nieuw topic want html fail

Alice heeft maar één probleem, maar dit is gelijk een groot: ze lijdt aan het syndroom van Capgras. Dit houdt in dat ze gelooft dat haar familie of bekenden niet langer de mensen zijn waar ze van houdt, maar dat ze vervangen zijn door dubbelgangers die het gedrag en uiterlijk van hun daadwerkelijke geliefden perfect kunnen nabootsen. Ze erkent wel dat deze dubbelgangers mensen zijn, maar vertrouwt ze echter voor geen cent en zal ook geen bevelen van ze aannemen en elk woord dat ze zeggen wantrouwen, vooral als het betrekking heeft op iets wat haar aangeraden wordt. Haar syndroom kan van de een op de andere dag komen opzetten: als ze 's avonds naar bed gaat, kan er nog niets aan de hand zijn en kan ze prima overweg kunnen met iemand die ze al maanden kent, maar de volgende ochtend kan ze wakker worden en denken dat deze persoon een dubbelganger is. Van dit geloof zal ze daarna echter niet meer afwijken.

Naar bekenden:
Suspicious Ze vertrouwt letterlijk niemand van de mensen die ze goed kent. Ze gaat ervan uit dat geen enkele van deze dubbelgangers het goed met haar voor heeft en luistert dan ook absoluut niet naar wat haar verteld wordt. Met bewakers heeft ze geen problemen, omdat ze vaak verschillende gezichten ziet, en ze gedraagt zich binnen Lucius Dale dus over het algemeen voorbeeldig - alleen gesprekken met haar psychiater zijn lastig, omdat haar syndroom dus toeslaat bij gezichten die ze over langere tijd leert kennen, en ze dus eigenlijk om de zoveel tijd van psychiater zou moeten wisselen. Dit is echter niet het beleid van Lucius Dale, dus blijft ze wantrouwig naar haar psychiater toe.
Distant Doordat ze niemand vertrouwt, is ze ontzettend stil en afstandelijk. Tijdens gesprekken met haar psychiater trekt ze haar mond amper open, en ze zal geen diepzinnig woord wisselen met haar hutgenoten. Dat heet niet dat ze geen antwoord kan geven op een vraag als 'weet je hoe laat het is' of 'mag ik x lenen', maar dit antwoord zal kort en to-the-point zijn. Ze beoefent ook geen enkele hobby in het bijzijn van mensen die ze kent - dat doet ze liever in een stil kamertje of bij vreemden, want stel dat het tegen haar gebruikt wordt?
Independent Door dit alles is ze ontzettend op zichzelf aangewezen en kan ze zichzelf ook prima redden. Ze neemt zelf haar eigen medicijnen, laat niemand aan haar bed of spullen. Ze wordt niet rechtuit kwaad wanneer iemand anders dit voor haar doet, maar als blikken konden doden, zou de persoon in kwestie languit op de grond liggen. Meestal loopt ze daarna ook een tijd weg van haar hut.

Naar vreemden:
Friendly Naar mensen die ze niet kent, en dus mensen waarvan ze niet denkt dat ze vervangen zijn door dubbelgangers, is ze extreem vriendelijk. Ze zal altijd klaarstaan om te helpen, zelfs wanneer ze eigenlijk geen tijd heeft, en zal een vreemde zelfs verdedigen als dat nodig is.
Talkative Omdat ze weigert te praten met mensen die ze kent, compenseert ze dat door haast honderduit te praten met mensen die ze niet kent. Er kan van alles uitkomen, van het mooie/slechte weer tot klachten over het eten. Ze heeft niet goed door dat dit voor sommige mensen irritant kan zijn; ze is al lang blij dat ze haar stem en gedachten de vrije loop kan laten gaan.
Clingy Ook al wil ze dit liever niet toegeven, Alice voelt zich eenzaam doordat ze geen close friends of familie meer heeft, in haar ogen; daardoor klampt ze zich haast wanhopig vast aan wie-ever er ook maar een gesprek met haar aanknoopt. Dit kan zich uiten in een overdreven interesse in de andere persoon, of het daadwerkelijk overal volgen van deze persoon. Ook hierbij heeft ze niet door dat ze irritant is.

