Yuichi Sakurai

A L G E M E E N
Voornaam Yuichi
Achternaam Sakurai
Bijnaam Yu-chan, Yu
Leeftijd 19
Geslacht Man
Geboortedatum 8 oktober 1992
Geboorteplaats Osaka, Japan
Geaardheid Biseksueel, maar schuw

I N R I C H T I N G
Positie Patiënt/dokter/leraar
Reden verblijf Yuichi heeft Bipolar II disorder; dit houdt in dat hij heen en weer springt tussen depressieve periodes en zogenaamde hypomanishe periodes, waarin hij meer energie heeft en over het algemeen vrij hyperactief is. Deze 'moodswings' zorgden ervoor dat hij leven dusdanig in de knoop kwam dat hij niet meer zonder medicatie en toezicht kon functioneren. Daarom stuurde zijn moeder hem, samen met zijn broertje, naar Sora Institute gestuurd, omdat hij daar de begeleiding kon krijgen die hij nodig had.
Duur verblijf 1 jaar en drie maanden

O U T S I D E
Tattoo's -
Piercings -
Lengte 181 cm
Gewicht 62 kg.
Oogkleur Bruin
Haarkleur Donkerblond/bruin (officieel zwart)
Littekens Op zijn polsen, van een half-doorgezette zelfmoordpoging.

I N S I D E
Verleden De eerste twaalf jaar van Yuichi's leven waren weinig bijzonders; het enige speciale in die twaalf jaar was de geboorte van zijn broertje, Yuji, met wij hij al op vroege leeftijd erg close zou worden. Ook al was Yuji maar een jaartje jonger, Yuichi voelde zich erg beschermend over hem; hij was tenslotte de grote broer, ook al scheelde het zich maar zo'n korte tijd. Er gebeurde niet veel bijzonders, de eerste paar jaar; de jongens gingen naar school, hadden natuurlijk mensen met wie ze het goed en minder goed konden vinden, en deden vooral heel veel samen. Yuichi vond zijn eerste jaar op de middelbare school hierdoor erg moeilijk; hij kwam ineens op een vreemde school, met allemaal vreemden, en zonder Yuji. Maar dit was niet het grootste struikelblok van dat jaar.

Het grootste struikelblok kwam enkele weken nadat Yuichi voor het eerst naar de middelbare school ging, in de vorm van zijn vader. Deze stapte op een avond, toen Yuichi huiswerk zat te maken, zijn kamer binnen, zijn gezicht serieus. Hij vroeg of hij even met Yuichi kon praten; deze zei natuurlijk geen nee. Zijn vader vroeg hem of ze op school bij biologie al iets gehad hadden over 'de bloemetjes en de bijtjes'. Yuichi was op dat moment meer beschaamd en half-geïrriteerd; hij had van andere jongens op school al genoeg klachten gehoord over ouders die 'het Praatje' wilden aangaan, en hij zat er op dat moment niet echt op te wachten; hij zei dus maar vaagjes dat ze dat nog niet gehad hadden, maar dat ze dat binnenkort wel zouden krijgen. Hij dacht dat dat genoeg was en dat zijn vader hem met rust zou laten; niets was echter minder waar.

Zijn vader zei dat het echt belangrijk was dat hij het zo snel mogelijk zou leren, en droeg Yuichi op zijn kleren uit te trekken. Yuichi dacht eerst dat hij een grapje maakte, maar al snel werd het hem duidelijk dat dit niet het geval was; toen Yuichi niet gehoorzaamde, trok zijn vader hem ruw bij zijn pols naar het bed toe, en zei hem geen kik te geven. Yuichi was te bang om iets uit te brengen of om zich te verzetten, en kon niet anders dan zijn vader zijn gang te laten gaan. Die nacht deed hij de deur op slot en maakte hem niet open, zelfs niet toen Yuji welterusten kwam zeggen. Hij had pijn, voelde zich vies, en durfde niet overeind te komen. Hij sliep de hele nacht niet. Toen hij de volgende ochtend maar moeilijk kon zitten, en zijn moeder en Yuji hem bezorgd vroegen wat er mis was, verzon hij dat hij zich niet lekker voelde en vertrok naar zijn kamer.

Deze situatie ging een tijd lang zo door. Langzaam maar zeker schoolde Yuichi zich erin de pijn te verbijten en niet elke keer een gezicht te trekken wanneer hij moest gaan zitten. Hij dacht dat het niemand op was gevallen, wat er gaande was tussen zijn vader en hem, en dat hij het in stilte zou moeten verduren tot hij op kamers ging. Ook dit was echter niet het geval. Ongeveer een jaar later, toen zijn vader net zijn kamer verlaten had en Yuichi zich net terug van de badkamer naar zijn bed gesleept had, sloop Yuji zijn kamer binnen en deed de deur achter zich dicht. Er viel een korte stilte alvorens Yuji deze verbrak met een zacht: “Hij doet het bij jou ook hè?” Op dat moment stortte Yuichi’s wereld volledig in; hij had Yuji niet kunnen beschermen.

