Character Naam: Rayza Hill Leeftijd: 21 jaar Aandoening: periodieke explosieve stoornis
Onderwerp: until you see, you are just like me wo jul 04, 2012 12:33 am
ι нαve тнe тeɴdeɴcy oғ ɢeттιɴɢ very pнyѕιcαl, ѕo wαтcн yoυr ѕтep cαυѕe ιғ ι do yoυ'll ɴeed α мιrαcle
Langzaam liep de blonde dame heen en weer door de ruimte. Behendig, met een elegantie die het gevolg was van de jaren die ze op straat had geleefd, manouvreerde ze tussen de verschillende tafel en stoelen door. Haar ogen, een zeer lichte tint blauw die fel constrasteerde met de vrij heftige, zwarte make-up die ze droeg, gleden langs de verschillende wanden: namen de camera's in zich op en de verschillende hoeken die ze maakten. Op het eerste oog was de ruimte te klein voor een blinde plek, maar mocht die er wel zijn, dan zou zij hem vinden. Onwillekeurig vroeg ze zich af waarom ze hier ooit heen was gegaan. Ze had niet alleen jaren op straat rondgezworven, omdat ze thuis altijd ruzie had, maar ook omdat ze zich gevangen voelde tussen vier muren. Misschien zou ze haar tijd dan ook beter besteden op de binnenplaats, maar hier buiten komen, betekende nog steeds gevangen zijn. Meer dan binnen was ze zich buiten bewust van de eeuwige hekken, van de af en aanlopende bewaking, al dan niet in de vorm van doktoren en leraren. Ze begon spijt te krijgen dat ze zichzelf ooit had ingeschreven, want ze was nu niet meer bij machte om zichzelf te bevrijden. De doktoren zouden haar gezond moeten verklaren, dan pas mocht ze gaan. Momenteel vonden ze haar vooral instabiel en gevaarlijk. Ze hadden haar gelabeld met het kaartje 'periodieke explosieve stoornis' en zolang ze die explosieve kant van zichzelf niet onder controle kreeg, ging ze nergens heen. Ten slotte, zo had ze zelf immers gezegd, was ze een gevaar voor zichzelf en voor anderen.
Ze had behoefte aan een sigaret. Alhoewel ze zich ongeveer deed aan algehele onthouding van drugs en alcohol, merkte ze dat de nicotine van een sigaret een positieve werking had op haar onrustige geest: het deed haar kalmeren en daardoor kon een woede-aanval voorkomen worden. Maar meestal waren die uitbarstingen niet zo voorspelbaar dat ze op tijd een sigaret kon opsteken. Meestal was er het ene moment niks aan de hand en het volgende moment was ze hard op weg om iemand te vermoorden. In gedachte verzonken streek Rayza met haar vingertoppen over de vensterbank; liet strepen achter in het stof dat zich daar verzameld had. Meestal was ze niet ontevreden met de persoon die ze was, maar er waren momenten, zoals deze, dat ze zich realiseerde dat ze hard toe was aan verandering. Al was het maar omdat ze anders de rest van haar leven gevangen zou blijven, en als het niet hier was, dan was het wel in haar eigen ziel en de woede die daarbij hoorde.
Die gedachte deed een vlam van woede in haar borst ontvonken en ze greep zichzelf aan de vensterbank vast om te voorkomen dat ze iets anders zou pakken waar ze mee zou gaan gooien. Scherp ademde ze in en dwong zichzelf om slechts naar haar knokkels te staren die zich hard en wit onder haar huid aftekenende. Haar vingertoppen deden pijn door de verkrampte grip, maar het was een goede pijn: het leidde haar af van meer destructieve gedachtes. Uiteindelijk durfde ze het aan om haar armen wat meer te ontspannen en de vensterbank los te laten. Al wist ze wel beter dan zich weg te draaien van de vensterbank: één verkeerde blik, één verkeerd woord en ze was instaat om volledig door het lint te gaan, met alle gevolgen van dien.
Onderwerp: until you see, you are just like me 
wo jul 04, 2012 12:33 am