CLEMENTINE ANNE SCOTT

CLEM, TINY, AVIAN

19

VICTORIA, CANADA

HETEROSEXUAL

O U T S I D E
• Hair Ginger
• Eyes Translucent blue
• Height 1.73
• Build Normal, slightly slender
• Style Eclectisch; van trendy tot hipster tot slordig
• Tattoo's/piercings Op haar rechter bovenarm

I N S I D E
• Karakter Over het algemeen is Clementine het grootste gedeelte van de tijd vooral lief en zorgzaam. Ze staat dan op elk moment van de dag klaar voor anderen en plaatst de behoeften van anderen voor haar eigen. Ze is meestal opgewekt en ziet vooral de zonnige kant van het leven, maar dit heeft ook een keerzijde: ze is ontzettend idealistisch, soms zelfs te, en overschat haar kunnen en haar grenzen meer dan eens. Door haar idealisme en haar sterke verlangen om een betere, eerlijke wereld te scheppen, kan ieder klein struikelblok een levensgroot probleem voor haar zijn. Ze maakt van de vreemdste, kleine dingen een onoverkomelijk probleem, waardoor ze onnodig kwaad worden op zichzelf, de situatie, of anderen. In haar gretigheid en vaak enthousiasme om iets te doen denkt ze vaak niet goed na voor ze iets doet, waardoor haar acties soms niet goed uitpakken of juist averechts werken; ze kan dan geïrriteerd uit de hoek komen tegen mensen die haar wijzen op haar zwakke plekken. Ze is zich van deze kant bewust en probeert hem zoveel mogelijk te onderdrukken, voornamelijk omdat ze niemand wil kwetsen door iets wat ze zonder na te denken zegt. Boven alles blijft ze ontzettend attent en wil ze niets liever dan anderen helpen en tevreden stellen.
• Geschiedenis Clementine’s vroege kinderjaren waren eigenlijk niet veel bijzonders; zoals de meeste kinderen werd ze geboren in een jong gezin en groeide ze op bij zowel haar vader en haar moeder. Ze had geen broers of zussen, maar legde altijd ontzettend gemakkelijk contacten en werd door de meeste kinderen wel aardig gevonden, dus verlegen om speelkameraadjes zat ze eigenlijk nooit, al helemaal niet toen ze op de kleuterschool Kristina Wright ontmoette, met wie ze vanaf haar vierde onafscheidelijk werd. Vooral op de basisschool hing ze net zo veel bij Kristina thuis als bij haar eigen ouders. Ze voelde zich altijd onzettend welkom binnen Kristina’s gezin – omdat ze zo jong was toen ze voor het eerst bij Kristina thuis ging spelen, heeft ze het nooit vreemd gevonden dat Kristina en haar jongere broertje Adam twee papa’s hadden in plaats van een papa en een mama. Davy en Thomas waren ontzettend vriendelijk en grappig, vond ze, en ze kwam er graag.

Ze kon het ook goed vinden met Kristina’s jongere broertje, Adam, die iets meer dan twee jaar jonger was dan zij. Ze zat maar heel kort met Adam op dezelfde school, aangezien zij al in haar laatste jaar van Junior High zat toen Adam pas van de basisschool afkwam, maar in dit jaar zag ze dat Adam absoluut niet gemakkelijk in de groep lag. Voor zover ze kon zien had hij geen vrienden of mensen waar hij vaker mee optrok, en werd hij zelfs gepest door zijn klasgenoten, al wist ze op dat moment niet waarom. Zij en Kristina, die een vrij grote en gevarieerde vriendengroep hadden, probeerden ervoor te zorgen dat Adam bij hen kon zitten in de pauze, in de hoop dat hij zo minder gepest zou worden, maar aangezien Clementine en Kristina het jaar erna naar High School gingen, in een ander gebouw, moest Adam het de twee jaar erna zelf redden. Clementine deed nog steeds aardig tegen hem wanneer ze bij hen thuis was en probeerde hem wat op te beuren, maar veel mocht het niet baten, en er was niet veel wat ze überhaupt kon doen.

