For James~

[table width="800" height="358" border="0px" cellpadding="0" cellspacing="0" align="center" background="http://img593.imageshack.us/img593/1697/james1t.png"][tr][td]
<div style="width:365px;height:325px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:10px;margin-left:420px;margin-top:1px;margin-right:10px; align="right">[size=10][justify]Text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text text~[/justify][/size][/td][/tr][/table]

[table align="center" border="0" width="600"][tr][td][size=10]
[justify][font=Verdana][b]• Naam[/b] Robert Kwon
[b]• Bijnaam[/b] Rob, God's Voice
[b]• Leeftijd[/b] 18
[b]• Geboorteplaats[/b] Hong Kong
[b]• Karakter[/b] Outgoing, strong sense of justice, loud, occasionally obnoxious, loyal, sensitive

[b]• Uiterlijk[/b] Lang, zwart haar, Aziatisch gebouwd, casual mode

[b]• Mutatie[/b] Rob kan vuur oproepen en tot op zekere hoogte besturen. Hij doet dit voornamelijk door middel van zijn stem - het is dus haast letterlijk vuur oproepen. Dit vuur is wel degelijk echt en kan schadelijk zijn voor anderen - de brandwond op Florian's schouder is hier het bewijs van.
[b]• Mutatie voordelen[/b] Met zijn vuur kan Rob vechten op afstand, mocht dat nodig zijn; hij kan zichzelf ook altijd warm houden, ook als het extreem koud is.
[b]• Mutatie nadelen[/b] Vuur heeft een eigen wil en is dus moelijk te controleren wanneer Rob het eenmaal heeft opgeroepen. Tevens is het veelal afhankelijk van Rob's emoties. Vaak kan hij het helemaal niet uit zichzelf oproepen en komt het alleen tevoorschijn wanneer hij kwaad of bang is. Tevens kan hij zichzelf ook pijn doen met zijn vuur.
[b]• Mutatie grenzen[/b] Hij kan het vuur maar voor korte tijd gebruiken voor het hem de baas wordt, en doordat hij er zulke slechte herinneringen aan heeft, is hij ook erg aarzelig om het te gebruiken. Het beheersen van vuur vereist zulke concentratie dat Rob er later hoofdpijn of duizeligheid aan kan overhouden, en kan flauwvallen wanneer hij het te lang heeft gebruikt.

[b]• Geschiedenis[/b] Toen Rob geboren werd, was hij niet het eerste kind van zijn vader. Zijn vader was al eerder getrouwd geweest voor hij met Rob's moeder trouwde, die elf jaar jonger was dan haar man. Rob had dus al een oudere stiefbroer toen hij geboren werd, maar door het grote leeftijdsverschil was er nauwelijks contact tussen de twee. Rob's broer was immers al een tiener, en woonde bovendien bij zijn moeder. Rob groeide dus op als enigskind met enkel het besef dat er ergens nog vage familie rondliep. De eerste paar jaar van zijn jeugd waren zorgeloos. Zijn vader was een politicus, dus het huis waarin hij opgroeide in Hong Kong was groot, en er liepen enkele bedienden rond, zodat Rob zich eigenlijk nooit alleen voelde. Hij had ook best veel vrienden uit de buurt en was vaak buiten te vinden, al hield hij ook erg van lezen. Hij had het enorm naar zijn zin in Hong Kong.

Op zijn zesde werd zijn vader echter voorgedragen als Zuid-Koreaanse vertegenwoordiger in de VN, waarvoor hij echter wel naar Amerika zou moeten verhuizen. Rob zag dit helemaal niet zitten; al zijn vrienden woonden in Hong Kong. Hij kreeg hier ruzie over met zijn vader. Rob schreeuwde tegen hem dat hij niet weg wilde, dat zijn vader maar alleen moest gaan als hij zo graag wilde verhuizen. Van het ene op het andere moment verschenen er plotseling vlammen, waardoor een boom naast Rob in brand vloog. Geschrokken deinsde Rob achteruit. De vlammen sloegen over naar het huis. Er klonk gegil uit het huis; Rob merkte zelf dat hij ook gilde. Het vuur ging plotsklaps uit. Het huis stond nog, maar was flink beschadigd, en een van de bedienden had flinke brandwonden opgelopen. De ruzie met zijn vader om de verhuizing was vergeten, had plaats gemaakt voor een zinkende realisatie dat het vuur door hem kwam, dat hij zo kwaad was geweest dat hij het huis in brand had gestoken. Dit zei hij uiteraard tegen niemand, want wat zouden ze wel niet met hem doen als hij het vertelde? Hij ging stilletjes met zijn ouders mee naar Amerika. Ze verhuisden naar Saint Cloud, Minnesota; zijn was door de week in New York en kwam alleen in het weekend naar huis. Zijn moeder pakte haar journalistieke carrière weer op.

