follow you down to the red oak tree

Onderwerp: follow you down to the red oak tree zo jul 01, 2012 12:21 pm

Zonder iets te zeggen ga ik iets verzitten op de comfortabele stoel en kruis mijn benen over elkaar, mijn ogen niet afwijkend van de psychiater tegenover me. Pas wanneer ze wegkijkt om iets in mijn file te schrijven, laat ik mijn ogen afwijken naar de klok. Ongeveer kwart voor drie. Nog een kwartier van deze onzin voor ik weer naar buiten mag. Ik zit hier inmiddels al drie kwartier en ze heeft misschien drie zinnige antwoorden uit me gekregen - niet dat ze dat in de gaten heeft. Ze is nog vrij jong, een nieuweling, en waarschijnlijk goed over me ingelicht. Maar natuurlijk trekt ze haar inlichtingen weer te ver door en gaat ze ervanuit dat ik nooit de waarheid spreek. Ik ga haar niet verbeteren op dat punt; het zal me vrij weinig uitmaken wat ze denkt, en daarbij komt het me wel goed uit. Ik zak wat onderuit in mijn stoel en blijf haar aankijken tot ze terug naar me opkijkt en me een volgende vraag stelt. Ik zet het gezicht op waarvan ik weet dat ze zich er ongemakkelijk bij voelt, en antwoord op lichte toon. Ze heeft lang nodig - te lang voor iemand die met mij moet omgaan - om te onderscheiden of het feit of fictie is, waardoor er een geamuseerde glimlach op mijn gezicht verschijnt.

Precies om drie uur kom ik overeind uit mijn stoel en steek mijn hand naar haar uit. Ze pakt hem vrijwel meteen aan, maar ik kan zien dat ze eigenlijk niet zo goed weet wat ze ermee aan moet. De glimlach die ik haar schenk is charmant en vriendelijk, al wordt hij weer geamuseerd wanneer ik mijn rug naar haar toegedraaid heb en de ruimte verlaat. Deze ging het niet lang volhouden. Ik heb inmiddels al een aantal psychiaters versleten - of ze werden zo ongemakkelijk van me dat ze me overdroegen aan een ander, of ze raakten zo gefrustreerd dat ik geen vooruitgang scheen te boeken dat ze het opgaven. Dit kuiken is nummer zes. Mijn eerste had het nog het langste volgehouden; die was pas na twee jaar opgestapt. Hij is tot op heden dan ook de vervelendste die ik gehad heb. Deze geef ik daarentegen niet meer dan drie maanden. Als ze het al zo lang uithoudt, ze leek nu al wel klaar om de kamer uit te vluchten. Ik grinnik zachtjes tot mezelf en loop door de ziekenzaal heen terug de gangen op, waar ik opga in de massa studenten. Zonder echt geweldig goed om me heen te kijken wind ik me een weg richting de bibliotheek.

Daar aangekomen haal ik diep adem. Hier kom ik het vaakste; wanneer ik niet op mijn kamer zit, ben ik hier te vinden. Niet eens vanwege de rust en stilte - al is dat mooi meegenomen - maar omdat er hier een bepaalde sfeer hangt die ik altijd met boeken zal blijven associëren. Misschien heeft het iets met de geur van de boeken te maken. Ik loop haast automatisch richting de klassieke werken en strijk met mijn vingertoppen langs de ruggen tot ik het boek tegenkom wat ik zoek: De Metamorphosen van Ovidius. Sinds gisteren heeft niemand nog aan dit boek gezeten; het papiertje wat ik tussen de bladzijdes heb geduwd, zit er nog steeds. Met een tevreden glimlach draai ik me om en loop richting de stoel waar ik altijd zit - alleen om vlakbij halt te houden. Mijn stoel - ja, ik mag mijn stoel zeggen - is al bezet. Nu is dat op zich al wonderbaarlijk, aangezien ik vrijwel elke dag rond dezelfde tijd hier kom en bijna alle studenten inmiddels wel weten dat die stoel verboden terrein is, maar wat me doet halthouden en enkele seconden doet staren is het feit dat hij bezet wordt door een jongetje. Jongetje als in uk van een jaar of vijf, zes. Ik was me er niet eens van bewust dat ze hier al zo jong rondliepen.