Haar mutatie werd niet ontdekt tot haar vijftiende, simpelweg omdat hij toen pas op kwam zetten. Haar moeders kant van de familie was nogal actief en gingen vaak op uitstapje, waarbij Clementine meestal meeging, want ze hield van de buitenlucht en ze hield van activiteiten. Toen de familie ging hiken in het Carmanah Walbran Provincial Park gebeurde het. Clementine liep, zoals gewoonlijk, achter de groep aan, aangezien ze meer om zich heen keek dan dat ze echt doorliep, en was blijven staan bij de rand van een afgrond om naar beneden te kunnen kijken. Ze schrok van iets – ze weet nu al niet meer van wat – en verloor haar evenwicht, waardoor ze het ravijn in donderde.

Het enige wat ze zich nog van dat moment kan herinneren is dat ze gilde en haar ogen stevig dichtkneep, en dat de sensatie van vallen plotseling ophield zonder dat ze ergens op terecht was gekomen; toen ze haar ogen open deed, voelde ze zich anders, alsof ze niet meer in haar eigen lichaam zat, en kon ze zien dat ze zweefde – nee, dat ze vloog. Uiteraard was ze nog steeds doodsbang, want dit behoorde toch ook helemaal niet te kunnen, en wilde ze niets liever dan terug naar het pad waar ze vanaf gedwaald was. Ze kan zich niet herinneren dat ze zichzelf bewust in beweging heeft gezet, simpelweg dat ze naar de rand van het ravijn keek en zich vervolgens daar bevond, uitgeput en duizelig, maar terug in haar eigen lichaam en in veiligheid. Haar familie was geschokt en verbijsterd.

Over de weken die volgde herhaalde zich de ervaring nog enkele malen. Vooral wanneer Clementine hardliep en haar gedachten de vrije loop liet gaan, of zich het gevoel van vliegen voor de geest probeerde te halen, vloog ze daadwerkelijk weer. Na enkele keren probeerde ze zichzelf te bekijken in de reflectie van een raam wanneer ze erlangs vloog, maar ze kon zichzelf amper zien; ze zag de vage outline en schittering van de gedaante van een adelaar, maar geen veren of details. Ze zou pas enkele maanden later horen dat dit astral shapeshifting heette. Haar eagle vision, waarvan ze eigenlijk meteen wel wist dat het te maken had met haar adelaarsgedaante, kwam net zo per ongeluk opzetten; ze zag iets in de verte waarvan ze niet meteen kon zien wat het was, en spande zich zodanig in dat het op een gegeven moment leek alsof ze ernaast stond. Haar nieuwe krachten waren niet onopgemerkt gebleven; slechts enkele weken na haar eerste shift stond er een vrouw voor de deur, die zich voorstelde als iemand van Genosha Island, waar een speciale school lag voor mensen zoals zij. Na een lang gesprek met haar ouders werd Clementine door de vrouw meegenomen.

Er werd haar al snel duidelijk dat ze niet terug naar huis kon tot ze afgestudeerd was, wat haar verdrietig stemde, want ze miste haar ouders en vrienden, maar stelde zich er inderdaad op in dat ze niemand van haar geboortestad zou zien tot ze klaar was. Haar verrassing was dan ook groot toen ze op een dag Adam in de gangen zag lopen. Zelfs van een afstandje kon ze zien dat het niet goed met hem ging; hij zag er uitgeput uit en zijn ogen stonden vreemd, en elke stap die hij zette leek er een met grote tegenzin te zijn. Ze stapte natuurlijk meteen op hem af in de hoop hem te kunnen opbeuren. Ze kwam er al snel (per ongeluk achter) dat Adam in een zware depressie was beland als gevolg van escalerende pesterijen nadat zij en Kristina van school waren gegaan, zo erg zelfs dat hij met self-harm was begonnen. Hier schrok ze erg van, want ze kende Adam als een vrolijke en drukke jongen, en ze zag het als haar taak om hem hiervan af te krijgen.