Rob moest uiteraard ook naar school en het was hier dat hij Florian Remar leerde kennen. Hij merkte al snel dat er een jongen in zijn nieuwe klas was die nooit naar buiten ging, die altijd binnen bleef in de pauze. Rob vond hem interessant. Toen hij op een dag op hem af wilde stappen om hem te vragen wat hij deed in plaats van buitenspelen, zag hij dat er een aantal jongens om Florian heen stonden, die hem tegen zijn schouder duwden en dingen zeiden over het boek in zijn handen. Rob voelde zichzelf kwaad worden en ging zonder pardon tussen Florian en de pestkoppen staan, zei dat ze Florian met rust moesten laten of ze zouden problemen krijgen. Hij deed of hij hen wilde slaan, waardoor ze zich al snel uit de voeten maakten. Toen ze weg waren, draaide Rob zich naar Florian, een brede glimlach op zijn gezicht. Hij stelde zich aan Florian voor en stak zijn hand uit, zoals hij zijn vader had zien doen bij mensen die hij voor het eerst ontmoette. Op het moment dat Florian zijn hand aannam, zag Rob ineens zeer duidelijk het incident in Hong Kong voor zich, zo duidelijk dat het leek alsof hij het zelf opnieuw beleefde. Het duurde maar enkele seconden. Rob dacht er op dat moment niet te veel van, dacht dat hij het zich gewoon maar herinnerde, en nam Florian mee naar de boekenplank.

Florian en Rob groeiden hierna samen op, compleet onafscheidelijk. Rob realiseerde zich steeds meer dat hij anders was, aangezien hij nog vaker dingen in brand stak, vooral wanneer hij boos of bang was. Hij zei dit nog steeds tegen niemand, zeker niet tegen Florian - wat als Florian dacht dat hij een monster was en niet meer met hem wilde omgaan? Het moest echter een keer misgaan en dat gebeurde dan ook toen Rob twaalf was. Florian bleef altijd het doelwit van pesterij, wat Rob laaiend maakte. Op de middelbare school werd hij niet langer gepest omdat hij niet buiten speelde, maar omdat hij geen interesste toonde in meisjes. Hij werd uitgescholden voor flikker, en ook al was dit niet waar, wist Rob, Florian reageerde er niet op. Rob werd echter woedend en hoewel Florian hem altijd probeerde te kalmeren, ging het toch een keer mis. Hij en Rob liepen naar huis toen ze opgewacht werden door een groepje jongens uit hun klas. Wederom scholden ze Florian uit, duwden aan zijn schouder, vroegen spottend of Rob zijn vriendje was. Florian was van plan om gewoon door te lopen, maar Rob bleef staan. Zijn handen trilden en zijn ogen zagen donker. Hij wisselde enkele woorden met de pestkoppen. Zijn stem werd steeds luider tot hij hen toeschreeuwde dat ze Florian met rust moesten laten. Het gebeurde in een flits van een seconde. Op hetzelfde moment dat Rob’s stem luider werd, verscheen het vuur tussen hem en de pestkoppen in. Een van hen schreewde in paniek. Rob schrok er zelf ook van en het vuur doofde abrupt. De pestkoppen keken met grote ogen naar Rob alvorens ze achteruit deinsden. Rob was aan de grond genageld. Florian pakte zijn hand en trok hem mee. Samen renden ze weg.