Ik sta er zo verbouwereerd bij te kijken dat ik te laat merk dat het boek van tussen mijn vingers wegglijdt en op de grond valt. Er ligt vloerbedekking, maar de klap is toch vrij duidelijk hoorbaar. Mijn ogen schieten naar het boek, en ik vloek onder mijn adem terwijl ik het opraap. Wanneer ik weer overeind kom en mijn ogen terug op het kind richt, kijken twee ogen me al aan. Ik beweeg me enkele seconden niet; daarna overbrug ik de laatste paar meters richting de stoel en plaats mijn boek op het tafeltje dat ernaast staat. Ergens wil ik gewoon zeggen dat hij op moet krassen en uit mijn stoel moet komen - maar wat als hij het op een krijsen zet? Dan stond ik daar mee. Ik druk mijn vingertoppen tegen mijn voorhoofd om een opkomende hoofdpijn te verdrukken en kijk daarna weer naar het joch. "Moet jij je moeder niet zoeken?" vraag ik, met opgetrokken wenkbrauw. Mijn vingers jeuken om het boek op het talfeltje open te maken. Ik blijf het jongetje aankijken, alsof ik ergens hoop dat mijn blik alleen genoeg is om hem de bibliotheek uit te jagen.

Onderwerp: Re: follow you down to the red oak tree ma jul 02, 2012 9:38 am

Als ik iets of iemand aan mijn schouder voel schudden duurt het maar een paar tellen voor ik rechtop op mijn bed zit. Ik wrijf het slaapzand uit mijn ogen en rek mijn handen hoog boven mijn hoofd uit terwijl een grote gaap mijn mond verlaat. Ik kijk om me heen en zie dat Papa zich aan het aankleden is. ''Goeiemorgen Papa,'' zeg ik zachtjes, een glimlach op mijn gezicht als Papa antwoord. Ik duw mijn Pororo deken van me af en laat mezelf langzaam op de grond zakken. De houten vloer is nog koud aan mijn blote voeten dus ik ren snel naar de ladenkast en trek vlug een paar Dooly sokken aan. Ik hoor Papa zeggen dat ik me moet gaan wassen en aankleden omdat ik naar school moest. Ik knik blij en loop dan naar de badkamer waar ik mijn tanden uitgebreid begin te poetsen. Mama vertelde altijd dat als je heel goed poetst; dat je dan veel sneller grote-mensen-tanden krijgt. En ik wil heel erg graag groot zijn dus ik doe altijd extra mijn best!

Als ik mijn tanden heb gepoetst, was ik snel mijn gezicht en handen. Mijn haar zit heel erg door de war, maar dat is niet zo erg want zo zit het toch altijd. Ik loop de slaapkamer terug op en begin de kleren aan te trekken die Papa voor mij op de stoel had gelegd. Als laatste pak ik mijn pilotenmuts en trek ik deze over mijn wilde haren heen. Het was mijn allerlievelingste muts want ik wil heel erg graag piloot zijn! Of uitvinder! Of tekenaar! Of zanger! Heel precies weet ik het nog niet, maar Papa zegt dat ik ook nog wel even tijd heb om te kiezen. Ik weet wel dat ik niet de politiek in wil, net zoals Mama. Ik weet niet wat 'de politiek in' betekend maar Mama moest mij daarvoor achterlaten en ik zou nooit mijn kinderen achterlaten! Ik voel tranen in mijn ogen maar voordat ze over mijn wangen kunnen rollen wrijf ik ze snel met mijn handen weg. Niet aan mama denken! Ik heb Papa nu en Papa is veel liever! Ik hoor Papa zeggen dat hij alvast naar school is en dat ik zelf niet te laat moest komen en ik voel de tranen weer opkomen. Ik wist dat Papa me niet voor goed ging verlaten, slechts voor een paar uurtjes, maar ik kon het niet helpen. Ik ren naar Papa toe en omhels zijn benen. ''Niet weggaan!'' hik ik door tranen heen. Ik hoor Papa zuchten en zeggen dat hij me wel naar mijn klas zou brengen. Met een betraand gezicht en een kleine glimlach kijk ik naar Papa's gezicht op. Ik laat zijn benen los en trek mijn nike schoenen aan. Ik sla mijn Pororo rugzak om waar al mijn kleurtjes en potloden en stiften inzitten en volg Papa de kamer uit.