Om dit te bewerkstelligen nam ze hem iedere ochtend en avond apart en vroeg hem zijn mouwen op te stropen, zodat ze kon controleren of hij nieuwe sneeën erbij had gekregen. Na een paar weken namen de sneeën af, waar ze ontzettend opgelucht over was; ze had echter niet in de gaten dat Adam enkel andere plekken had gevonden om zichzelf te verwonden. Ze kwam hierachter toen ze op een middag Adam’s kamer binnenliep en hem in de badkamer vond, één been in de badkuip en een scheermesje in de huid van zijn bovenbeen. Ze werd duizelig van de hoeveelheid bloed en zakte half in elkaar, maar haalde het tot de badkuip. Ze wist niet wat ze moest zeggen, kon ook niets zeggen door de tranen en het gevoel van misselijkheid dat haar bekropen was; ze sloeg simpelweg haar armen om Adam heen en druke hem tegen zich aan, niet van plan hem de eerstkomende tijd los te laten, en huilde tegen zijn schouder aan.

Hierna ging het beter met Adam; hij sneed zich niet of nauwelijks, omdat hij zo geschrokken was door Clementine’s reactie. Ondanks het feit dat het beter gaat, is Clementine nog steeds ongelofelijk bezorgd, en probeert ze zoveel mogelijk bij Adam te zijn; ze kan daadwerkelijk niet slapen als ze hem niet minstens één keer per dag ziet.

• Hobbies Schilderen, klimmen, hardlopen, gamen
• Likes Boeken, talen, nutteloze weetjes, vliegen, pasta
• Dislikes Bloed, donker, mist, regen, brood
• Fears Hemophobia, ook wel een angst voor bloed. Ze wordt gelijk misselijk en duizelig wanneer ze bloed ziet, waardoor haar menstruatie bepaald geen lolletje is. Er is nooit met zekerheid vastgesteld waar deze angst vandaan komt; de meeste mensen denken dat het komt doordat ze bloed is gaan associëren met self-harm nadat ze Adam dit heeft zien doen, maar sommige mensen denken dat de angst al uit haar kinderjaren komt. Met helende wonden heeft ze overigens geen probleem; het is alleen opwellend of stromend bloed waar ze een probleem mee heeft.

M U T A T I O N
• Mutatie Astral shapeshifting & eagle vision
• Uitleg Eigenlijk lijkt het heel erg op gewoon shapeshiften, alleen kan Clementine enkel de gedaante van een adelaar aannemen. Daarbij lijkt het wel alsof de shift niet helemaal compleet is - haar adelaarsvorm is haast transparant, en niet of moeilijk te zien tenzij je weet waar je moet kijken. Ze kan snel heen en weer springen tussen haar adelaarsvorm en haar mensenvorm, soms zelfs mid-sprong of mid-vlucht, en kan redelijk grote afstanden overbruggen, al wel binnen een beperkte ruimte; meestal gebruikt ze haar mutatie om een sprong te kunnen maken die ze als mens niet zou kunnen maken zonder haar nek te breken, of om eventuele vijanden te kunnen verrassen. Door de eigenschappen van haar dier heeft ze tevens ontzettend goede ogen, waarmee ze tot wel vijf keer zo ver kan kijken als een normaal mens. Hiervoor hoeft ze niet daadwerkelijk te shiften, al moet ze haar ogen er wel op instellen.
• Mutatie voordelen Doordat ze slecht op astraal niveau shift, zijn haar shifts sneller te voltooien, waardoor ze in flits van de ene plek naar de andere kan, wat vooral handig is wanneer ze in gevaar is. Het is gemakkelijker om dichtbij vijanden te komen en ze snel uit te schakelen, omdat ze als adelaar haast niet zichtbaar is. Door haar verre blik kan ze gevaar tevens van een afstand zien aankomen.
• Mutatie nadelen Het kost enorm veel energie om zo snel te shiften en vliegen; hierdoor kan Clementine maar korte afstanden vliegen, en dit niet te vaak achter elkaar omdat het haar kan uitputten. Wanneer ze te lang of te vaak shift en vliegt, kan ze duizelig worden of zelfs bewusteloos raken. Ver kijken kost minder energie en ze kan er niet bewusteloos van raken, maar ze kan er, wanneer ze het te lang doet, wel stevige hoofdpijn van krijgen.
• Mutatie grenzen Doordat haar mutatie zoveel energie kost, kan ze hem maar beperkt gebruiken - eigenlijk alleen maar in noodgevallen, omdat ze zelfs na een paar shifts al licht vermoeid is en niet meer scherp op alles reageert. Haar verre blik kost, zoals gezegd, minder energie en is vrij effectief, maar ze kan hierin heel sterk beperkt worden door vervuilde lucht of mist; hier kan haar blik zelfs niet tegenop, en bij erg dichte mist ziet ze vaak niet meer dan een normaal mens.