In de veiligheid van Florian’s kamer vertelde Rob alles; hoe hij al jaren geweten had dat hij dit kon, wat er in Hong Kong gebeurd was, dat hij een monster was. Hij had altijd gedacht dat hij de enige was, maar niets bleek minder waar toen Florian hem vertelde dat hij ook iets kon. Hij liet Rob zien hoe hij bollen kon oproepen, schijnbaar gewoon uit het niets, legde uit hoe hij ze kon gebruiken om andere mensen te vinden. Rob was opgelucht en blij dat hij niet de enige was, dat hij misschien toch geen monster was, maar zei dat ze dit aan niemand anders moesten vertellen; er kon van alles met hen gebeuren als anderen ervan wisten. Florian stemde hiermee in. Toen ze de volgende dag op het matje geroepen werden bij de directeur, zeiden ze dan ook dat ze geen idee hadden wat er gebeurd was dat de jongens dit nu ineens tegen de directeur zeiden. Het klonk de directeur te ongelofelijk in zijn oren, dat Rob vlammen opgeroepen zou hebben, en dus konden Florian en Rob gaan; de jongens werden voor hun praatjes enkele dagen geschorst.

Het gepest hield naar mate de tijd vorderde op, maar Rob was nog steeds enorm beschermend over Florian en keek al kwaad naar iemand die maar op de verkeerde manier [i]keek[/i] naar Florian. Pas op zijn dertiende realiseerde hij zich waarom. Hij had genoeg gepraat gehoord van andere jongens, voornamelijk over meisjes, en ving af en toe ook wat op van de gefluisterde gesprekken van de meisjes. Hij wist dus wel wat het betekende dat hij vlinders in zijn buik leek te hebben wanneer hij bij Florian was en wat het betekende dat hij jaloers was wanneer Florian met iemand anders praatte. Hij was eerst van plan geweest er niets over te zeggen, maar na twee jaar kon hij het niet langer voor zich houden. Hij wilde niet meer tegen Florian liegen. Hij nam Florian apart en bekende dat hij verliefd op hem was. Hij had elke mogelijke reactie verwacht. Hij had gerekend op een zachte afwijzing, misschien met de belofte dat ze hoe dan ook vrienden houden blijven. Hij had er niet op gerekend dat Florian hem om de hals zou vliegen en hem zou zeggen dat hij hetzelfde voelde. Ze kregen uiteraard een relatie, waar ze ook niemand over vertelden.

Er ging iets meer dan een jaar voorbij voor het volledig mis ging. Rob was nooit geweldig goed in wiskunde geweest, wilde liever lezen dan formules stampen, en had daardoor ook een onvoldoende gehaald op zijn toets. Florian had hem omhelst, als troost, en Rob had maar kort, nadat hij om zich heen gekeken had, zijn lippen tegen die van Florian gedrukt. Blijkbaar had hij niet goed genoeg gekeken, want daar waren Florian’s vertrouwde pestkoppen weer. Ze hielden hun afstand, ditmaal, maar konden het schijnbaar toch niet laten allerlei dingen naar Florian en Rob te roepen. Rob verstarde en hoewel Florian hem probeerde te kalmeren, was het al te laat. Wederom dansten er vlammen tussen Rob en de pestkoppen, alleen ditmaal ook op de arm van een van de jongens. Op diens schreeuw deinsde Rob achteruit; de vlammen doofden. Ditmaal renden de jongens weg, terwijl Rob tegen de muur zakte, ogen groot van angst. ([i]“Ze weten het, Florian, ze weten het—”[/i]) Florian kon niet meer doen dan hem tegen zich aan drukken en hopen dat niemand de jongens zou geloven.

Dit was echter niet het geval. Florian en Rob werden op het matje geroepen. Naast de directeur was er nu ook een leraar aanwezig die Florian en Rob niet van naam kenden. Toen hij zich voorstelde en zijn hand uitstak, werd deze onzichtbaar. Met grote ogen keken Florian en Rob hem aan. Toen de man hen met een vriendelijke glimlach vroeg te vertellen wat er gebeurd was, deden ze dat dan ook zonder aarzeling. De man vertelde hen over een speciale school voor mensen zoals Rob, waar ze hem zouden kunnen leren met zijn kracht om te gaan. De man zei dat hij maar eens met Rob’s ouders moest gaan praten. Rob verstarde, keek naar Florian. Het was alsof deze zijn gedachten gelezen had, aangezien hij zijn bollen opriep. De man zei daarop dat er plaats genoeg was, en dat ook Florian’s ouders maar eens ingelicht moesten worden, zo snel mogelijk, en of hun ouders nu thuis waren. Ze knikten. Terwijl de man zijn jas pakte, vond Florian’s hand die van Rob, en liet hem niet meer los.