Alice Bonny werd geboren als Alice Guthrie in Lyford Cay, op New Providence in de Bahama's. Zoals dat ook niet anders kon in deze buurt, was Alice's familie ontzettend rijk - niet zozeer omdat ze een goedverdienende baan hadden, maar meer omdat hun ouders (of in ieder geval de ouders van haar vader) ook rijk waren geweest, en een erfenis van heb-ik-jou-daar nagelaten hadden. Alice groeide dan ook op in grote weelde, en kreeg alles wat haar hartje begeerde. Toen ze op pianoles wilde, kocht haar vader een vleugel en huurde een privé-leraar in; toen ze wilde paardrijden, kreeg ze een eigen paard; toen ze voor haar zestiende verjaardag een auto wilde, kreeg ze het duurste model. Alice was hierdoor wel wat verwend, in de zin dat ze verwachtte dat ze alles wel kreeg wanneer ze het wilde, maar werd er niet onvriendelijk door, en realiseerde zich dat er ook genoeg mensen waren die het een stuk slechter hadden.

Eigenlijk had Alice het perfecte leventje. Hieraan kwam echter een einde vlak na haar zestiende verjaardag. Haar moeder was al een tijdje ernstig ziek, en Alice maakte zich zorgen, aangezien ze ontzettend close was geweest met haar moeder maar deze nu ineens dingen begon te vergeten en niet meer leek te kunnen bewegen; haar vader bleef echter zeggen dat het wel goed zou komen, dat het gewoon tijd nodig had, en omdat hij nog nooit tegen haar gelogen had, geloofde ze hem. Haar moeder stierf echter, ongeveer twee maanden na Alice's zestiende verjaardag. Pas achteraf werd Alice verteld dat haar moeder de ziekte van Creutzfeldt-Jakob had gehad.

Alice had het erg moeilijk met het overlijden van haar moeder. Ze werd een stuk stiller en steeds meer teruggetrokken en kreeg moeite op school. Dit veranderde toen haar vader, slechts zes maanden na het overlijden van haar moeder, trouwde met een nieuwe vrouw. Alice begreep ook wel dat haar vader niet voor eeuwig weduwnaar kon blijven, hij was immers nog jong genoeg, maar ze nam het hem ontzettend kwalijk dat hij al zo snel opnieuw trouwde. De twee kregen steeds vaker en erger ruzie, tot Alice weigerde haar vaders achternaam te dragen; in plaats van Guthrie wilde ze Bonny genoemd worden, naar haar moeders meisjesnaam.

De ruzies tussen vader en dochter begonnen steeds meer te escaleren. Meestal, wanneer Alice het echt even zat was, liep ze naar het strand dat vlakbij hun huis lag om uit te waaien; op een avond toen ze zeventien was, echter, stapte ze in haar auto en vertrok ze naar Nassau, met de bedoeling daar een aantal dagen te blijven - misschien dat haar vader dan eindelijk zou snappen hoe moeilijk ze het had met haar stiefmoeder. Alice zou echter nooit in Nassau aankomen. Ze was nogal overstuur toen ze vertrok en was niet helemaal helder, waardoor ze domme beslissingen in het verkeer nam en niet vlug genoeg op de rem stond toen een auto voor haar plotseling remde. Om niet tegen hem op te botsen, week ze uit naar de andere rijbaan, waar er op dat moment echter een vrachtwagen aangereden kwam. Alice kon niet meer uitwijken en werd aangereden. Zwaar gewond werd ze naar het ziekenhuis gebracht.

Daar bleek al snel dat ze, naast een fiks aantal botbreuken en snij- en schaafwonden, een hersenletsel opgelopen had, al konden artsen niet zeggen hoe het zou uit pakken. In het ziekenhuis leek er tijdens Alice's rehabilitatie namelijk niets aan de hand. Ze werkte goed mee, was vriendelijk tegen de zusters. Pas toen ze naar huis mocht begonnen de problemen. Ze weigerde te praten met haar vader of stiefmoeder, praatte zelfs niet met haar vriendinnen, en wanneer ze wel iets zei, konden ze uit haar woorden opmaken dat het leek alsof ze het tegen compleet andere personen hadden. Alice's vader was hier uiteraard bezorgd over, en nam haar mee terug naar het ziekenhuis, waar Alice werd doorverwezen naar een psychiater. Deze constateerde het syndroom van Capgras bij haar. Naast intensieve therapie viel daar niet veel aan te doen, dus Alice ging gewoon weer met haar vader mee naar huis. Deze kon echter niet met de aandoening van zijn dochter omgaan en dus werd Alice, na overleg met haar psychiater, naar Lucius Dale gestuurd, in de hoop dat ze daar wel fatsoenlijk geholpen zou kunnen worden.