T R I V I A
• Clementine kreeg haar tattoo toen ze veertien was; haar moeder was tattoo artist van beroep en zat zelf nogal onder, dus toen haar dochter de wens uitsprak om ook een tattoo te nemen, was zij uiteraard degene die hem zette. Peter was er iets minder van gecharmeerd; hij had gehoopt dat zijn dochter wat minder wild zou zijn als haar moeder.

• De reden dat Clementine van schilderen houdt komt ook van haar moeder. Als kind mocht ze soms bij haar moeders werk kijken, zolang ze op een stoel bleef zitten en niet in de weg liep, en ze was zwaar onder de indruk van de kunstwerken die haar moeder als het ware creëerde. Een carrière als tattoo artist zag ze niet zitten, want met naalden in mensen prikken en ze pijn doen, nee bedankt, maar ze wilde wel mooie dingen creëren, dus begon ze met schilderen.

• Clementine is soms nogal excentriek, wat zich uit in haar soms nogal chaotische kledingstijl maar voornamelijk in haar haar. Ze is ginger van zichzelf, maar vindt meer dan eens dat haar haar niet rood genoeg is en gooit er dan een rode kleurspoeling overheen. Ze heeft ook al meerdere malen andere haarkleuren gehad, vaak zelfs zo vreemd als roze of groen. Ze heeft het één keer kort laten knippen, maar wilde daarna weken niet haar kamer uit omdat ze het niet mooi vond en zich schaamde. Sindsdien is het nooit korter dan tot haar schouderbladen geweest.

• Haar “wilde” kant komt van haar moeder – tenminste, dit is wat haar vader altijd zei. Van hem heeft ze echter ook genoeg geërfd, voornamelijk een voorliefde voor talen en literatuur, en een vreemde gewoonte om de domste weetjes op te zoeken waar niemand verder iets aan had. Op een typische zaterdagavond kon je vader en dochter verwikkeld vinden in een hevige discussie over de juiste of onjuiste benaming van velcro als velcro, of de regels die er in het begin van de 20e eeuw bestonden over het gebruik van auto’s.

• Een van haar favoriete activiteiten is gamen met Adam. Het liefste speelt ze Nintento games, zoals Mario Kart en Super Smash Brothers, waarbij ze behoorlijk fanatiek kan worden. Ze kan wel tegen haar verlies, maar verliest natuurlijk liever niet.

• Ze huilt ontzettend snel. Like, zet haar een Disneyfilm op en binnen vijf minuten lopen de tranen over haar wangen. Ook in het dagelijks leven huilt ze snel; bij een obstakel kunnen haar uit pure frustratie de tranen in haar ogen schieten.

• Hoewel ze niet met opzet probeert mensen te laten schrikken, heeft ze er grote lol in hoe mensen reageren als ze plotseling achter hen staat nadat ze haar mutatie heeft gebruikt. Ze probeert in zo’n gevallen niet te lachen (wat vaak mislukt) maar er staat altijd wel een geamuseerde glimlach op haar gezicht.