Mijn juffrouw staat al buiten het lokaal te wachten en ik loop glimlachend op haar af. Mijn juffrouw is heel erg lief en laat ons altijd heel veel tekenen en schrijven en lezen. Ik kan al heel erg goed schrijven en lezen! Een paar grote mensen hebben mij eens een keer verteld dat ik hoogbegaafd of zoiets ben. Daarom zit ik ook al in groep 3! Ik zwaai naar Papa en loop de klas binnen. Er zitten niet heel veel kinderen op Sora's Institute. Eigenlijk maar een paar. Maar genoeg om spelletjes mee te spelen! School is al heel erg vlug voorbij, want het is woensdag en dan duurt school nooit lang. Stuiterend op mijn stoel wacht ik tot de juf klaar is met opruimen voor ik naar haar toe loop. Op woensdag na school brengt de juf mij namelijk altijd naar mijn afspraak met de psi.. spie... spiegeloog. Samen lopen we naar de juiste kamer waar wij maar even hoeven te wachten voor de spiegeloog komt. De spiegeloog en mijn juffrouw praten even met elkaar. Wat ze zeggen hoor ik niet helemaal want ze fluisteren het heel zachtjes en gebruiken soms woorden waar ik nog nooit van heb gehoord. Ik dacht altijd dat het niet netjes was om te fluisteren waar anderen bij zijn, maar ik zeg er niets van. Als het gefluister ophoud bukt de spiegeloog zich voor mij neer en verteld deze mij dat de afspraak vandaag niet door kan gaan omdat er iets tussen is gekomen. Ik knik als teken dat ik het begrepen heb. Dan staat de spiegeloog weer op en loopt weg. De juffrouw vraagt wat ik nu ga doen omdat Papa nog op school zit. Ik kijk glimlachend naar mijn juffrouw. ''Ik ga lezen in de biebelieloteek,'' zeg ik dan blij. Ik zwaai naar mijn juf en ren dan snel naar mijn bestemming.

In de biebelieloteek is het altijd heel erg rustig en stil. Heel veel mensen komen er niet, maar dat vind ik niet zo heel erg. Ik vind het wel altijd heel moeilijk om stil en rustig te zijn. Maar als ik eenmaal aan het lezen ben dan valt dat ook wel weer mee. Ik loop naar de boekenkast waar de boeken staan voor leeftijden tussen de 6 en de 9. Ik weet precies waar het boek staat wat ik aan het lezen ben, die had ik namelijk op de onderste plank, in de hoek achter de andere boeken verstopt. Ik wou namelijk niet dat andere kinderen het boek zouden pakken. Ik laat mezelf op mijn knieen vallen en vis met mijn arm naar mijn boek. Als ik hem heb, glimlach ik blij en haal ik hem tevoorschijn. Op de voorkant staat een hele grote perzik en een klein jongetje. 'De Reuzenpezik' en 'Roald Dahl' staan er met grote letters op. De biebelieloteekmensen hadden de vorige keer gezegt dat ik eigenlijk nog wat te jong voor dit boek was. Toen ben ik boos weggelopen en ben ik verder de biebelieloteek ingelopen. Hoe verder je namelijk liep hoe minder mensen er waren. Ik weet ook dat daar de hele moeilijke boeken staan en dat daarom er niet zoveel mensen komen.

