Yuji Sakurai

Identiteit
Volledige naam: Yuji Sakurai
Voornaam: Yuji (spreek uit als Joe-Djie)
Achternaam: Sakurai
Bijnaam: Yuji
Leeftijd: 18 jaar
Geslacht: Mannelijk
Geboortedatum: 21 Oktober 1993
Geboorteplaats: Osaka, Japan
Geaardheid: Biseksueel

Inrichting
Positie: Patiënt
Reden verblijf: Dissociative Identity Disorder (DID). DID is een stoornis die bestaat uit meerdere factoren. De grote lijn is in principe dat er een aanwezigheid van twee of meer duidelijk te onderscheiden persoonlijkheden zijn. Yuji kan zich echter niets herinneren van wat de andere ‘hij’ doet en heeft daarom vaak gaten in zijn geheugen, naast zo nu en dan wat flashbacks. Hiernaast hoort Yuji stemmetjes in zijn hoofd, iets wat onderdeel is van de aandoening, aangezien de andere Yuji als het ware tegen de echte Yuji praat. DID is een aandoening die ontstaat als er op zeer jonge leeftijd zeer erge dingen gebeuren. Hiervan krijgt Yuji soms flashbacks terwijl hij slaapt. DID houd ook in dat Yuji regelmatig paniekaanvallen krijgt.
Duur verblijf: 1 jaar en 3 maanden

Signalement
Lengte: 1.68 m
Gewicht: 52 kg
Postuur: Klein en vrij tenger, hoewel dikke wangen
Haarkleur: Rood met een pluk geel (origineel zwart)
Oogkleur: Donkerbruin/Zwart
Piercings/Tattoos: -
Littekens: -
Kledingstijl: Alternatief / Visual Kei

Individualiteit
Karakter: Yuji is ondanks zijn verleden een vrolijke, drukke jongen. Hij gedraagd zich over het algemeen altijd jonger dan dat hij is en vind het fijn om over gemoederd te worden. Yuji heeft echter ook een keerzijde. In deze gevallen is hij serieus, stil, terug getrokken en angstig. Deze periodes komen meestal voor als hij kort daarvoor flashbacks heeft gehad. De enige die op zo’n moment in zijn buurt mag komen is Yuichi. Als andere dan ook in zo’n periode bij hem komen krijgt Yuji meestal paniekaanvallen.
Hobby’s: Elektrische gitaar spelen, Drums spelen, Manga lezen, Gamen
Houd van: Muziek, geluid, cheesecake, slapen, praten, spelletjes, gek doen, Yuichi, z’n moeder
Houd niet van: Stilte, mensen die op hem neerkijken, z’n aandoening, z’n vader
Angsten: DID aanval krijgen, z’n vader
Turn ons: Langere mannen, kleinere vrouwen, iemand die interesse toont, muziekliefhebbers
Turn offs: Betweters, perfectie, tutjes

Historiek
Verleden: Yuji had in eerst instantie een normaal leven, zonder al te veel abnormale dingen. Het gezin was als ieder ander; een liefhebbende moeder, een hardwerkende vader, een beschermende oudere broer en Yuji zelf; het jonge, drukke broertje. Yuji was al vanaf zeer jonge leeftijd sterk aan zijn broer Yuichi gehecht, haast tot op het punt van onafscheidelijkheid. De eerste jaren gebeurde er weinig bijzonders; de jongens gingen naar school, hadden natuurlijk mensen met wie ze het goed en minder goed konden vinden, en deden vooral heel veel samen. Yuji was net acht jaar toen het leven een drastische wending voor hem nam.

Yuji’s moeder was op het moment op haar werk, Yuichi was bij een vriendje spelen. Z’n vader was waarschijnlijk beneden televisie aan het kijken terwijl Yuji op zijn slaapkamer een gebouw van lego aan het bouwen was. Plots werd er op de openstaande deur geklopt. Yuji keek op en zag zijn vader staan, wie hij een brede glimlach schonk. De glimlach werd beantwoord met een klein knikje van het hoofd. Yuji vond dat zijn vader een beetje vreemd uit de ogen keek, maar besloot al gauw dat het wel niets zou zijn en keerde zijn aandacht terug op de lego. Zijn vader liep al gauw de slaapkamer binnen en ging naast Yuji op de grond zitten, zijn hand op Yuji’s schouder. “Yuji?” hoorde hij zijn vaders stem. Yuji keek weer op en ontmoette zijn vaders blik, diens gezicht strak en haast emotieloos, afgezien van iets wat Yuji niet kon herkennen. Yuji vroeg wat er aan de hand was maar zijn vader gaf niet direct antwoord. Een korte tijd bleef Yuji’s vader zelfs volledig stil, alsof hij zich iets aan het bedenken was. Toen, vanuit het niets, veranderde zijn vader op slag; een brede glimlach op zijn gezicht. Hij vertelde dat hij iets leuks en speciaals wou doen wat alleen voor de allerliefste kinderen bedoeld was. Een kind zoals Yuji. Yuji raakte enthousiast en dacht aan de avonturen die hij, zijn vader en Yuichi samen konden beleven. Maar zijn vader schudde zijn hoofd over dat. Het zou een geheimpje moeten blijven tussen hun twee. Alleen hun twee. Yuji vond dit wat minder omdat z’n broer er niet betrokken bij zou zijn, maar was tegelijkertijd trots op zichzelf dat z’n vader hem zo speciaal vond.