MICHAEL "MICK" BAINES

GENESIS

28

PEMBROKE, WALES, UK

HETEROSEXUAL

O U T S I D E
• Hair Bruin, warrig. Meestal heeft hij het gestyled tot een klein kuifje, maar vaak heeft hij zo slecht geslapen dat hij zich niet eens de moeite doet.
• Eyes Hazelbruin
• Height 1,80
• Weight 65 kg
• Build Mesomorf, met bespiering. Hij heeft geen sixpack, zo afgetraind is hij nu ook weer niet, maar hij is ongelofelijk gezond en heeft een uitstekende conditie.
• Style Casual. Het liefst draagt hij een hoodie, wat ook goed kan als hij les moet geven; wanneer hij moet counselen draagt hij er vaak nog een jasje overheen.

I N S I D E
• Karakter Mick is, in één woord, leuk. Hij is altijd in voor een geintje en heeft een gezonde zelfspot. Hierdoor kan het hem ook niet veel schelen wat anderen van hem zeggen; vaak gaat hij er zelf in mee. Hij weet precies wie hij is en staat sterk in zijn schoenen. Tijdens zijn lessen wordt hij zelden of nooit kwaad; hij kan best veel hebben en weet zijn studenten op de een of andere manier wel aan het werk te krijgen. Daarbij is hij ontzettend begaan met zijn leerlingen - zijn deur staat altijd open voor een kort praatje of een langer gesprek als iemand ergens mee zit. Hij houdt van zijn werk en laat dit duidelijk merken. In het dagelijks leven, zoals je wel kunt verwachten, is hij heel "outgoing" en opgewekt; eens in de zoveel tijd, echter, kan hij zich compleet in zichzelf keren en zichzelf volledig afsluiten van de buitenwereld. Hij zal dan nog steeds naar zijn werk gaan en even attent zijn als altijd, maar zijn ogen staan dieper en hij ziet er gewoon moe en slecht uit. Hij zal dan echter tegen niemand zeggen wat er mis is - dat houdt hij liever voor zich. (Mensen die close met hem zijn kan het misschien opvallen dat hij altijd voor hen klaarstaat, maar dat hij zelfs op een goede maar weinig van zichzelf prijsgeeft.)

• Geschiedenis Mick’s vroege jeugd was weinig bijzonders; hij groeide op bij zijn beide ouders in Pembroke, Wales, en ging gewoon naar school tot zijn mutatie ontdekt werd op zijn twaalfde. Dit kwam niet van de een op de andere dag – Mick had al enkele jaren de genetische opmaak van mensen kunnen voelen, als het ware. Hij wist hoe het in elkaar zat zelfs toen hij nog te jong was om te begrepen wat genen waren. Maar op zijn twaalfde slaagde hij er per ongeluk in om de opmaak van een van zijn vrienden dusdanig te veranderen dat hij van de langzaamste tijdens gymles naar een van de snelste ging, van de een op de andere dag. Zijn ouders, omdat zijn moeder ook een mutant was, wisten al langer van Mick’s gave, maar omdat hij voorheen nooit iets meer had gekund dan simpelweg voelen, hadden ze het niet nodig geacht om hem van school te halen. Nu Mick daadwerkelijk zijn gave actief kon gebruiken werd hij echter al snel thuis gehouden, tot hij naar Genosha Island werd gehaald.

Mick had het gigantisch naar zijn zin op zijn nieuwe school; allemaal mensen zoals hij, iedereen met een gave die compleet anders was dan die van iemand anders. Hij vond het sowieso heerlijk om te leren hoe hij met zijn mutatie om moest gaan, maar vond het nog eens zo leuk om gewoon te zien wat anderen konden doen. Toch bleef hij niet op Genosha Island nadat hij klaar was met school op zijn negentiende; hij wilde terug de wijdere wereld in, meer zien dan alleen de binnen en buitenkant van het schoolgebouw. In eerste instantie ging hij terug naar Wales, en vanuit daar naar Londen, waar hij na een lang screeningproces bij MI5 kwam te werken en tot sniper getraind werd. Vanuit daar werd hij op zijn drieëntwintigste overgeplaatst naar een klein onderzoeksteam binnen de FBI, waardoor hij zich in Washington DC vestigde.