Ik weet dat als de biebelieloteekmensen mij weer zien met dit boek dat ze dan wel weer iets gaan zeggen dus ik loop al meteen verder achterdoor. Bij de laatste tafel ga ik zitten en sla ik mijn boek open bij het ezelsoortje. Ik weet eigenlijk niet waarom het een ezelsoortje heet. Ook de juffrouw had geen idee. Misschien weet Papa het wel! Straks niet vergeten te vragen!

Het boek is zo spannend en grappig en leuk dat ik alles om mij heen vergeet. Plots hoor ik een geluid; een doffe klap. Ik draai me half op mijn stoel om en zie een onbekende man, die net zijn boek van de grond pakt, iets onder zijn adem mompelend. De man kijkt weer op en onze blikken kruisen. Half vragend kijk ik hem aan. Het blijft stil tussen ons, waarin de man uiteindelijk nog een paar passen dichterbij zet en zijn boek op het tafeltje naast mij legt. Ik werp een snelle blik op het boek als de man even wegkijkt en ik kan alleen al aan de kaft zien en aan de onmogelijk moeilijke titel dat het een heel moeilijk boek is. Ik kijk weer terug naar de man. Misschien weet hij wel waarom een ezelsoortje een ezelsoortje heet!

De man kijkt mij weer aan en zegt iets. Ik frons lichtjes en tuit mijn lippen een beetje. Ik wist dat veel mensen hier allemaal wel iets hadden waardoor ze niet echt goed zichzelf onder controle hadden, maar ik wou toch bijna de vraag stellen of hij 'z'n pilletjes wel genomen heeft'. Dit doe ik uiteindelijk niet, want de man wist niet beter, weet ik. ''Mama heeft mij achter gelaten,'' zeg ik dan zachtjes, maar zonder tranen. Er volgt een korte stilte voor ik besluit deze te verbreken. ''Kan ik je ergens mee helpen?''

Onderwerp: Re: follow you down to the red oak tree ma jul 02, 2012 10:18 am

Het antwoord van het jongetje komt als een verrassing, en enkele ogenblikken lang kan ik geen woorden vinden, wat behoorlijk ongewoon is. Haast automatisch zoek ik naar tekenen dat hij liegt, maar die kan ik niet vinden, en even vraag ik me af of kinderen op die leeftijd überhaupt al wel overtuigend kunnen liegen. Wanneer had ik mijn eerste leugen verteld die iedereen geloofd had? Ik kan het me niet herinneren. Hoe dan ook betekent het dat het jongetje de waarheid sprak, en daardoor wist ik niet goed wat ik moest zeggen. Mijn stilte spoort hem kennelijk aan zelf zijn mond weer open te doen, aangezien er al snel een vraag over zijn lippen gerold komt. Ik wil dat je uit mijn stoel komt en het liefste uit mijn zicht verdwijnt is het eerste wat er als mogelijk antwoord in me opkomt, maar die woorden slik ik in. Het is niet dat ik medelijden met hem heb; ik denk graag dat ik al sinds mijn tienerjaren geen medelijden meer ken met wie dan ook. Maar toch slik ik mijn woorden in, en schud ik in plaats daarvan mijn hoofd. Ik pak mijn boek van het tafeltje en ga aan de stoel aan de andere kant zitten, door het boek bladerend tot ik de pagina gevonden heb die ik zoek.