Jarenlang hielden ze het voor de hele wereld verborgen; ze konden enkel met elkaar praten. Op een gegeven moment, toen Yuichi bijna zeventien was, zag hij het niet meer zitten, en wilde hij zelfmoord plegen; uiteindelijk zette hij hier niet helemaal mee door, omdat hij Yuji dan alleen achter zou laten. Hij had wel diepe sneeën in zijn polsen gezet, maar niet diep genoeg om dood te bloeden; wel diep genoeg om zijn moeder de schrik van haar leven te geven en om naar het ziekenhuis te moeten voor hechtingen. Natuurlijk kreeg hij de vraag waarom hij het gedaan had; toen hij hier geen antwoord op gaf, vroeg zijn arts toestemming aan zijn moeder om hem op te nemen en hem een gesprek met een psycholoog te laten hebben. Zijn moeder stemde hierin toe.

Het leek erop alsof de psycholoog geen vordering zou maken, want Yuichi hield zijn kaken stijf op elkaar. Er kwam echter een plotselinge, onbedoelde doorbraak toen de psycholoog op het einde van een van hun gesprekken zijn ouders en Yuji de kamer inriep. Bij het zien van zijn vader kromp Yuichi automatisch wat ineen; de psycholoog zag het meteen, en zag ook dat Yuji zich zo dicht mogelijk bij Yuichi hield en het verst bij hun vader vandaan. De psycholoog vroeg hierop of hij even met Yuichi en Yuji mocht praten. Uit dit gesprek, wat moeizaam op gang kwam, kon de psycholoog uiteindelijk dan toch een door schaamte zacht gemompelde bekentenis halen. Hun moeder werd ingelicht; hun vader werd gearresteerd en veroordeeld tot levenslang.

Hun moeder voelde zich uiteraard immens schuldig dat ze nooit iets gemerkt had, en dat ze haar kinderen niet had kunnen beschermen, en vertrok met ze naar Amerika om daar een nieuwe start te maken. Eenmaal daar kwam echter snel aan het licht dat zowel Yuichi als Yuji voor het leven getekend waren door hun vaders daden: Yuichi werd gediagnosticeerd met Bipolar Disorder, en Yuji met Dissociative Identity Disorder. Voor beiden werd het steeds moeilijker om normaal in de samenleving te functioneren, waardoor hun moeder zich uiteindelijk genoodzaakt zag hen in te schrijven bij Sora Institute. Zelf zocht ze, nadat haar jongens weg waren, therapie bij een aparte kliniek, waar ze nog steeds gesprekken heeft.
Karakter Over het algemeen is Yuichi stil en op zichzelf. Hij bemoeit zich liever niet met de problemen van anderen als hij niet door iemand benaderd wordt, en zal in een omgeving met veel mensen dus niet snel zijn mond open doen. Hij brengt alle mogelijke tijd op zijn kamer door, een koptelefoon op zijn oren. Met Yuji kan hij het prima vinden, en Yuji is dan ook een van de weinige mensen waar hij openlijk mee praat, vooral omdat hij weet dat Yuji hem lang genoeg kent om hem te begrijpen en omdat Yuji hetzelfde doorgemaakt heeft als hij. Yuji is ook de enige die iets merkt van Yuichi's hypomanische periodes - met hulp van de medicjinen en een grote concentratie slaagt Yuichi er wel in deze voor anderen te verbergen. Maar tijdens een depressieve periode is hij zelfs voor Yuji bijna onbereikbaar, en blijft hij het liefst de hele dag onder de dekens liggen tot hij er voor consult uitgesleept wordt. Ondanks zijn stille en teruggetrokken karakter is Yuichi zorgzaam, en is hij wel degelijk bereid anderen te helpen; hij wil gewoon niet de eerste zijn om toenadering te moeten zoeken.
Hobby's Alles wat hij maar alleen of met Yuji kan doen; lezen, schrijven, hardlopen, muziek luisteren
Houdt van Muziek, buitenlucht, sterren, Yuji, zijn moeder
Houdt niet van Zijn vader, zijn aandoening, drukte, mensen, alleen zijn
Habit(s) Door zijn medicatie (lithiumcarbonaat) trillen zijn handen eigenlijk constant. Dit kan hij zelf niet verhelpen.
Other Door vroegere medicatie (Valparin) heeft hij een lichte beschadiging aan zijn lever.