Hij werkte drie jaar voor de FBI. Gedurende deze tijd ontmoette hij Olivia Bonnar, de analyste van zijn team, op wie hij smoorverliefd werd. Na enkele maanden flirten over en weer kregen de twee dan toch uiteindelijk een relatie. Het leven zag er zonnig uit voor Mick – goed betaalde baan, geweldige vriendin. Hij en Olivia waren zelfs al aan het praten over samenwonen toen het ondenkbare gebeurde: Olivia werd ziek. Kanker. Ze had zich al een tijdje niet lekker gevoeld, maar had simpelweg gedacht dat ze te hard werkte en was er dus niet mee naar de dokter gegaan. Afteraf had ze dat beter wel kunnen doen, want toen het eenmaal geconstateerd werd dat ze inderdaad kanker had, was ze al in zo’n vergevorderd stadium dat behandeling alleen nog maar tijd zou kunnen rekken; de kans op genezing was miniem. Mick, bang om haar te verliezen, probeerde haar over te halen om zich toch te laten behandelen, om zoveel mogelijk tijd te winnen, maar Olivia wilde haar laatste paar maanden zonder pijnlijke chemo doorbrengen. Mick legde zich neer bij haar wensen.

Naarmate Olivia steeds meer achteruit ging, werd Mick steeds onrustiger. Hij wilde dat er een geneesmiddel was, iets om deze ziekte uit Olivia te halen. Er kwam een idee in hem op. Wat als hij dat kon – wat als hij de zieke cellen kon blokkeren, of haar immuunsysteem sterker kon maken zodat ze zich tegen de kankercellen kon verzetten? Hij had Olivia nooit verteld dat hij een mutant was en dit zou waarschijnlijk als een schok voor haar komen, maar wat als het werkte? Op een avond vertelde hij Olivia voorzichtig wat hij was, wat hij kon, dat hij zou kunnen proberen haar beter te maken. Hij kon zien dat Olivia wat ongemakkelijk was met het idee, maar ze vertrouwde hem, en liet hem zijn werk doen. Het mocht echter niet baten. De kanker zat niet in haar genen, maar haar cellen, en daar kon hij niet aan. Hij kon niets doen. Alles wat hij kon doen was zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen tot ze uiteindelijk, zeven maanden nadat ze gediagnosticeerd was, overleed.

Na de dood van Olivia nam Mick meteen ontslag bij de FBI. Enkele weken leefde hij in een waas – hij kwam zijn appartement niet uit, at amper, sliep weinig (dit laatste zou zelfs in de jaren erna niet weggaan). Hij werd opgegeten door schuld; als hij beter was geweest had hij haar misschien kunnen redden. Hij kon allesbehalve goed met Olivia’s dood omgaan. Overal waar hij keek zag hij iets wat hem aan haar deed denken. Het werd uiteindelijk zo erg dat hij niet meer in hun appartement kon blijven; hij moest verhuizen, maar hij had nergens waar hij naartoe kon. Terug naar Wales wilde hij niet, gewend als hij was aan Amerika, maar hij wilde wel naar een plek waar hij zich thuis voelde, waar hij bovendien kon werken zodat hij afgeleid was. Hierdoor kwam hij al snel terug bij Genosha Island, waar hij solliciteerde (haast smeekte) voor een baan; in eerste instantie werd hij aangenomen als P.E. docent, maar al snel bleek dat hij goed met studenten om kon gaan en dat ze geregeld naar hem toestapten als ze met iets zaten. Hierna kreeg hij de positie van counselor aangeboden, die hij nu iets meer dan twee jaar heeft. Gedurende deze tijd kon hij Olivia’s dood iets beter verwerken en werd hij weer zijn vrolijke zelf, maar er zijn nog steeds momenten waarop hij het er zwaar mee heeft.