Enkele ogenblikken doe ik een poging om de tekst voor me in me op te nemen, maar al snel merk ik dat ik dezelfde regel al vijf keer gelezen heb en ik nog steeds niet weet wat er staat. Ik schud lichtjes mijn hoofd en richt mijn ogen op de vloer, zodat ik mijn gedachten de vrije loop kan laten. Mama heeft mij achtergelaten, zei hij. Maar ik kan me niet voorstellen dat ze een kind van, wat, vijf, zes jaar al meteen in dit instituut proppen, met alle grensgevallen die hier rondlopen - mezelf meegerekend. Hij moet haast wel iemand hebben die ze als familie rekenen. Maar waarom is hij dan nu niet bij dat familielid? En voor hij hier naartoe gebracht werd, voor zijn moeder hem achterliet, had ze toen naar hem omgekeken? Eigenlijk wil ik het hem vragen, maar wat zou ik eraan hebben als ik het weet? Zijn moeder is de mijne niet. Ik heb er helemaal niets aan te weten of ze hem verwaarloosde en hem, ten einde raad, uiteindelijk maar in dit gesticht gedropt heeft. Resoluut richt ik mijn ogen weer terug op de tekst.

Enige minuten later geef ik het echter opnieuw op, en tik met mijn vingers tegen de vorm van mijn mobiele telefoon die in mijn broekzak steekt. Met enige tegenzin haal ik hem eruit, en bekijk mijn lijst van gemiste oproepen. Allemaal van David. Geen enkele van mijn ouders. Niet verrassend, ze keken al nauwelijks naar me om toen ze iedere dag met me aan één tafel moesten zitten, laat staan dat ze zich de moeite zouden nemen me te bellen wanneer ik aan de andere kant van de wereld zit. Had ik graag ooit, één keer, willen horen dat ze van me hielden? Ja, natuurlijk. Natuurlijk had ik willen horen dat ik geen last was, dat ik net zoveel waard was als David. Wil ik dat nu nog steeds horen? Nee. Waarschijnlijk zou ik mijn telefoon uit het raam smijten als ze me zouden bellen. Ik hoef het niet meer te horen. Jarenlang genegeerd worden zorgt wel dat je een hekel krijgt aan iemand, ook al zijn het je ouders. Met elke seconde die ik aan ze denk, zweer ik dat ik mijn verachting voor hen kan voelen toenemen. Ik hoef ze niet meer. Maar het kind dat ik ooit geweest was had ze graag wel gewild.

Ik vraag me af of het jongetje een hekel aan zijn moeder heeft. Ik kijk hem vanuit mijn ooghoeken aan en stop mijn telefoon weg. Vervolgens richt ik mijn ogen terug op het boek dat open in mijn schoot ligt. Plotseling kan ik een stem horen, en pas een paar seconden later realiseer ik me dat het mijn eigen stem is. Het duurt nog enkele seconden langer voor mijn woorden tot me terugkomen. "Ik dacht dat kinderen niet van lezen hielden." Wanneer ze tot me teruggespeeld zijn, sla ik mijn boek dicht en leg het terug op de tafel; schijn ophouden was tot daaraantoe wanneer je een psychiater tegenover je had, maar bij een kind was het wel heel erg overbodig. Ik zak wat onderuit in mijn stoel en draai mijn hoofd wat opzij zodat ik naar het jongetje kan kijken. "Hoezo zit je überhaupt hier? Heb je geen vader waar ze je bij hadden kunnen stoppen?" Ik weet dat het merendeel van de patiënten hier niet graag antwoord geeft op die vraag, maar eerlijk gezegd kan het me weinig interesseren of het jongetje zich ongemakkelijk voelt of niet. Als hij niet van mijn vragen gediend is, moet hij maar opstaan en weglopen. Dan ben ik ook meteen van het probleem af.

Onderwerp: Re: follow you down to the red oak tree di jul 03, 2012 9:30 am

De man schud zijn hoofd 'nee' op mijn vraag. Ik glimlach flauwtjes en zie dat de man op de stoel naast het tafeltje naast mij gaat zitten. Dan keer ik mijn aandacht weer terug op het boek. Het word alleen maar spannender, vooral nu de reuzenperzik door het hek is gebroken! Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik lees dat tante Spons en tante Spijker onder de perzik komen en zo plat als papieren poppetjes zijn. Ook van het plaatje dat erbij staat voel ik mij blij worden. Ik wil net aan het nieuwe hoofdstuk beginnen als ik een klein geluidje hoor.