De reactie van hun ouders op het nieuws was verschillend. Florian’s ouders reageerden uitermate positief, noemden zijn kracht liefkozend ‘God’s Eyes’, omdat hij anderen kon vinden. Ze sloten hem in hun armen en zeiden hem dat hij naar Xavier’s School for Gifted Youngsters mocht als hij dat wilde. Rob’s ouders reageerden compleet het tegenovergestelde, wat Rob ergens wel verwacht had. Ze schrokken niet, wierpen enkel een minachtende blik op hun zoon en zeiden dat ze altijd wel hadden geweten dat hij een monster was, en dat de overheid met hem mocht doen wat ze wilden. Ondanks het feit dat hij een dergelijke reactie wel verwacht had, deden hun woorden Rob pijn, al zei hij er niets van. Florian probeerde hem nog op te vrolijken, zei dat als Florian’s gave God’s Eyes was, dat Rob’s kracht dan wel God’s Voice moest zijn, omdat hij zijn kracht altijd had gebruikt om Florian te beschermen. Rob glimlachte hierop, maar hij meende dit niet.

Die nacht, terwijl hij op een luchtmatras op de vloer van Florian's kamer lag, bleven de woorden van zijn ouders door zijn hoofd spoken. Ze hadden gelijk, toch? Hij was een monster. Zijn gave kon alleen maar verwoesten. Het had hun huis verwoest, de meid verbrand, de jongens die Florian pestten verbrand. Hij deed mensen alleen maar pijn. Vroeger of later zou Florian dat ook inzien en hem verlaten. Het was beter als hij verdween. De volgende dag verliet hij Florian's huis, zogenaamd om zijn spullen te pakken. In werkelijkheid ging hij naar een afgelegen stukje bos, nam diep adem, en riep zijn vlammen op. Ze waren nog te ver af om hem pijn te doen, hij voelde enkel nog hun warmte, maar dat zou wel veranderen. Voordat het echter zover kon komen, sloegen twee armen zich rond zijn middel - Florian. “Wat ben je aan het doen?” riep hij, in paniek. Rob verstarde - wat was hij aan het doen, hij mocht hier niet zijn, hem mocht niets overkomen. Rob probeerde hem weg te duwen, maar Florian wilde niet loslaten. Hij moest loslaten. Rob moest tot het doordringen, hem laten inzien dat het zo beter was. “Ik ben een monster!” zei hij. “Ik doe mensen alleen maar pijn. Ik kan beter verdwijnen.” Nog steeds wilde Florian niet loslaten. Het leek wel of hij Rob alleen maar steviger vast hield. “Neem me mee,” zei hij. “Als je gaat, neem me dan mee, laat me niet alleen hier achter! Als je dit doet, kunnen we nooit meer samen zijn! Alsjeblieft—” De vlammen waren dichtbij genoeg om pijn te doen, nu. Ze mochten Florian niet raken.

Enkele seconden later vielen Rob’s armen rond Florian's schouders en rug en verdwenen de vlammen. Rob’s schouders schudden; Florian kon niets anders doen dan hem vasthouden, zo stevig als hij kon. Florian hield een litteken op zijn schouder aan het voorval over. Iedere keer als hij het zag, werd Rob herinnerd aan zijn fout. Hij nam steeds meer afstand van Florian, zodat hij hem niet nog meer kon pijn doen, tot er van hun eerdere relatie niets meer over was. Ze letten erop dat ze nog vrienden bleven, omdat ze niet zonder de ander konden, maar zeiden het allebei eens te zijn met de beslissing geen partners meer te zijn. Rob vertelde Florian nooit dat hij geen vrienden wilde zijn, dat hij terug wilde naar hoe het eerst was; hij kon niet terug, en dat zou Florian ook vast niet willen. Wie zou immers een relatie willen met de persoon die je zoveel pijn had gedaan dat je er een litteken aan over had gehouden? Ze vertrokken samen naar Genosha Island en pikten daar hun leven weer op, al is het nooit meer zo geworden als voorheen.
[/font][/justify]
[/size][/td]
[/tr]
[/table]