zoon die hij had moeten zijn. Heerlijk al die negatieviteit. En als kers op de taart mocht hij even langs een man die hem ging vertellen hoe hij zich moest gedragen. Dat was het toppunt geweest. Hij had een stoel richting de beste man gesmeten en hem gezegd zich niet met zijn leven te bemoeien. Iets wat ook niet in goede aarde viel.
Zijn ouders waren bang voor hem, hij voelde het. En het deed hem goed. Hij bedreigde ze. Sloeg ze. Het kon hem niets schelen. Het was hun schuld dat hij nu zo was. Hadden ze maar beter voor hem moeten zorgen. Ze wilden hem weg hebben. Hem in een gesticht stoppen. Dachten ze dat hij gek was ofzo! Dat maakte hem nog kwader. Zo ontzettend kwaad. Maar hij kon niet tegen die twee kleerkasten op. Al helemaal niet toen hij verdoofd werd. Pas toen hij ontwaakte wist hij dat het te laat was. Het was ze gelukt. Hij voelde zich verraden. Verraden door zijn eigen ouders. Waar hij was? In het Sora Institute. Alsof ze hem hier wel konden helpen. Hij zou het ze in ieder geval zo lastig mogelijk maken. En op zijn minst zou hij zijn aanzien hier ook wel weer krijgen. Hoe dan ook..
Onderwerp: Kim Jonghyun 
di jun 26, 2012 3:43 am