Heel voorzichtig kijk ik over de top van mijn boek heen en richt ik mijn ogen op de man. Hij lijkt onrustig, want hij tikt de hele tijd met zijn vingers tegen hetgene in zijn broekzak, waarschijnlijk zijn telefoon. Heel erg stiekem volg ik nieuwsgierig zijn bewegingen met mijn ogen. Ik ben daar heel erg voorzichtig in! Telkens als hij ook maar een beetje in mijn richting lijkt te kijken, richt ik mijn ogen heel snel weer op mijn boek. Het duurt niet heel erg lang voor de meneer inderdaad een telefoon tevoorschijn haalt, waar hij iets op begint te doen. Ik zie nu dat ik helemaal niet zo voorzichtig hoef te doen. De man is namelijk véél te diep in gedachten. Dat herken ik maar al te goed, want dat doen een heleboel grote mensen! Papa ook heel vaak en Mama soms ook. Mijn spiegeloog doet het misschien nog wel het aller meeste. Als ik er goed over nadenk, snap ik dat alleen hele slimme mensen te diep in gedachten kunnen zijn. Want slimme mensen hebben heel veel om over na te denken, omdat ze allemaal moeilijke dingen lezen en doen. Maar... Misschien zijn niet zo slimme mensen ook wel soms heel diep in gedachten, omdat ze makkelijkere dingen misschien niet zo heel goed begrijpen als hele slimme mensen. Dat zou ik aan mijn spiegeloog moeten vragen! Zij is namelijk heel slim en Papa en mijn juffrouw heeft mij verteld dat een spiegeloog heel veel met het denken van mensen bezig is. Of zoiets...

Plots kijkt de meneer mij aan. Meteen laat ik mijn ogen terug naar de tekst van mijn boek gaan. Hij had vast niet gezien dat ik aan het kijken was! Ik hoor de man zijn telefoon wegstoppen en ik probeer mij weer al mijn aandacht op de tekst te richten. Nog geen tel later hoor ik de man zijn stem iets zeggen. Ik kijk (alweer, niet dat hij dat weet) naar de man op, het boek wat omlaag drukkend. Ik denk even over zijn vraag na. De man heeft wel gelijk, bedenk ik me. Van alle kinderen in mijn klas ben ik de enige die heel vaak naar de biebelieloteek gaat. Ik zie dat de man zijn boek dicht slaat en deze op het tafeltje legt. Ik besluit dat dan een goed moment is om antwoord te geven, want als de man geen boek voor zich had, dan had hij alle aandacht op mij en dat betekende dat hij luisterde! Maar voor ik antwoord kan geven heeft de man alweer wat nieuws gezegt. De meneer had wel veel vragen zeg! ''Ik ben niet zoals andere kinderen dus ik vind lezen wel leuk,'' zeg ik, zeker van mijzelf. Ik maak een nieuw ezelsoortje en sla dan ook het boek dicht, die ik op mijn schoot laat liggen. ''En ik ben hier omdat ik AaDVD en uhm...'' even moet ik denken over het woord. Sep.. Super? ''Seprasieangst heb,'' eindig ik mijn zin uiteindelijk. ''En Papa is hier ook, maar hij is nu nog op school!'' Ik leg mijn hoofd wat schuin. ''En jij?'' vraag ik dan onschuldig. Misschien was de meneer wel een meester of een spiegeloog of een dokter! Want de meneer lijkt niet gek of raar.