Yuji stemde in met wat het ook was. Zijn vader glimlachte en vertelde Yuji dat hij zijn kleding uit moest doen. Yuji vond dit heel raar maar deed wat zijn vader vroeg. Yuji was tenslotte de allerliefste zoon. De acties die zijn vader verrichtte deden Yuji pijn en hij huilde en vroeg zijn vader te stoppen. “Je houdt toch wel van papa? Als je echt van papa houdt, dan doe je dit gewoon.”

Het legohuis was kapot toen Yuji eindelijk, zijn gezicht betraand, in slaap viel.

---

Dit hield jaren aan. Yuji voelde zich niet langer meer speciaal. Hij voelde zich vies. Toen Yuji elf was en Yuichi op een ochtend trillend naar beneden kwam, bleek, rode ogen, de pijn in zijn gezicht af te lezen wist Yuji het meteen. Het duurde echter nog een dik jaar voor hij de kamer van zijn broer opsloop en Yuji durfde toe te geven wat hij al jaren verborgen hield.

Jarenlang hielden ze het voor de hele wereld verborgen; ze konden enkel met elkaar praten. Yuji voelde hoe hij veranderde. Hij begon gaten in zijn geheugen te krijgen en kreeg soms paniekaanvallen als zijn vader te dicht bij hem in de buurt kwam. Hij hoorde ook een stem in zijn hoofd die hem vertelde dat alles goed zou komen. Dat hij hem zou beschermen. Hij hoorde van zijn leraar dat hij soms een totaal ander persoon leek. Deze stem hielp Yuji om zichzelf een beetje te blijven. Zijn vrolijke, kinderachtige zelf. Yuji vertelde zijn belevingen echter aan niemand. Zelfs niet tegen Yuichi, die steeds depressiever leek te worden.

Op een gegeven moment, toen Yuji bijna zestien was, leek Yuichi het helemaal niet meer te trekken. Yuji probeerde zoveel mogelijk er voor zijn grote broer te zijn, zoals hij wist dat Yuichi er ook voor hem was. Yuichi sneed zich polsen door. Niet diep genoeg om dood te bloeden; wel diep genoeg om zijn moeder de schrik van haar leven te geven en om naar het ziekenhuis te moeten voor hechtingen. Al gauw werd er een psycholoog bij geroepen. Dit alles beangstigde Yuji verschrikkelijk. Hij voelde zich onzeker en wist niet wat te doen en vroeg zich af of Yuichi hun verhaal zou vertellen.

Het leek er echter op alsof de psycholoog geen vordering zou maken, want Yuichi hield zijn kaken stijf op elkaar. Er kwam echter een plotselinge, onbedoelde doorbraak toen de psycholoog op het einde van een van hun gesprekken zijn ouders en Yuji de kamer inriep. Bij het zien van zijn vader kromp Yuichi automatisch wat ineen; de psycholoog zag het meteen, en zag ook dat Yuji zich zo dicht mogelijk bij Yuichi hield en het verst bij hun vader vandaan. De psycholoog vroeg hierop of hij even met Yuichi en Yuji mocht praten. Uit dit gesprek, wat moeizaam op gang kwam, kon de psycholoog uiteindelijk dan toch een door schaamte zacht gemompelde bekentenis halen. Hun moeder werd ingelicht; hun vader werd gearresteerd en veroordeeld tot levenslang.

Hun moeder voelde zich uiteraard immens schuldig dat ze nooit iets gemerkt had, en dat ze haar kinderen niet had kunnen beschermen, en vertrok met ze naar Amerika om daar een nieuwe start te maken. Eenmaal daar kwam echter snel aan het licht dat zowel Yuichi als Yuji voor het leven getekend waren door hun vaders daden: Yuichi werd gediagnosticeerd met Bipolar Disorder, en Yuji met Dissociative Identity Disorder. Voor beiden werd het steeds moeilijker om normaal in de samenleving te functioneren, waardoor hun moeder zich uiteindelijk genoodzaakt zag hen in te schrijven bij Sora Institute. Zelf zocht ze, nadat haar jongens weg waren, therapie bij een aparte kliniek, waar ze nog steeds gesprekken heeft.