• Hobbies Gitaar spelen, zingen, joggen, treasure hunting
• Likes Muziek, rietjes, koffie, thee, iguana's, reizen, rom-coms, musicals
• Dislikes Zoetigheid, hamsters, vis/schaaldieren, rekenen, koeien, horror films
• Illnesses Insomnia

M U T A T I O N
• Mutatie Biological manipulation
• Uitleg Biological manipulation houdt in dat Mick de biologische structuur van mensen kan veranderen. Hij kan zo bijvoorbeeld de genetische opmaak van mensen veranderen om ze sneller of sterker te maken, of juist langzamer of zwakker; hij kan dit ook bij mutants doen om (een deel van) hun kracht te blokkeren of juist naar voren te halen - hij blokkeert alleen maar krachten wanneer ze, bij jonge mutants, nog een gevaar voor de persoon in kwestie kunnen vormen. Over het algemeen gebruikt hij zijn kracht op Genosha Island vooral om mutants bij wie hun mutatie nog niet helemaal wil doorzetten te helpen, door bijvoorbeeld hun genetische opmaak zodanig aan te passen dat hun kracht wat meer naar voren komt.
• Mutatie voordelen Binnen een gevecht is deze kracht ontzettend handig, omdat hij ervoor kan kiezen een kracht tijdelijk te blokkeren, waardoor hij snel kan handelen en zich uit de voeten kan maken voordat het effect van zijn mutatie op zijn tegenstander uitwerkt. Ook is zijn mutatie gewoon heel handig op Genosha Island, omdat het jonge mutants kan helpen hun kracht gemakkelijker onder controle te krijgen.
• Mutatie nadelen Werken op genetisch level is ongelofelijk tricky, en kan vaak misgaan. Mick moet daardoor uiterst langzaam en voorzichtig te werk gaan wanneer hij studenten behandelt. Dit vergt een enorme hoeveelheid concentratie en kan hem uitputten, vooral wanneer het effect van zijn behandeling permanent moet zijn. Een misstap kan in principe gefixt worden door de genetische opmaak te herstellen naar hoe hij eerst was, maar dit kost uiteraard nog meer energie en kan ongelofelijk pijnlijk zijn voor de persoon in kwestie.
• Mutatie grenzen Mick kan zijn eigen kracht niet op zichzelf gebruiken om zichzelf bijvoorbeeld krachtiger te maken; hij kan alleen de genetische opmaak van anderen aanpassen. Tevens kan hij niet het cellulaire niveau van anderen aanpassen om bijvoorbeeld het helen van wonden te versnellen, tenzij de mutant in kwestie healing powers heeft die niet fatsoenlijk doorzetten, omdat dit wel op genetisch level gebeurt. Tenslotte is het veel moeilijker een kracht te blokkeren dan om hem sterker te maken; hierdoor kan hij slechts tijdelijk blokkeren. Hij kan iemand niet permanent zijn/haar kracht afnemen.

T R I V I A
• Mick is voornamelijk counselor, en dit is de baan die hij ook het liefste heeft; hij is eigenlijk maar af en toe P.E. instructor, als er nood aan de man is.
• Zijn mutant naam, Genesis, komt zowel van de wortel van het huidige woord genetisch (genesis is Grieks voor oorsprong) als van de band. Omdat Mick een nerd is als het op muziek aankomt.
• Hij speelt zelf gitaar, maar kickt pas echt op heerlijk cliché musical nummers. Het komt meer dan eens voor dat Mick in het midden van een uitvoering van "Mamma Mia" of "I Feel Pretty" zit wanneer er iemand op de deur klopt voor een afspraak. (De schaamte is hij inmiddels al voorbij, aangezien praktisch de hele school hem wel heeft gehoord; bovendien is zijn stem alles behalve slecht.)
• Noem hem geen Engelsman. Daar kan hij heel slecht tegen. Een Brit genoemd worden vind hij prima, maar hij wordt nog het liefste als Welshman gezien.
• Mick heeft een bijna girly smaak in films en muziek, maar hij houdt er absoluut niet van om over zijn liefdesleven te praten, voornamelijk omdat Olivia dan ongetwijfeld ter sprake zou komen. Hierdoor praat hij ook niet over zijn tijd bij de FBI; het staat wel op zijn record, maar hij houdt z'n lippen stijf op elkaar wanneer hij door iemand gevraagd wordt wat hij deed voor hij les ging geven.