Onderwerp: Re: follow you down to the red oak tree wo jul 25, 2012 4:57 am

Enigszins tot mijn verbazing geeft het jongetje gewoon antwoord op mijn vragen, alsof hij zich van geen kwaar bewust is. Misschien is dat ook wel zo, hoe moet ik dat weten, het is nu niet alsof ik een expert ben met kinderen. Dit laatste bewijst zichzelf opnieuw wanneer ik een lichte frons op mijn gezicht voel komen bij zijn uitleg over waarom hij hier zit. Hij is nog een kind, dus het zal vast wel logisch zijn dat hij struikelt over sommige woorden, maar het irriteert me dat het daardoor voor mij lastig is hem te begrijpen. Enkele seconden later hebben mijn hersenen de link gelegd tussen 'ADVD' en 'ADHD', en 'seprasieangst' is dan nog net helder genoeg om al meteen te vertalen.

Ik hoef niet te vragen waar hij zijn separatieangst van heeft; wat ik hem eigenlijk wel wil vragen is hoe hij dan (schijnbaar) zonder problemen hier alleen kan zitten terwijl z'n pa ergens anders is. Ik stel de vraag uiteindelijk niet omdat het me, uiteindelijk, toch vrij weinig kan interesseren; iedereen heeft zo zijn sores, zelfs al is het joch misschien net vijf of zes, en ik kan nu niet zeggen dat ik me gigantisch veel om anderen bekommer; vraag mijn ouders of David. (Al is David misschien een verkeerd voorbeeld.)

Even verwonder ik me erover dat ze zulke jonge kinderen al meteen in een gesticht wegstoppen; tegenwoordig zijn ze toch helemaal gebrand op 'humane' levensomstandigheden en zoveel mogelijk thuis zorg en weet ik wat voor een onzin nog meer. Goed, z'n ma heeft hem verlaten, maar hij heeft toch zeker nog wel andere familie dan alleen een pa die of een verslaving had of niet helemaal lekker in zijn hoofd is? Wederom interesseert het me niet echt dat ze schijnbaar geen moeite wilden doen en het joch hier dumpen het gemakkelijkste was; ik wil alleen begrijpen hoe die mensen die dat besloten hadden tikken. Waarschijnlijk beseffen ze zich niet helemaal goed wat voor een 'rotzooi' hier allemaal zit. Dat, of ze hebben niet alle informatie doorgespeeld gekregen. Mensen kunnen zo stom zijn.

De vraag die het joch me stelt komt niet echt als een verrassing; de meeste mensen zeggen anderen het liefste na, als het even kan. Wat ik van kinderen weet, doen zij dat al helemaal. Een geamuseerde glimlach verschijnt op mijn gezicht, en ik antwoord vloeiend: "Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis." Ik leg niet uit wat dat betekent, zowel omdat ik zijn reactie wil zien als dat het niet mijn schuld of probleem is wanneer hij niet weet wat het betekent. Ik hou hem zorgvuldig in de gaten, al voeg ik er na enkele ogenblikken dan toch aan toe: "Ze vinden dat ik niet helemaal goed bij zinnen ben." Wat onzin was. Nou en dat ik één keer een black-out heb gehad en daarbij toevallig bijna iemand verstikt heb. Als ik net wat langer de tijd had gehad en hij ook daadwerkelijk gestikt was, dan had hij het nog verdiend. De straf zou niet veel verschillend zijn geweest; dan zou ik in een cel gezeten hebben, maar nu zat ik eigenlijk in eenzelfde situatie. Misschien had ik dan wat minder telefoontjes gehad. Het zou nog bijna een verademing zijn ook.

Enkele ogenblikken lang blijf ik stil; dan zak ik iets onderuit en leg mijn hoofd opzij tegen de rugleuning zodat ik het joch kan aankijken. "Hoe heet je?" vraag ik--niet echt uit interesse, maar meer omdat het me begint te irriteren dat ik constant naar hem als 'het joch' moet refereren in mijn hoofd. En, nou ja, kennis is macht, en elk beetje informatie is kennis. Ik vraag niet naar zijn leeftijd omdat dat niet heel relevant is en omdat er andere manieren zijn om daarachter te komen. Moest toch nog iets uit te denken hebben.